ἦλθεν ἐν μέσῳ αὐτῶν, καὶ εἶπεν ὁ κύριος τῷ διαβόλῳ· Πόθεν παραγέγονας; Ὁ δὲ διάβολος πρὸς τὸν κύριον· Πόθεν παραγέγονα; Περιελθὼν τὴν γῆν καὶ ἐμπεριπατήσας τὴν ὑπ' οὐρανὸν πάρειμι. Ὁ δὲ κύριος πρὸς τὸν διάβολον· Περιελθὼν τὴν γῆν καὶ ἐμπεριπατήσας αὐτὴν ἦλθες; Τί λέγεις, ἀπατεών; Τὴν γῆν περιώδευσας; Καὶ τί ἐποίεις ἐν τῇ γῇ; Τίνα σε πεποίηκα, ἄνθρωπον ἢ ἄγγελον; Τὴν γῆν τοῖς ἀνθρώποις δέδωκα, τὸν οὐρανὸν τοῖς ἀγγέλοις· ἑνὶ ἑκάστῳ τάγματι ἴδιον χῶρον ἀπεκλήρωσα. Πῶς κατέλιπες τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν περινοστεῖς; Τί ὄφελος, ἐν τῷ οὐρανῷ θεῷ σε λατρεύειν ἢ ἐπὶ τῆς γῆς ἀνθρώποις παρασιτεύειν; Μὴ ἐδεήθης τινός, ὅτι κατέλιπες τὸν ἄνω πλοῦτον καὶ κάτω κλέπτεις; Τί σοι βέλτιον, ἄνω ὡς ἄγγελον δοξάζεσθαι ἢ κάτω ὡς δραπέτην ἁλύσεσι δεσμεῖσθαι; Τὴν γῆν περιτρέχεις, διάβολε; Τὰ γήϊνα ἠγάπησας, ἔσο ἐν τοῖς γηΐνοις. Τὸν γὰρ ἄνθρωπον εἰς τὸν οὐρανὸν ἀνασφαιρίζω· ὅθεν σὺ ἐξωρίσθης ἐκεῖνον ἐκεῖ φυτεύσω. Ὅμως λέγε μοι, διάβολε, περιελθὼν τὴν γῆν καὶ ἐμπεριπατήσας τὴν ὑπ' οὐρανὸν ἦλθες; Τί στυγνάζεις, τίνι προσέκρουσας, τίς σε λυπεῖ; Οἶδας τί ἔπαθες; Οὗ προσεδόκησας βασιλεύειν, αὐτός σου δεσποτεύει. Ὁ δὲ διάβολος πρὸς τὸν κύριον ἔτι φρυαττόμενος ὡς μηδέπω τῆς ἥττης γευσάμενος· Στυγνάζω, δέσποτα; Οὐ μὴν οὐδαμῶς. Πάντων δεσποτεύω, πάντων περιγέγονα , οὐδεὶς ἀνθρώπων ἀντοφθαλμεῖ μοι. Σὺ μὴ ἐνανθρωπήσῃς καὶ βλέπε πῶς πάντων δεσποτεύω. Ὁ δὲ κύριος πρὸς τὸν διάβολον· Οἴει με κρύπτειν, ὦ διάβολε; Οὐδένα δέδοικας; Οὐδείς σου δεσπόζει; Οὐ παριστῶ πολλούς, ἑνὸς μόνου μνημονεύω. Προσέσχες τῷ θεράποντί μου Ἰώβ, τῷ σῷ μὲν βασιλεῖ, ἐμοῦ δὲ στρατιώτῃ, ὅτι οὐκ ἔστιν αὐτῷ ὅμοιος ἐπὶ τῆς γῆς ἄνθρωπος ἄμεμπτος, δίκαιος, ἀληθινός, θεοσεβής, ἀπεχόμενος ἀπὸ παντὸς πονηροῦ πράγματος; Εἰ σφάλλομαι μαρτυρῶν, ἀντίλεγε· εἰ μὴ ἀληθεύω, ἀνάτρεπε· εἰ δὲ δίκαια λέγω, πῶς ἔφης· "Οὐδείς μου