107 {1ΨΑΛΜῸΣ ΠΈΜΠΤΟΣ.} 1 Πόθεν γίνεται; Παρὰ τὸ πέμπω· πέμπει γὰρ ἡμᾶς πρὸς τὸν δέκατον α᾿ριθμόν.
1ΨΑΛΜῸΣἙΝ∆ΈΚΑΤΟΣ.} τερον ε῾´ν· καὶ μετὰ τοῦ δέκα α᾿ριθμοῦ ἑνδέκατος.
1ΨΑΛΜῸΣ ΙΖʹ.} ρὰ τὸ στερέω· τοῦτο παρὰ τὸ ι῾´στημι, στήσω, ἀόριστος
1ΨΑΛΜῸΣ ΙΗʹ.} μέγα, διατί;Ἐπειδὴ πᾶσα λέξιςἙλ-ληνικὴ ἁπλῆ ὀξύτονος
ευ᾿δο´κησας, κύριε, τὴν γῆν σου. ΛΥΤΡΩΤῊΣ, ε᾿κ τοῦ λυτρῶ, τοῦτο ε᾿κ τοῦ λύτρον, τοῦτο παρὰ τὸ λύω.
{1[ΨΑΛΜῸΣ ΚΘʹ.]} 1 ἙΣΠΈΡΑ, παρὰ τὸ ε᾿´σω φέρειν, ε᾿σωφέρα τις ου᾿῀σα, καὶ ἐν συγκοπῇ ἑσπέρα,
δεύτερον. Τὸ πρῶτον τῶν πλη θυντικῶν ει᾿παίημεν τὸ τρίτον ει᾿παίησαν, καὶ ἐν συγκοπῇ ει᾿´παισαν.
1[ΨΑΛΜῸΣ ΡΙʹ.]}1 ω τὸ κρατῶ, πλεονασμῷ τοῦ Σ. Τὸ γὰρ Ε ἡνίκα πλεονάσῃ
ΑΛΜῸΣ ΡΜʹ.]} (ΘΥΜΊΑΜΑ) τοῦτο ε᾿κ τοῦ θῦμα, διὰ γὰρ τῶν θυμάτων καιομένων
̀Σ ΡΝʹ.]} ∆ΥΝΑΣΤΕΊΑΙΣ, ἡ ευ᾿θεῖα, δυναστεία, παρὰ τὸ δυναστεύω, τοῦτο παρὰ τὸ
ΊΣΙΝ, ἡ ευ᾿θεῖα ὁ ε᾿´λεος γίνεται παρὰ τὸ ε῾´λω τὸ λαμβάνω, ε᾿´λος ε
1[ΨΑΛΜῸΣ ΡΙʹ.]} ᾿´χω τὸ κρατῶ, πλεονασμῷ τοῦ Σ. Τὸ γὰρ Ε ἡνίκα πλεονάσῃ
1 ΕΤΕΩΡΊΣΘΗΣΑΝ, ε᾿κ τοῦ μετεωρίζω. Τί μὴ ἐταπεινο-φρόνουν ὡς τὸ
σημαίνει δύο· τὴν πρόθεσιν, ὡς τὸ ου᾿ μέν πως νῦν ε᾿στιν α᾿πο` δρυὸς ου᾿δ' α᾿πο` πέτρης, καὶ ἀντὶ τοῦ α᾿´ποθεν, ὡς τὸ πολλῶν γὰρ α᾿´πο πλυνοὶ ει᾿σι` πόλεως. Κατὰ πόσους τρόπους ἡ ἀμφὶ τῆς περί (διαφέρει); Κατὰ τρεῖς· ἡ μὲν γὰρ α᾿μφὶ ἀποβάλλει τὸ Ι, ὡς τὸ α᾿μφ' α᾿γαθὸν θεράποντα, ἡ δὲ περὶ ου᾿δε´πω· καὶ ο῾´τι ἡ μὲν περὶ μετάγεται ει᾿ς ἐπιρρη ματικὴν σημασίαν, ὡς τὸ Ἰδομενεῦ πέρι μέν σε τίω ∆αναῶν ταχυπώλων, α᾿ντὶ τοῦ περισσῶς, ἡ δὲ ἀμφὶ ου᾿δε´πω, καὶ ο῾´τι ἡ μὲν πέρι α᾿ναστρέφεται. ΒΟΥΛῊ, ποίου μέρους λόγου ε᾿στίν;Ὀνόματος, γένους 16 θηλυκοῦ, ει᾿´δους παραγώγου, ει᾿´δους τῶν παραγώγων ῥημα τικοῦ. Καὶ πόθεν γίνεται; Παρὰ τὸ βάλλω, βολὴ, καὶ πλεονασμῷ τοῦ Υ βουλή· τρέπεται τὸ Α ει᾿ς Ο μικρὸν, ὡς ε᾿ν τῷ ἡμερόβιος, ω῾´ρα, ὡροσκόπος, η᾿` παρὰ τὸ βάλλω, βολὴ καὶ βουλὴ, ἡ τοῦ νοὸς ε᾿μβολή. Ει᾿´δους τῶν ὑποπεπτωκότων τῷ ὀνόματι προσηγορικοῦ. Βουλὴ διατί ὀξύνεται; Τὰ ει᾿ς ΛΗ καθαρὰ, μὴ ο᾿´ντα κύρια, παραληγόμενα διφθόγγῳ διὰ τοῦ Υ ο᾿ξυ´νεται, οι῾῀ον αυ᾿λη`, ου᾿λη`, τὸ ἐπὶ τοῦ ε῾´λκους, ου῾῀ πρὸς α᾿ντιδιαστολὴν ε᾿μαράνθη (ε᾿βαρύνθη) τὸ ου᾿´λη ε᾿πι` τῶν κριθῶν· τὸ δὲ Θούλη ο᾿´νομα νήσου, καὶ τὸ δούλη, προσηγορικά. Βουλὴ σημαίνει τρία· τὸ βούλευμα, ὡς τὸ βουλὴν δὲ πρῶτον μεγαθύμων ι῾´ζε γερόντων· καὶ τὴν θέλησιν, ὡς τὸ νῦν δ' ε᾿με` μὲν στυγεεῖ, Θέτιδος δ' ε᾿ξη´νυσε βουλάς· καὶ τὴν γνώμην, ὡς τὸ ∆ιὸς δ' ε᾿τελείετο βουλή. Συντάττεται δὲ ἡ ἐν πρόθεσις μετὰ δοτικῆς, ὡς "ε᾿ν τῷ ου᾿ρανῷ αυ᾿το`ς κατοικεῖς·"Ἀττικῶς δὲ καὶ μετὰ γενικῆς, οι῾῀ον ε᾿νἍιδου. ἈΣΕΒΩ͂Ν, πτώσεως γενικῆς τῶν πληθυντικῶν· ἡ ευ᾿θεῖα, ὁ α᾿σεβής· ει᾿´δους τῶν παραγώγων ῥηματικοῦ. Καὶ πόθεν γίνεται; Παρὰ τὸ σέβω, σεβὴς, καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ Α α᾿σεβής.
Τὸ Α ποίου μέρους λόγου ε᾿στίν; Ου᾿κ ἐστὶ μέρος λόγου, α᾿λλὰ μορίον. Καὶ τί ἐστι μορίον; Τὸ τοῦ μέρους μέρος.Ὥσπερ γὰρ τοῦ σώματος μέρη ει᾿σι`ν ἡ κεφαλὴ καὶ αἱ χεῖρες καὶ οἱ πόδες, μέρη δὲ τῆς κεφαλῆς ο᾿φθαλμοὶ, ω᾿῀τα, χείλη, ο᾿δο´ντες, τῶν δὲ χειρῶν δάκτυλοι, ο᾿´νυχες, τῶν δὲ ποδῶν α᾿στράγαλα καὶ α᾿´λλα τινὰ, ου῾´τω καὶ τῶν μερῶν τοῦ λόγου μέρη ει᾿σι` τὰ μορία. Πόσα σημαίνει τὸ Α;Ἑπτά· στέρησιν, ὡς α᾿´φιλος, ὁ ε᾿στερημένος τῆς φιλίας· ε᾿πι´τασιν, ὡς τὸ "α᾿´ξυλος υ῾´λη," ἡ πολύξυλος, καὶἌτλας, ὁ πάνυ καρτερικός· ὁμοῦ, ὡς τὸ α᾿´λοχος, ἡ ὁμόκοιτος, καὶ ἀδελφοὶ οἱ ἐκ τῆς αυ᾿τη῀ς δελφύος η᾿` μήτρας· κακὸν, ὡς τὸ α᾿´φωνος, ὁ κακόφωνος· ο᾿λι´γον, ὡς τὸ 17 α᾿μαθὴς, ὁ ὀλιγομαθὴς, καὶ α᾿´πειρος, ὁ ὀλίγην πεῖραν ε᾿´χων· α᾿´θροισιν, ὡς τὸ πᾶς, α῾´πας· πλεονασμὸν, ὡς τὸ σταφὶς, α᾿´σταφις, καὶ στάχυς, α᾿´σταχυς. Πόσα μορία στερητικά; Πέντε· Α, α᾿´οικος, ὁ μὴ ε᾿´χων οι᾿κι´αν, ΝΕ, νεκρὸς, ὁ μὴ ε᾿´χων ψυχήν· ΝΗ, νῆστις, ὁ ἐστερη μένος σιτίων· ΝΩ, νωθρὸς, ὁ ἐστερημένος τοῦ θορεῖν η᾿` πηδᾶν, καὶ νωδὸς, ὁ ἐστερημένος τῶν ο᾿δο´ντων· ΝΟ, νόσος, ὁ ἐστερη μένος τοῦ σώου. Ὅσα μορία ε᾿πιτατικά; ζ̣· Α, α᾿´πειρος ὁ πολύς· ΝΗ, νήδυ μος, ὁ πάνυ ἡδύς· ΖΑ, ζάπλουτος, ὁ πάνυ πλούσιος· ΛΑ, λά βρος, ὁ πάνυ βαρύς· ∆Α, δαφοινὸς, ὁ πάνυ μέλας· ΕΡΙ, ε᾿ρι αύχην, ὁ μεγαλοτράχηλος· ΑΡΙ, α᾿ρι´ζηλος, ὁ πάνυ φανερός· τινὲς δὲ καὶ τὸ ΒΟΥ, ὡς τὸ βουγάι¨ος, ὁ πάνυ πλούσιος καὶ γαυριῶν, καὶ βούπεινα, ἡ μεγάλη πείνα. Σέβω, συζυγίας πρώτης τῶν βαρυτόνων. Πόθεν δῆλον; Ἡ δὲ πρώτη συζυγία διὰ τοῦ Β, η᾿` Π, η᾿` Φ, η᾿` ΠΤ, οι῾῀ον λείβω, τέρπω, γράφω, κόπτω. Τὸ ΣΕ ψιλόν. ∆ιατί; Τὰ ει᾿ς ΒΩ λήγοντα ῥήματα ἑνὶ φωνήεντι παραλήγεται, πλὴν τοῦ α᾿μείβω, τὸ ἐναλλάσσω· [ιλ. ζʹ. 235.] ο῾`ς πρὸς Τυδείδην ∆ιομήδεα τεύχε' α᾿´μειβε· στείβω τὸ περιπατῶ· στείβοντες νέκυάς τε καὶ ἀσπίδας. λείβω τὸ σπένδω, λείβων αι᾿´θοπα οι᾿῀νον ε᾿π' αι᾿θομένοις ἱεροῖσιν· ει᾿´βω τὸ στάζω· τέρεν κατὰ δακρύων ει᾿῀βε. Σέβω ὁ μέλλων ου᾿κ ε᾿´χει. ∆ιατί; Τὰ ει᾿ς ΒΩ λήγοντα ῥή ματα δισύλλαβα τῷ Ε παραληγόμενα, η᾿` μόνα, η᾿` μετὰ συμ φώνου, α᾿´χρι παρατατικοῦ κλίνεται, οι῾῀ον σέβω, φέρβω, τὸ τρέφω. Ἀσεβὴς διατί ὀξύνεται;Ὅσα γὰρ παρασύνθετα ε᾿πι´ θετα ῥηματικὰ, ει᾿ς ΟΥΣ ε᾿´χοντα τὴν γενικὴν καὶ τὸ ου᾿δε´τερον ει᾿ς ΕΣ, ο᾿ξυ´νεται, οι῾῀ον ευ᾿σεβὴς, α᾿τριβὴς, α᾿βλαβής· τὸ ευ᾿σεβὲς, τὸ ἀβλαβὲς, τὸ ἀτριβές· ου῾´τως ου᾿῀ν καὶ ζαὴς, α᾿φ' ου῾῀ καὶ