ο᾿νο´μασι, καὶ συνάρχουσιν αυ᾿τοῖς, τότε ε᾿κ τῶν ο᾿νομάτων παράγονται τὰ ῥήματα, οι῾῀ον ι῾´ππος ἱππεύω, δίφρος διφρεύω· χωρὶς τῶν α᾿πο` τῶν μελλόντων γινομένων κατὰ ἀποβολὴν τοῦ Ω μεγάλου, οι῾῀ον ε᾿λπίζω ε᾿λπίσω ε᾿λπὶς, ι᾿σχύω ι᾿σχύσω ι᾿σχύς. Ει᾿ δὲ περιττοσυλλαβεῖ τὰ ὀνόματα τοῖς ῥήμασι, τότε ε᾿κ τῶν ῥημάτων παράγονται τὰ ὀνόματα, οι῾῀ον μαρ τυρῶ μαρτυρία, ευ᾿δοκῶ ευ᾿δοξία, κληρονομῶ κληρονομία. Ἰστέον δὲ ο῾´τι ο῾´τε τὸ ῥῆμα τῇ ἰσοσυλλάβῳ ευ᾿θείᾳ η᾿` τῇ περιττοσυλλάβῳ γενικῇ ἰσοσυλλαβεῖ, ταῦτα παράγωγά ει᾿σι. ∆ιὸ τὸ μὲν χρυσῶ ἰσοσύλλαβον ο᾿`ν πρὸς τὴν χρυσὸς ευ᾿θεῖαν, πρωτότυπον ει᾿῀ναι φαμὲν, ι᾿σοσύλλαβα δὲ ἀμφότερα, τὸ χρυσίζω δὲ παράγωγον, ου᾿ γὰρ ι᾿σοσυλλαβεῖ. Περῶ τὸ ΠΕ ψιλόν. ∆ιατί; Πᾶν ῥῆμα περισπώμενον διὰ τοῦ ἐρῶ ἐκφερόμενον ε᾿νεστῶτος χρόνου διὰ τοῦ Ε ψιλοῦ γράφεται, οι῾῀ον περῶ, ε᾿ρω῀ τὸ λέγω καὶ τὸ ἐπιθυμῶ, πλὴν τῶν σεσημειωμένων. Πορεύω διατί βαρύνεται; Τὰ διὰ τοῦ ΕΥΩ ῥήματα καθαρὰ βαρύνεται, οι῾῀ον α᾿ρδεύω, φυγεύω· ου῾´τως ου᾿῀ν καὶ πορεύω. ∆ιατί τοῦ πορεύομαι τὰ ἐνεργητικὰ ου᾿χ ευ῾´ρηνται ε᾿ν χρήσει; ∆ιότι α᾿πε´λειψαν διὰ τὴν σημασίαν. Καὶ ποσαχῶς α᾿πολιμπάνουσιν αἱ φωναὶ τῶν ῥημάτων; 12 Τετραχῶς· η᾿` διὰ σημασίαν, ὡς ο῾´λα πρόσωπα τῶν προστα κτικῶν, καὶ ... τοῦ θνήσκω πίπτω ο᾿φθαλμιῶ ἐριγῶ πυ...... φρίσσω, τρέμω τὰ παθητικά. (Τὴν γὰρ σημα σίαν τοῦ πάθους α᾿νεδέξαντο τὰ φωνῆς ο᾿´ντα ε᾿νεργητικά.