δεσπόζει"; Ὁ δὲ διάβολος πρὸς τὸν κύριον· Τῷ Ἰὼβ μαρτυρεῖς, δέσποτα; Τί ὅσιον διεπράξατο; Τί ἄξιον μετῆλθε πρᾶγμα; Ἐκτὸς μακαρισμῶν ὁ Ἰώβ. Ὅτι οὐ βλασφημεῖ σε μέγας,ὅτι οὐχ ἁρπάζει τίμιος, ὅτι ξενοτροφεῖ θαυμαστός; Εἰ μὲν σκάπτων καὶ θερίζων καὶ κοπιῶν μισθὸν λαμβάνων προΐστατο τῶν πτωχῶν, εἰκὸς αὐτὸν μακαρίζεσθαι· εἰ δὲ ἐκ περιουσίας δίδωσι τοῖς πένησιν, τί μακαρίζεται; Τί δὲ καὶ ὡς μὴ πλεονέκτης γεραίρεται; Λείπει τῷ Ἰώβ; Ζητεῖ καὶ οὐχ εὑρίσκει; Μικράν σοι προσφέρει χάριν· πολλὰ λαμβάνων ὀλίγα προσφέρει. Οὐ σὺ περιέφραξας αὐτοῦ τὰ ἔξω καὶ τὰ ἔσω τῆς οἰκίας αὐτοῦ καὶ πάντων τῶν ὄντων αὐτοῦ κύκλῳ; Τὰ ἔργα τῶν χειρῶν αὐτοῦ εὐλόγησας καὶ τὰ κτήνη αὐτοῦ πολλὰ ἐποίησας ἐπὶ τῆς γῆς. Οὐ μὴν ἀλλὰ ἀπόστειλον τὴν χεῖρά σου καὶ ἅψαι πάντων ὧν ἔχει, εἰ μὴν εἰς πρόσωπόν σε εὐλογήσει. Ὢ τῆς τοῦ διαβόλου πανουργίας. Τὴν βλασφημίαν εὐλογίαν προσαγορεύει ὁ ἀπρόσωπος, σεμνολογεῖ ὁ ἄσεμνος. Ἐξ ἐκείνου καὶ νῦν ἄχρι τῆς δεῦρό τινες πολλάκις τὴν κατάραν εὐλογίαν προσαγορεύουσι, καὶ βουλόμενοί τινα ἀράσασθαι πρὸς ὃν ἡ μάχη, ἀποκρίνονται πρὸς αὐτὸν λέγοντες· Ἄπιθι, ἄνθρωπε, ὁ θεὸς εὐλογήσει σε, τουτέστι θεόθεν καταραθείης. Τί λέγεις, ἄνθρωπε; Τὴν τοῦ διαβόλου μετέρχῃ φωνήν. Ταύτην πρώτην ὁ διάβολος ἔρρηξε φωνὴν λέγων· Οὐ μὴν ἀλλὰ ἀπόστειλον τὴν χεῖρά σου καὶ ἅψαι πάντων ὧν ἔχει, εἰ μὴν εἰς πρόσωπόν σε εὐλογήσει. Τί ἐστιν ἀπόστειλον τὴν χεῖρά σου; Τουτέστι μικρὸν ἐπίσχες τὴν προνοητικήν σου δύναμιν· μὴ προστῇς τοῦ Ἰώβ, ἀλλ' ἄφες αὐτὸν μικρὸν λυπηθῆναι, ζημίαν ὑπομεῖναι· μὴ προνοήσῃς αὐτοῦ μικρόν, καὶ βλέπε πῶς ἀναισχυντότερον πάντων σε βλασφημεῖ. Ἐξαπόστειλον τὴν χεῖρά σου καὶ ἅψαι πάντων ὧν ἔχει. Ὁ δὲ κύριος πρὸς τὸν διάβολον· Ἐξαποστελῶ τὴν χεῖρά μου καὶ ἅψομαι πάντων ὧν ἔχει. Ἤρξω τὴν ἧτταν ὁμολογεῖν, διάβολε; Ποῦ σου τῆς ἀντάρσεως τὰ φρυάγματα; Οὐ σὺ εἶ ὁ λέγων· Θήσω τὸν θρόνον μου ἐπὶ τῶν