VI. Benedictio Bernardi de Quintavalle.

In obitu beati patris collachrymantibus omnibus fratribus pro subtractione tanti patris et tam soliciti pastoris ait ad circumstantes: "Ubi est primogenitus meus frater Bernardus?" Cui accidenti: " Veni, " inquit, " fili mi, ut benedicat tibi anima mea, antequam moriar, " Sed Bernardus pro sua humilitate, ne sibi videretur assumere, quod pro officii dignitate et praefecturae eminentia putabat deberi fratri Eliae, tunc generalis ordinis vicario et putativo beati viri successori, suggessit eidem, ut ad dexteram morientis accederet et oblatam reciperet benedictionem. Quo ante Dei virum prostrato ille, etsi prae lachrymarum assuetudine caecuterit, plenus tamen prophetico spiritu manus super caput ejus imposuit et dixit: " Hoc non est caput mei primogeniti fratris Bernardi, " et cancellatis in modum crucis manibus, velut alter patriarcha Jacob dexteram ponens super caput fratris Bernardi, qui ad laevam utroque flexo poplite patri assidebat, cum benedixit his verbis: "Benedicat te Pater Domini nostri Jesu Christi in omni benedictione spirituali in caelestibus in Christo. Sicut primus es electus in ordine isto ad dandum bonum exemplum evangelicum et ad imitandum Christum in evangelica paupertate, cui non solum tua liberaliter obtulisti, sed et temetipsum in odorem suavitatis contulisti, ita benedictus sis a Domino Jesu Christo et a me suo pauperculo servo benedictionibus sempiternis, ingrediens et egrediens, vigilans et dormiens, vivens et moriens. Qui benedixerit tibi, benedictionibus repleatur, et qui maledixerit tibi, non erit immunis. Esto dominus fratrum tuorum, et tuo imperio cuncti subjaceant. Quoscunque volucris recipere ad ordinem istum, recepti sint, et quoscunque emittere volueris, emittantur. Nullus super te potestatem habeat et quocunque volueris, libere possis pergere et morari. "