Acta Benedicti Pp. XVI 771

IV

Venerabili Dei Servo Francisco Pianzola caelitum Beatorum tribuitur dignitas.

BENEDICTUS PP. XVI

Ad perpetuam rei memoriam. - «Spiritus Domini super me; propter quod

unxit me evangelizare pauperibus ... » (Lc 4, 18).

Venerabilis Dei Servus Franciscus Pianzola, sacerdos, se Evangelio

imbuit. Sua presbyterali missione compulsus, Christum verbo vitaque

praedicavit. Die V mensis Octobris anno MDCCCLXXXI Sartiranae Laumellensis

in oppido, quod in Papiensi provincia situm est, ex familia simplici austera-

que ortus est, et ad Deum amandum, ad opus et ad christianam pietatem est

institutus. Anno MDCCCXCIII Viglevanense Seminarium est ingressus atque

presbyterali ordine die XVI mensis Martii anno MCMVII auctus est. Ad Imma-

culatae Viglevanense Sanctuarium ab Episcopo ut rector destinatus, inde a

primis apostolatus muneribus operoso officio praedicandi eminuit. Die VIII

mensis Decembris anno MCMVIII inceptum ad effectum attulit, una cum non-

nullis Seminarii sociis susceptum, condidit scilicet Institutum Patrum Obla-

torum Immaculatae, qui missiones ad populum curarent atque iuvenes chris-

tiana religione instituerent. Venerabilis Dei Servus minutatim prudenterque

in suam dioecesim missionalem sensum transfudit, in ruralibus potissimum

locis. Quandoquidem bona arbor fructus fert bonos, die VIII mensis Maii anno

MCMXIX Congregationem Sororum Missionariarum Immaculatae Reginae Pa-

cis condidit, quae evangelicum nuntium curarent atque arte cum sacerdoti-

bus, fideles curantibus, cooperarentur, operarias camporum, nominatim ori-

zae purgatrices, colentes. Eius praedicatio dioecesis etiam fines per spiritalia

exercitia, missiones, hebdomadarias cleri institutiones ab Actione Catholica

compositas, est praetergressa. Suam praedicationem usque ad audientium

mentem accommodavit, cum vivam caritatem demonstraret, quae fidei

veritatem amabiliter praeberet, coniunctae cum sacerdotali vivendi modo,

quoad paupertatem et a mundo seiunctionem, quae res ad altam humilitatem

eum perduxit. Suum sacerdotium tenuit usque Christum Summum Sacerdo-

tem ac Pastorem, inter operosos Laumellenses homines, intuens, cum in omni

provincia « pauperes moraliterque aegrotas animas, quoad religionem fere

litteris carentes quaereret ». Die IV mensis Iunii anno MCMXLIII ad Patrem

suam vitam tradidit, sanctitatis odorem effundens.