S. AURELII AUGUSTINI HIPPONENSIS EPISCOPI DE GESTIS PELAGII Ad Aurelium episcopum. LIBER UNUS .

 0319 1. Posteaquam in manus nostras , sancte papa Aureli, ecclesiastica gesta venerunt, ubi Pelagius ab episcopis quatuordecim provinciae Palaestinae

 CAPUT PRIMUM.

 3. Aliud est autem, hominem per scientiam legis ad non peccandum adjuvari et aliud est, non posse esse sine peccato, nisi qui scientiam legis habueri

 CAPUT II.

 CAPUT III.

 6. Denique in illo libro, ubi illa capitula Pelagius scripsit, huic positioni , qua dixit, «Omnes voluntate propria regi, et suo desiderio unumquemque

 7. Nam et illud quod posuit de Psalmo in eodem Capitulorum libro, ut quasi probaret, «Omnes voluntate propria regi,» Dilexit maledictum, et veniet ei

 8. Quae cum ita sint, filii Dei qui hoc noverunt, et se Dei Spiritu regi et agi gratulantur, quomodo moveri potuerunt, cum audirent vel legerent a Pel

 9. Item recitatum est quod in libro suo Pelagius 0325 posuit, «In die judicii iniquis et peccatoribus non esse parcendum, sed aeternis eos ignibus exu

 10. Quod autem addidit Pelagius, «Et si quis aliter credit, Origenista est:» hoc acceperunt judices, quod revera in Origene dignissime detestatur Eccl

 11. Quomodo autem fiet hoc judicium, difficile in Scripturis sanctis comprehendi potest: modis enim multis significatur, quod uno modo futurum est. Na

 CAPUT IV.

 CAPUT V.

 14. Numquidnam ergo fratres nostros, ut etiam hoc inter caetera objicerent, sine causa verba ista moverunt? Non utique: sed Veteris Testamenti nomen m

 15. Quomodo ergo non merito commoverentur filii promissionis, filii liberae Jerusalem in coelis aeternae, cum ista discretio apostolica atque catholic

 CAPUT VI.

 17. Numquid hic poterant judices, vel debebant, incognita et incerta damnare, quando nemo contra aderat, qui ea quae ad viduam reprehensibilia scripta

 18. An et illud fortasse tractandum est, utrum recte dictum sit «non tanquam haereticos, sed tanquam stultos anathematizandos qui ita sentirent, quoni

 19. Nos sane cum hanc Pelagii defensionem in illa, quam prius accepimus, chartula legeremus , aderant quidam sancti fratres, qui se Pelagii libros exh

 20. Illud sane quod Pelagius suum esse confessus est, adhuc latebrosum est: sed puto quod in istorum gestorum consequentibus partibus elucebit. Ait en

 CAPUT VII.

 CAPUT VIII.

 CAPUT IX.

 CAPUT X.

 CAPUT XI.

 24. Ad haec sibi objecta, sicut gesta testantur. Pelagius ita respondit: «De posse quidem hominem sine peccato esse, dictum est,» inquit, «superius: d

 25. His autem quaestionibus, et istarum sententiarum contentiosissimis assertionibus jam usquequaque ferventibus, multorum fratrum perturbabatur infir

 26. Unde nunc duo illa videamus, quae noluit anathematizare Pelagius, qui etiam sua esse cognovit sed ut illud, quod in eis offendebat, auferret, quo

 CAPUT XII.

 28. Sed ad hoc objectum vigilanti circumspectione respondit, quam sine dubio catholici judices approbaverunt. «Dictum est,» inquit, «a nobis, sed ita,

 CAPUT XIII.

 CAPUT XIV.

