S. AURELII AUGUSTINI HIPPONENSIS EPISCOPI DE CONTINENTIA LIBER UNUS .

 CAPUT PRIMUM.

 2. Et ne in sola inferiorum partium carnis libidine continentia necessaria videretur a Domino speranda, etiam in Psalmo canitur, Pone, Domine, custodi

 CAPUT II.

 4. Propter quod etiam ipse ore proprio Dominus ait: Mundate quae intus sunt, et quae foris sunt munda erunt (Matth. XXIII, 26). Itemque alio loco cum

 5. Ac per hoc illa quae genitalibus membris pudicitia refrenatis, solet maxime ac proprie continentia nominari, nulla transgressione violatur, si supe

 CAPUT III.

 7. Hanc pugnam non experiuntur in semetipsis nisi bellatores virtutum debellatoresque vitiorum: nec expugnat concupiscentiae malum, nisi continentiae

 8. Tales milites apostolica tuba isto sonitu accendit in praelium: Non ergo regnet, inquit, peccatum in vestro mortali corpore ad obediendum desiderii

 9. Itemque cum hortatur ut non secundum carnem vivamus, ne moriamur, sed spiritu facta carnis mortificemus, ut vivamus tuba utique quae canit, bellum

 CAPUT IV.

 11. Sed quispiam dicturus est mihi aliud esse secundum hominem, aliud secundum carnem vivere: quia homo videlicet rationalis creatura est, et in eo ra

 CAPUT V.

 13. In hoc tam magno praelio, in quo vivit homo sub gratia, et cum bene pugnat adjutus, exsultat in Domino cum tremore, non desunt tamen etiam strenui

 14. Et alii quidem qui sua consueverunt excusare peccata, fato se ad peccandum queruntur impelli, tanquam hoc decreverint sidera, et coelum prius tali

 CAPUT VI.

 16. Non autem potestas Deo defuit, talem facere hominem qui peccare non posset: sed maluit eum talem facere, cui adjaceret peccare, si vellet non pec

 CAPUT VII.

 18. Omnes ergo qui credimus in Deum vivum et verum, cujus summe bona immutabilisque natura nec mali aliquid facit, nec mali aliquid patitur, a quo est

 CAPUT VIII.

 20. Sunt ergo in nobis desideria mala, quibus non consentiendo non vivimus male: sunt in nobis concupiscentiae peccatorum, quibus non obediendo non pe

 21. Quod ergo caro concupiscit adversus spiritum, quod non habitat in carne nostra bonum, quod lex in membris nostris repugnat legi mentis, non est du

 CAPUT IX.

 23. Tres quasdam copulas nobis insinuavit Apostolus, Christum et Ecclesiam, virum et uxorem, spiritum et carnem. Horum priora posterioribus consulunt,

 CAPUT X.

 CAPUT XI.

 CAPUT XII.

 27. Sunt etiam qui aperte malignis serviendo daemonibus, a corporis voluptatibus continent, ut per eos expleant nefarias voluptates, quarum impetum ar

 CAPUT XIII.

 29. Spiritus itaque hominis adhaerens Spiritui Dei, concupiscit adversus carnem, id est, adversus se ipsum sed pro se ipso, ut motus illi sive in car

 CAPUT XIV.

 31. Nunc autem deponite, inquit, et vos universa Deponite vos universa et vos? Deponite, 0372 Qui perseveraverit usque in finem, hic salvus erit

 32. Sive autem ne vincamur acriter confligentes, sive aliquoties vel etiam insperata vel inopinata facilitate vincentes, ei qui nobis dat continentiam

7. This conflict none experience in themselves, save such as war on the side of the virtues, and war down the vices: nor doth any thing storm the evil of lust, save the good of Continence. But there are, who, being utterly ignorant of the law of God, account not evil lusts among their enemies, and through wretched blindness being slaves to them, over and above think themselves also blessed, by satisfying them rather than taming them. But whoso through the Law have come to know them, (“For through the Law is the knowledge of sin,”17    Rom. iii. 20 and, “Lust,” saith he, “I knew not, unless the Law should say, Thou shalt not lust after,”18    Rom. vii. 7. [See R.V.] and yet are overcome by their assault, because they live under the Law, whereby what is good is commanded, but not also given: they live not under Grace, which gives through the Holy Spirit what is commanded through the Law: unto these the Law therefore entered, that in them the offense might abound. The prohibition increased the lust, and made it unconquered:19    Rom. v. 20 that there might be transgression also, which without the Law was not, although there was sin, “For where there is not Law, neither is there transgression.”20    Rom. iv. 15 Thus the Law, Grace not helping, forbidding sin, became over and above the strength of sin; whence the Apostle saith, “The Law is the strength of sin.”21    1 Cor. xv. 56 Nor is it to be wondered at, that man’s weakness even from the good Law added strength to evil, whilst it trusts to fulfill the Law itself of its own strength. Forsooth being ignorant of the righteousness of God,22    Rom. x. 3 which He gives unto the weak, and wishing to establish his own, of which the weak is void, he was not made subject to the righteousness of God, reprobate and proud. But if the Law, as a schoolmaster, lead unto Grace one made an offender, as though for this purpose more grievously wounded, that he may desire a Physician; against the baneful sweetness, whereby lust prevailed, the Lord gives a sweetness that worketh good, that by it Continence may the more delight, and “our land giveth her fruit,”23    Ps. lxxxv. 12 whereby the soldier is fed, who by the help of the Lord wars down sin.

7. Hanc pugnam non experiuntur in semetipsis nisi bellatores virtutum debellatoresque vitiorum: nec expugnat concupiscentiae malum, nisi continentiae bonum. Sunt autem qui legem Dei omnino nescientes, malas concupiscentias nec in hostibus deputant, eisque miserabili caecitate servientes, insuper etiam beatos se putant, satiando eas potius quam domando. Qui vero per legem cognoverunt eas (Per legem enim cognitio peccati [Id. III, 20]; et, Concupiscentiam, inquit, nesciebam, nisi lex diceret, Non concupisces, [Id. VII, 7]), et earum tamen oppugnatione vincuntur, quia sub lege vivunt, qua jubetur quod bonum est, non et datur; non vivunt sub gratia, quae dat per Spiritum sanctum quod per legem jubetur: his ideo subintravit lex, ut in eis abundaret delictum (Id. V, 20). Auxit prohibitio concupiscentiam, eamque fecit invictam; ut accederet praevaricatio, quae sine lege non fuit, etiamsi peccatum fuit . Ubi enim non est lex, nec praevaricatio (Id. IV, 15). Ita lex gratia non juvante, prohibens peccatum, virtus est insuper facta peccati: unde ait Apostolus, Virtus peccati lex (I Cor. XV, 56). Nec mirandum est quod humana infirmitas etiam de lege bona vires malo addidit, dum ad ipsam legem faciendam de suis viribus fidit. Ignorans quippe Dei justitiam, quam dat infirmo, et suam volens constituere, qua caret infirmus, justitiae Dei non est subjectus, reprobus et superbus (Rom. X, 3). Si autem lex factum praevaricatorem, tanquam ad hoc gravius vulneratum ut desideret medicum, tanquam paedagogus perducit ad gratiam; contra suavitatem noxiam 0354 qua vincebat concupiscentia, Dominus dat suavitatem beneficam qua delectet amplius continentia, et terra nostra dat fructum suum (Psal. LXXXIV, 13), quo pascitur miles, qui debellat Deo juvante peccatum.