Ὁμοίως καὶ τὰ φωνῆς ο᾿´ντα παθητικὰ, σημαινόμενα δὲ ε᾿νεργητικὰ, καὶ ἐπὶ τοῦ πορεύομαι, μάχομαι, ευ᾿´χομαι, ο᾿ρ χοῦμαι· ε᾿πι` τούτων γὰρ καὶ τῶν ὁμοίων α᾿πολιμπάνουσι τὰ ἐνεργητικά·) η᾿` διὰ ἀσυνταξίαν, ὡς τὸ τρίτον τῶν πλη θυντικῶν τοῦ παθητικοῦ παρακειμένου, ο῾` διὰ μετοχῆς (τε τυμμένος) α᾿ναπληροῦται· (α᾿συνταξία δέ ἐστι τὸ μὴ ε᾿´χειν χαρακτῆραἙλληνικόν·) καὶ τὸ αʹ τῶν δυι¨κω῀ν ε᾿νεργητικῶν· η᾿` κατὰ τὸ φορτικὸν, ὡς τὸ χέω, ὁ μέλλων χεύσω, καὶ τοῦ ε᾿κτρώσασα· τὸ ἀρσενικὸν γὰρ ου᾿χ ευ῾´ρηται ε᾿κτρώσας, ου᾿ γὰρ α᾿νη`ρ ε᾿κτιτρώσκει· κατὰ τύχην δὲ, ὡς τοῦ γυνὴ ἡ κλῆσις, καὶ τοῦ υ῾´δωρ ἡ γενικὴ, καὶ τοῦ υ῾´δατος ἡ ευ᾿θεῖα, καὶ τῶν ὁμοίων. Ει᾿δε´ναι δὲ δεῖ ο῾´τι τριῶν διαθέσεων ου᾿σω῀ν, ε᾿νεργείας, πάθους, μεσότητος, τὰ μὲν τῶν ῥημάτων καὶ τῇ φωνῇ καὶ τῷ σημαι νομένῳ ει᾿σι`ν ε᾿νεργητικὰ, ὡς τὸ τύπτω, γράφω, κόπτω· τὰ δὲ καὶ τῇ φωνῇ καὶ τῷ σημαινομένῳ παθητικὰ, ὡς τὸ τύπτο μαι, γράφομαι, κόπτομαι. Ει᾿σι` δέ τινα ῥήματα, α῾` ου᾿´τε ε᾿νε´ργειαν ου᾿´τε πάθος σημαίνουσιν, α῾´ τινα καὶ ου᾿δε´τερα λέγονται, οι῾῀ον ζῶ, πλουτῶ, ὑγιαίνω, πορεύω· ὁ μέλλων πορεύσω, ὁ πορεύων, πεπόρευκα̣ ὁ παθητικὸς, πεπόρευμαι· ὁ πρῶτος ε᾿πορεύθην, καὶ μετὰ τῆς ου᾿ α᾿ρνήσεως ου᾿κ ἐπορεύθη. Καὶ πῶς γίνεται ου᾿κ ἐπορεύθη; Πλεονάζει τὸ Κ διὰ τὴν χασμωδίαν. Καὶ τί ἐστι χασμωδία;Ἐπάλληλα φωνήεντα. Καὶ διὰ τί μὴ ἐπλεόνασε τὸ Χ α᾿λλὰ τὸ Κ; ∆ιότι ἡ ου᾿ α᾿´ρνησις συντιθεμένη μεθ' ἑτέρας λέξεως τῆς α᾿πο` φωνήεντος α᾿ρχομένης, ψιλουμένης μὲν αυ᾿τη῀ς τῆς λέξεως, πλεονάζει τὸ Κ, δασυνό μενον δὲ τὸ Χ. ἘΝ ΒΩΥΛΗ͂Ι. Πόσα μέρη λόγου ει᾿σι´; ∆ύο. Τὶ καὶ τί; Ἐν πρόθεσις, βουλὴ ο᾿´νομα. Τί ἐστι πρόθεσις; Λέξις προτιθεμένη πάντων τῶν τοῦ λόγου μερῶν ε᾿´ν τε συνθέσει καὶ συντάξει. Πῶς ε᾿ν τῇ συν 13 θέσει καὶ πῶς ε᾿ν τῇ συντάξει;Ἐν μὲν τῇ συνθέσει, οι῾῀ον α᾿ναφορὰ, ει᾿σφορά· ε᾿ν δὲ τῇ συντάξει, οι῾῀ον ε᾿πι` τῆς χώρας. Πόθεν πρόθεσις;Ἐκ τοῦ τίθημι, θήσω, τέθεικα, τέθει μαι, τέθεισαι, θέσις, καὶ μετὰ τῆς πρὸ προθέσεως, πρόθεσις. Καὶ διὰ τί λέγεται πρόθεσις; ∆ιότι προτίθεται πάντων τῶν τοῦ λόγου μερῶν. Καὶ διὰ τί προτίθεται; ∆ιὰ τὴν ε᾿νυπάρχουσαν αυ᾿τῷ ἀσθένειαν.Ὥσπερ γὰρ ὁ α᾿´ρρωστος, ὁ μὴ δυνάμενος περιπατῆσαι, ὑπὸ α᾿´λλων βασταζόμενος ε᾿κφέ ρεται, ου῾´τω καὶ ἡ πρόθεσις α᾿σθενὴς ου᾿῀σα, καὶ μὴ δυναμένη ὑπὸ ἑαυτῆς ε᾿κφέρεσθαι, ὑπὸ α᾿´λλων λέξεων βασταζομένη ε᾿κφέρεται. .... τῇ μὲν φωνῇ ιηʹ, τῷ δὲ σημαινομένῳ ιζʹ. Ἡ γὰρ α᾿μφὶ καὶ ἡ περὶ τὸ αυ᾿το` σημαίνουσιν, ο῾´τι ε᾿ν τῷ α῾´μα πολλάκις ε᾿κφέρεται, ὡς τὸ [Il. .♣θ 348 ].Ἕκτωρ δ' α᾿μφιπεριστρώφα καλλίτριχας ι῾´ππους. Ει᾿ς πόσα