 31. Dicam etiam aliquid laetius . Superius metuebam (Supra, n. 20), cum diceret Pelagius, adjuvante gratia Dei posse esse hominem sine peccato, ne for

 32. Sed quod ista sequitur, me rursum sollicitat. Cum enim de quinto capitulo libri Coelestii huic fuisset objectum, quod «affirment unumquemque homin

 33. Quid est ergo, unde me de hoc capitulo sollicitum factum esse praedixi? Hoc videlicet, quod ait Pelagius, «Donare Deum ei, qui fuerit dignus accip

 34. Hoc forte dicet: Ego non ex operibus, sed ex fide dixi Apostolum dignum fuisse, cui tantae illae gratiae donarentur non enim opera, quae bona ant

 35. Quid est ergo quod idem dicit apostolus, Bonum certamen certavi, cursum consummavi, fidem servavi de caetero superest mihi corona justitiae, quam

 36. Redditur ergo debitum praemium Apostolo digno: sed ipsum apostolatum indebitum gratia donavit 0342 indigno. An hoc me dixisse poenitebit? Absit: e

 37. Merito, quod gesta indicant, etiam hoc usus est testimonio sanctus Joannes Jerosolymitanae antistes Ecclesiae, sicut interrogatus quae apud illum

 CAPUT XV.

 CAPUT XVI.

 CAPUT XVII.

 41. Cur ergo, ait aliquis, hoc judices approbaverunt? Fateor, ideo jam ipse ambigo: sed nimirum, aut breve dictum eorum audientiam et intentionem faci

 CAPUT XVIII.

 CAPUT XIX.

 CAPUT XX.

 CAPUT XXI.

 CAPUT XXII.

 CAPUT XXIII.

 CAPUT XXIV.

 CAPUT XXV.

 50. At nunc si Pelagius Deum cogitat, si non est ingratus ejus misericordiae, qui eum ad episcoporum judicium propterea perduxit, ut haec anathemata d

 CAPUT XXVI.

 52. «Domino dilectissimo, et desideratissimo fratri Pelagio, Augustinus, in Domino salutem. Gratias ago plurimum, quod me litteris tuis exhilarare dig

 CAPUT XXIX.

 CAPUT XXX.

 55. Quid sibi ergo vult, quod in hac epistola ita gloriari ausi sunt, ut non solum possibilitatem non peccandi, sed etiam facilitatem, sicut in libro

 CAPUT XXXI.

 CAPUT XXXII.

 CAPUT XXXIII.

 58. Postea etiam de libro Coelestii capitula sibi objecta in eadem chartula multa congessit neque his intervallis quae continent gesta, duas responsi

 CAPUT XXXIV.

 CAPUT XXXV.

 61. Quoniam necesse erat impleri quod praedixit apostolus Paulus, Oportet et haereses esse, ut probati manifesti fiant in vobis (I Cor. XI, 19): post

 62. Ista haeresis cum plurimos decepisset, et fratres, quos non deceperat, conturbaret Coelestius quidam talia sentiens, ad judicium Carthaginensis E

 63. Ex iis etiam, quae Coelestium dixisse vel scripsisse, tanquam dogmata discipuli ejus, sunt objecta Pelagio sua quaedam et ipse cognovit, sed alit

 64. Has ex nomine Coelestii quatuor sententias non sic approbaverunt episcopi judices, sicut eas Coelestius sensisse dicebatur: sed sicut de his respo

 65. Nunc similiter recapitulando illa paulo attentius videamus, quae illum contraria reprobare et anathematizare dixerunt. In hoc enim potius tota hae

 66. De his autem quae post hoc judicium ibi a nescio quo cuneo perditorum, qui valde in perversum perhibentur Pelagio suffragari, incredibili audacia

7.—The Same Continued.

