S. AURELII AUGUSTINI HIPPONENSIS EPISCOPI DE NATURA ET GRATIA AD TIMASIUM ET JACOBUM CONTRA PELAGIUM LIBER UNUS .

 CAPUT PRIMUM.

 CAPUT II.

 CAPUT III.

 CAPUT IV.

 CAPUT V.

 CAPUT VI.

 CAPUT VII.

 8. Nam prius distinguit, aliud esse quaerere, an possit aliquid esse, quod ad solam possibilitatem pertinet: aliud, utrumne sit. Hanc distinctionem ve

 CAPUT VIII.

 CAPUT IX.

 CAPUT X.

 CAPUT XI.

 CAPUT XII.

 CAPUT XIII.

 CAPUT XIV.

 CAPUT XV.

 CAPUT XVI.

 CAPUT XVII.

 19. Tractat etiam iste de peccatis ignorantiae, et dicit, «hominem praevigilare debere ne ignoret ideoque esse culpandam ignorantiam, quia id homo ne

 CAPUT XVIII.

 CAPUT XIX.

 CAPUT XX.

 CAPUT XXI.

 CAPUT XXII.

 CAPUT XXIII.

 CAPUT XXIV.

 27. Dicit nullum malum boni alicujus esse causam. Avertisti faciem tuam a me, et factus sum conturbatus? Non movebor in aeternum: Domine, in voluntate

 CAPUT XXV.

 CAPUT XXVI.

 CAPUT XXVII.

 31. Sed Deus, inquiunt, potest omnia sanare. Virtus in infirmitate perficitur: Cum timore et tremore vestram ipsorum salutem operamini: Deus enim est

 CAPUT XXVIII.

 CAPUT XXIX.

 CAPUT XXX.

 CAPUT XXXI.

 CAPUT XXXII.

 CAPUT XXXIII .

 CAPUT XXXIV.

 39. Porro autem quod Dei causam sibi agere videtur, defendendo naturam non attendit quod eamdem naturam sanam esse dicendo, medici repellit misericor

 CAPUT XXXV.

 41. Sed acute videtur interrogare, «quomodo istos sanctos de hac vita abiisse credendum sit, cum peccato, an sine peccato.» Ut si responsum fuerit, Cu

 CAPUT XXXVI.

 CAPUT XXXVII.

 44. Sed hoc etiam forsitan ipse vidit, et ideo subjecit atque ait: «Sed esto, aliis temporibus turbae numerositate omnium dissimulaverit peccata conte

 CAPUT XXXVIII.

 CAPUT XXXIX.

 CAPUT XL.

 CAPUT XLI.

 CAPUT XLII.

 CAPUT XLIII.

 CAPUT XLIV.

 52. Iste vero objecta sibi quaestione, in qua revera intolerabilis videtur cordibus christianis, quid respondeat attendamus. Ait enim: «Sed hoc est qu

 CAPUT XLV.

 CAPUT XLVI.

 CAPUT XLVII.

 CAPUT XLVIII.

 CAPUT XLIX.

 CAPUT L.

 CAPUT LI.

 CAPUT LII.

 CAPUT LIII.

 62. Quando enim istis rectissime dicitur, Quare sine adjutorio gratiae Dei dicitis hominem posse esse sine peccato? non tunc de illa gratia quaestio e

 CAPUT LIV.

 CAPUT LV.

 66. Porro si ab istis vel hoc impetramus, ut nondum baptizati implorent auxilium gratiae Salvatoris, non est hoc quidem parum adversus illam falsam de

 CAPUT LVI.

 CAPUT LVII.

 CAPUT LVIII.

 CAPUT LIX.

 CAPUT LX.

 CAPUT LXI.

 CAPUT LXII.

 73. Nam et ipse Job de peccatis suis non tacet, et utique huic amico vestro merito placet, humilitatem nullo modo in falsitatis parte ponendam: unde i

 CAPUT LXIII.

 75. Commemorabo et ego de hoc ipso opere sancti Ambrosii aliquid, ex quo iste commemoravit quod commemorandum putavit. « Visum est, » inquit, « mihi.

 CAPUT LXIV.

 77. Quis item christianus ignorat, quod beatissimum Xystum Romanae Ecclesiae episcopum et Domini martyrem dixisse commemorat , Quia libertatem arbitri

 CAPUT LXV.

 CAPUT LXVI.

 CAPUT LXVII.

