P A R I S I E N . 719

una parte Carolus Normand explicite affirmabat nihil esse in sua muliere reprehendendum ; ex altera vero affirmabat illam sibi plus, minusve placere, eo vel quia physice nimis gracilem, et moraliter nimis gravem inveniebat, cum illam mundanam potius maluisset : unde factum est, ut unica tan- tum vice eam cognosceret prout ex actis deducere liquet, 3. pariter certum est amasiam, quam Carolus frequentabat ante matrimonium, frequentasse etiam et post. Unde fas est concludere 1. revera Carolum non contraxisse matrimo- nium nisi ad explendam libidinem: 2. assequutionem huius finis intentam a Carolo fuisse tamquam conditionem sine qua non sui contractus matrimonialis, ita ut in ipso actu celebrationis matrimonii et legem divortii pro fundamento haberet, et eâ uti intelligeret, quoties hunc finem assequi non posset : 3. demum Carolinam ad hunc finem assequen- dum non aptam, neque physice, neque moraliter inventam fuisse, ideoque dimissam.

Ex quibus omnibus deduxit Theologus confirmandam esse sententiam Curiae parisiensis.

VOTUM CANONISTAE. Curia episcopalis parisiensis nullum hoc renunciavit matrimonium his innixa motivis: 1. quod vir certe consensum dederit, non in vinculum indissolubile sed solubile, ut constat ex ipsius declarationibus coram tri- bunali, et ex epistolis ad D. Vael scriptis, tempore non sus- pecto. 2. Ex testimoniis habetur, virum non semel affir- masse, nullatenus se matrimonium ullum contracturam, nisi lex « divortii civilis » vigeret. 3. Constat virum in hoc proposito permansisse tum coram magistratu civili, tum co- ram parocho, contrahendo ? iuxta ipsum, matrimonium co- ram parocho vana est ceremonia, civile autem unice verum est, quamvis solubile. 4. Concordia perfecta inter dicta et facta a viro, ante et post matrimonii celebrationem, simul cum circumstantiis antecedentibus, concomitantibus, et sub- sequentibus illam, quae omnia intentionem ostendere viden- tur matrimonii solubilis tantum contrahendi.

Processum perlegi, ait consultor, sed non statim ad con-