As for the passage from the psalm, “He loved cursing, and it shall come upon him; and he willed not blessing, so it shall be far removed from him,”9    Ps. cix. 18. which he quoted in the same book of Chapters, as if to prove that “all men are ruled by their own will,” who can be ignorant that this is a fault not of nature as God created it, but of human will which departed from God? The fact indeed is, that even if he had not loved cursing, and had willed blessing, he would in this very case, too, deny that his will had received any assistance from God; in his ingratitude and impiety, moreover, he would submit himself to be ruled by himself, until he found out by his penalties that, sunk as he was into ruin, without God to govern him he was utterly unable to direct his own self. In like manner, from the passage which he quoted in the same book under the same head, “He hath set fire and water before thee; stretch forth thy hand unto whether thou wilt; before man are good and evil, life and death, and whichever he liketh shall be given to him,”10    Ecclus. xv. 16, 17. it is manifest that, if he applies his hand to fire, and if evil and death please him, his human will effects all this; but if, on the contrary, he loves goodness and life, not alone does his will accomplish the happy choice, but it is assisted by divine grace. The eye indeed is sufficient for itself, for not seeing, that is, for darkness; but for seeing, it is in its own light not sufficient for itself unless the assistance of a clear external light is rendered to it. God forbid, however, that they who are “the called according to His purpose, whom He also foreknew, and predestinated to be conformed to the likeness of His Son,”11    Rom. viii. 29. should be given up to their own desire to perish. This is suffered only by “the vessels of wrath,”12    Rom. ix. 22. who are perfected for perdition; in whose very destruction, indeed, God “makes known the riches of His glory on the vessels of His mercy.”13    Rom. ix. 23. Now it is on this account that, after saying, “He is my God, His mercy shall go before me,”14    Ps. lix. 10. he immediately adds, “My God will show me vengeance upon my enemies.”15    Ps. lix. 10. That therefore happens to them which is mentioned in Scripture, “God gave them up to the lusts of their own heart.”16    Rom. i. 24. This, however, does not happen to the predestinated, who are ruled by the Spirit of God, for not in vain is their cry: “Deliver me not, O Lord, to the sinner, according to my desire.”17    Ps. cxl. 8. With regard, indeed, to the evil lusts which assail them, their prayer has ever assumed some such shape as this: “Take away from me the concupiscence of the belly; and let not the desire of lust take hold of me.”18    Ecclus. xxiii. 5, 6. Upon those whom He governs as His subjects does God bestow this gift; but not upon those who think themselves capable of governing themselves, and who, in the stiff-necked confidence of their own will, disdain to have Him as their ruler.

7. Nam et illud quod posuit de Psalmo in eodem Capitulorum libro, ut quasi probaret, «Omnes voluntate propria regi,» Dilexit maledictum, et veniet ei; et noluit benedictionem, et elongabitur ab eo (Psal. CVIII, 18): quis nesciat hoc vitium esse, non naturae, sicut eam condidit Deus, sed voluntatis humanae, quae recessit a Deo? Verumtamen si non dilexisset maledictionem, et voluisset benedictionem, et in 0324 hoc ipso voluntatem suam divina gratia negaret adjutam; ingratus atque impius sibi regendus dimitteretur, ut sine rectore Deo praecipitatus, non se a se ipso regi potuisse, poenis experiretur. Sic etiam in illo testimonio, quod in eodem libro eidem titulo subdidit, Apposuit tibi aquam et ignem; ad quod vis porrige manum tuam: ante hominem bonum et malum, vita et mors; quod placuerit ei, dabitur illi (Eccli. XV, 17 et 18): manifestum est, quod si ad ignem manum mittit, et malum ac mors ei placet, id voluntas hominis operatur; si autem bonum et vitam diligit, non solum voluntas id agit, sed divinitus adjuvatur. Sufficit enim sibi oculus ad non videndum, hoc est, ad tenebras: ad videndum vero lumine suo non sibi sufficit, nisi illi extrinsecus adjutorium clari luminis praebeatur. Absit autem ut ii qui secundum propositum vocati sunt, quos praescivit, et praedestinavit conformes imaginis Filii sui (Rom. VIII, 29), suo, ut pereant, desiderio dimittantur . Hoc enim patiuntur vasa irae, quae perfecta sunt ad perditionem: in quorum etiam ipsa perditione notas facit Deus divitias gloriae suae in vasa misericordiae suae (Id. IX, 22, 23). Propter hoc enim, cum dixisset, Deus meus, misericordia ejus praeveniet me; continuo subjecit, Deus meus demonstravit mihi in inimicis meis (Psal. LVIII, 11, 12). Illis ergo fit quod scriptum est, Tradidit illos Deus in desideria cordis eorum (Rom. I, 24). Non autem fit praedestinatis, quos regit Spiritus Dei; quoniam non inanis est vox eorum: Ne tradas me, Domine, a desiderio meo peccatori (Psal. CXXXIX, 9). Quandoquidem et contra ipsa desideria sic oratum est, ut diceretur, Aufer a me concupiscentias ventris, et desiderium concubitus ne apprehendat me (Eccli. XXIII, 6). Praestat hoc Deus illis quos subditos regit; non autem illis qui se idoneos ad se ipsos regendos putant, et praefidenti cervice propriae voluntatis illum dedignantur habere rectorem.