 81. Sed ut non tantum illi, verum etiam iis qui eosdem libros meos, quos iste legit, de Libero Arbitrio non legerunt, atque illis non lectis, hunc for

 CAPUT LXVIII.

 CAPUT LXIX.

 CAPUT LXX.

Chapter 1 [I.]—The Occasion of Publishing This Work; What God’s Righteousness is.

The book which you sent to me, my beloved sons, Timasius and Jacobus, I have read through hastily, but not indifferently, omitting only the few points which are plain enough to everybody; and I saw in it a man inflamed with most ardent zeal against those, who, when in their sins they ought to censure human will, are more forward in accusing the nature of men, and thereby endeavour to excuse themselves. He shows too great a fire against this evil, which even authors of secular literature have severely censured with the exclamation: “The human race falsely complains of its own nature!”1    See Sallust’s Prologue to his Jugurtha. This same sentiment your author also has strongly insisted upon, with all the powers of his talent. I fear, however, that he will chiefly help those “who have a zeal for God, but not according to knowledge,” who, “being ignorant of God’s righteousness, and going about to establish their own righteousness, have not submitted themselves to the righteousness of God.”2    Rom. x. 2, 3. Now, what the righteousness of God is, which is spoken of here, he immediately afterwards explains by adding: “For Christ is the end of the law for righteousness to every one that believeth.”3    Rom. x. 4. This righteousness of God, therefore, lies not in the commandment of the law, which excites fear, but in the aid afforded by the grace of Christ, to which alone the fear of the law, as of a schoolmaster,4    Gal. iii. 24. usefully conducts. Now, the man who understands this understands why he is a Christian. For “If righteousness came by the law, then Christ is dead in vain.”5    Gal. ii. 21. If, however He did not die in vain, in Him only is the ungodly man justified, and to him, on believing in Him who justifies the ungodly, faith is reckoned for righteousness.6    Rom. iv. 5. For all men have sinned and come short of the glory of God, being justified freely by His blood.7    Rom. iii. 23, 24. But all those who do not think themselves to belong to the “all who have sinned and fall short of the glory of God,” have of course no need to become Christians, because “they that be whole need not a physician, but they that are sick;”8    Matt. ix. 12. whence it is, that He came not to call the righteous, but sinners to repentance.9    Matt. ix. 13.

CAPUT PRIMUM.

1. Occasio edendi hujus opusculi. Justitia Dei quae. Librum quem misistis, charissimi filii, Timasi et Jacobe, intermissis paululum quae in manibus erant, cursim quidem, sed non mediocri intentione perlegi: et vidi hominem zelo ardentissimo accensum adversus eos, qui cum in suis peccatis humanam voluntatem debeant accusare, naturam potius accusantes hominum, per illam se excusare conantur. Nimis exarsit adversus hanc pestilentiam, quam etiam litterarum saecularium auctores graviter arguerunt, exclamantes: «Falso queritur de natura sua genus humanum» (Sallust. in Prologo Belli Jugurthini). Hanc prorsus etiam iste sententiam quantis potuit ingenii viribus aggeravit. Verumtamen timeo ne illis potius suffragetur, qui zelum Dei habent, sed non secundum scientiam: ignorantes enim Dei justitiam, et suam volentes constituere, justitiae Dei non sunt subjecti. Quae sit autem justitia Dei de qua hic loquitur, consequenter aperit adjungens, Finis enim legis Christus, ad justitiam omni credenti (Rom. X, 2-4)? Hanc itaque justitiam Dei, non in praecepto legis, quo 0248 timor incutitur, sed in adjutorio gratiae Christi, ad quam solam utiliter legis velut paedagogi timor ducit (Galat. III, 24), constitutam esse qui intelligit, ipse intelligit quare sit christianus. Nam si per legem justitia, ergo Christus gratis mortuus est (Id. II, 21). Si autem non gratis mortuus est, in illo solo justificatur impius, cui credenti in eum qui justificat impium, deputatur fides ad justitiam (Rom. IV, 5). Omnes enim peccaverunt, et egent gloria Dei; justificati gratis per sanguinem ipsius (Id. III, 23, 24). Quicumque autem non putantur pertinere ad hos omnes, qui peccaverunt et egent gloria Dei, profecto nullam necessitatem habent ut christiani fiant; quia non est opus sanis medicus, sed aegrotantibus: unde non venit ille vocare justos, sed peccatores (Matth. IX, 12, 13).