P A R I S I E N . 717

erat in faciem Ecclesiae celebrandum. Et reapse en Carolus et Carolina coram parocho et testibus sistentes matrimoniale vinculum contracturi. Et Carolina quidem, ut christianam puellam decebat, rem agit serio et religiose. At Carolus ita sacrae assistit caeremoniae, ut facto comprobet se illam in- spicere tamquam sinicam comoediam, tamquam muliebris cultus ostentationem, et tamquam nugas omnino spernendas. Intime praeoccupatus de iudicio, quod forsan laturi essent amici sui, ob sui ingressum in Ecclesiam, mente certe co- gitare debebat de matrimonii dissolubilitate ; nam interroga- tus de more a parocno, illum coegit interrogationem repe- tere, ni fallor, ut melius intelligeret an aliquid esset in ipsa interrogatione, quod posset matrimonii perpetuitatem desi- gnare. Et interrogatione bene intellecta, ita responsum de- dit, ut coactus fuerit parochus novam responsionem recla- mare.

Peracta caeremonia et dum simul prandium cum amicis et parentibus sumeret, ita sponsam allocutus est, ut illam ad ploratus cogeret et ad recedendum induceret. Vespere autem, perdurante coena, cum de obscoenis multis loqueretur, sponsam neque aspiciendam putavit. Et tandem , arrepto itinere: scito, dixit mulieri, me tecum matrimonium con- traxisse, firmo animo, te parentibus tuis quam citius remit- tendi .

Hinc uno ore testes omnes deponunt se esse intime per- suasus quod Carolus Normand matrimonium cum Carolina contraxit tantummodo ad tempus, animo scilicet non se li- gandi, sed facultate sibi retenta, Carolinam parentibus re- mittendi, quoties id necessarium vel opportunum evasisset, in omnibus iuxta id quod Carolas ipse deposuit penes eccle- siasticum tribunal.

Quod quidem ex consequentibus evidentissime confirma- tur. Nam 1. ipso perdurante nuptiarum itinere coepit suam mulierem fastidire. Unde saepe saepius mulierem alloqueba- tur dicens, eorum vitae societatem, et maritalem unionem permansuram esse non posse. Hinc pluries de fuga cogitare