Augustine of Hippo, On Nature and Grace

Catholic Library Home

▾

Augustine of Hippo, On Nature and Grace

S. AURELII AUGUSTINI HIPPONENSIS EPISCOPI DE NATURA ET GRATIA AD TIMASIUM ET JACOBUM CONTRA PELAGIUM LIBER UNUS .

8. Nam prius distinguit, aliud esse quaerere, an possit aliquid esse, quod ad solam possibilitatem pertinet: aliud, utrumne sit. Hanc distinctionem ve

19. Tractat etiam iste de peccatis ignorantiae, et dicit, «hominem praevigilare debere ne ignoret ideoque esse culpandam ignorantiam, quia id homo ne

27. Dicit nullum malum boni alicujus esse causam. Avertisti faciem tuam a me, et factus sum conturbatus? Non movebor in aeternum: Domine, in voluntate

31. Sed Deus, inquiunt, potest omnia sanare. Virtus in infirmitate perficitur: Cum timore et tremore vestram ipsorum salutem operamini: Deus enim est

39. Porro autem quod Dei causam sibi agere videtur, defendendo naturam non attendit quod eamdem naturam sanam esse dicendo, medici repellit misericor

41. Sed acute videtur interrogare, «quomodo istos sanctos de hac vita abiisse credendum sit, cum peccato, an sine peccato.» Ut si responsum fuerit, Cu

44. Sed hoc etiam forsitan ipse vidit, et ideo subjecit atque ait: «Sed esto, aliis temporibus turbae numerositate omnium dissimulaverit peccata conte

52. Iste vero objecta sibi quaestione, in qua revera intolerabilis videtur cordibus christianis, quid respondeat attendamus. Ait enim: «Sed hoc est qu

62. Quando enim istis rectissime dicitur, Quare sine adjutorio gratiae Dei dicitis hominem posse esse sine peccato? non tunc de illa gratia quaestio e

66. Porro si ab istis vel hoc impetramus, ut nondum baptizati implorent auxilium gratiae Salvatoris, non est hoc quidem parum adversus illam falsam de

73. Nam et ipse Job de peccatis suis non tacet, et utique huic amico vestro merito placet, humilitatem nullo modo in falsitatis parte ponendam: unde i

75. Commemorabo et ego de hoc ipso opere sancti Ambrosii aliquid, ex quo iste commemoravit quod commemorandum putavit. « Visum est, » inquit, « mihi.

77. Quis item christianus ignorat, quod beatissimum Xystum Romanae Ecclesiae episcopum et Domini martyrem dixisse commemorat , Quia libertatem arbitri

81. Sed ut non tantum illi, verum etiam iis qui eosdem libros meos, quos iste legit, de Libero Arbitrio non legerunt, atque illis non lectis, hunc for

Chapter 13 [XII.]—The Scope and Purpose of the Law’s Threatenings; “Perfect Wayfarers.”

But before I proceed further, see what he has said. When treating the question about the difference of sins, and starting as an objection to himself, what certain persons allege, “that some sins are light by their very frequency, their constant irruption making it impossible that they should be all of them avoided;” he thereupon denied that it was “proper that they should be censured even as light offences, if they cannot possibly be wholly avoided.” He of course does not notice the Scriptures of the New Testament, wherein we learn29 We have read discimus, not dicimus. that the intention of the law in its censure is this, that, by reason of the transgressions which men commit, they may flee for refuge to the grace of the Lord, who has pity upon them—“the schoolmaster”30 Gal. iii. 24. “shutting them up unto the same faith which should afterwards be revealed;”31 Gal. iii. 23. that by it their transgressions may be forgiven, and then not again be committed, by God’s assisting grace. The road indeed belongs to all who are progressing in it; although it is they who make a good advance that are called “perfect travellers.” That, however, is the height of perfection which admits of no addition, when the goal to which men tend has begun to be possessed.

CAPUT XII.

13. Scopus minarum legis. Perfecti viatores. Quo priusquam veniam, videte quid dixerit. Cum tractaret quaestionem de differentia peccatorum, et objiceret sibi, quod quidam dicunt, «levia quaedam peccata ipsa multitudine, quod saepe irruant, non posse cuncta vitari;» negavit «debere argui ne levi quidem correptione, si vitari omnino non possunt:» scripturas utique non advertens Novi Testamenti, ubi dicimus hanc esse intentionem legis arguentis, ut propter illa quae perperam fiunt, confugiatur ad gratiam Domini miserantis; velut paedagogo concludente in eadem fide , quae postea revelata est; ubi et remittantur quae male fiunt, et eadem gratia juvante non fiant. Proficientium est enim via: quamvis bene proficientes dicantur perfecti viatores. Illa est autem summa perfectio cui nihil addatur, cum id quo tenditur, coeperit possideri.