S. AURELII AUGUSTINI HIPPONENSIS EPISCOPI DE NATURA ET GRATIA AD TIMASIUM ET JACOBUM CONTRA PELAGIUM LIBER UNUS .

 CAPUT PRIMUM.

 CAPUT II.

 CAPUT III.

 CAPUT IV.

 CAPUT V.

 CAPUT VI.

 CAPUT VII.

 8. Nam prius distinguit, aliud esse quaerere, an possit aliquid esse, quod ad solam possibilitatem pertinet: aliud, utrumne sit. Hanc distinctionem ve

 CAPUT VIII.

 CAPUT IX.

 CAPUT X.

 CAPUT XI.

 CAPUT XII.

 CAPUT XIII.

 CAPUT XIV.

 CAPUT XV.

 CAPUT XVI.

 CAPUT XVII.

 19. Tractat etiam iste de peccatis ignorantiae, et dicit, «hominem praevigilare debere ne ignoret ideoque esse culpandam ignorantiam, quia id homo ne

 CAPUT XVIII.

 CAPUT XIX.

 CAPUT XX.

 CAPUT XXI.

 CAPUT XXII.

 CAPUT XXIII.

 CAPUT XXIV.

 27. Dicit nullum malum boni alicujus esse causam. Avertisti faciem tuam a me, et factus sum conturbatus? Non movebor in aeternum: Domine, in voluntate

 CAPUT XXV.

 CAPUT XXVI.

 CAPUT XXVII.

 31. Sed Deus, inquiunt, potest omnia sanare. Virtus in infirmitate perficitur: Cum timore et tremore vestram ipsorum salutem operamini: Deus enim est

 CAPUT XXVIII.

 CAPUT XXIX.

 CAPUT XXX.

 CAPUT XXXI.

 CAPUT XXXII.

 CAPUT XXXIII .

 CAPUT XXXIV.

 39. Porro autem quod Dei causam sibi agere videtur, defendendo naturam non attendit quod eamdem naturam sanam esse dicendo, medici repellit misericor

 CAPUT XXXV.

 41. Sed acute videtur interrogare, «quomodo istos sanctos de hac vita abiisse credendum sit, cum peccato, an sine peccato.» Ut si responsum fuerit, Cu

 CAPUT XXXVI.

 CAPUT XXXVII.

 44. Sed hoc etiam forsitan ipse vidit, et ideo subjecit atque ait: «Sed esto, aliis temporibus turbae numerositate omnium dissimulaverit peccata conte

 CAPUT XXXVIII.

 CAPUT XXXIX.

 CAPUT XL.

 CAPUT XLI.

 CAPUT XLII.

 CAPUT XLIII.

 CAPUT XLIV.

 52. Iste vero objecta sibi quaestione, in qua revera intolerabilis videtur cordibus christianis, quid respondeat attendamus. Ait enim: «Sed hoc est qu

 CAPUT XLV.

 CAPUT XLVI.

 CAPUT XLVII.

 CAPUT XLVIII.

 CAPUT XLIX.

 CAPUT L.

 CAPUT LI.

 CAPUT LII.

 CAPUT LIII.

 62. Quando enim istis rectissime dicitur, Quare sine adjutorio gratiae Dei dicitis hominem posse esse sine peccato? non tunc de illa gratia quaestio e

 CAPUT LIV.

 CAPUT LV.

 66. Porro si ab istis vel hoc impetramus, ut nondum baptizati implorent auxilium gratiae Salvatoris, non est hoc quidem parum adversus illam falsam de

 CAPUT LVI.

 CAPUT LVII.

 CAPUT LVIII.

 CAPUT LIX.

 CAPUT LX.

 CAPUT LXI.

 CAPUT LXII.

 73. Nam et ipse Job de peccatis suis non tacet, et utique huic amico vestro merito placet, humilitatem nullo modo in falsitatis parte ponendam: unde i

 CAPUT LXIII.

 75. Commemorabo et ego de hoc ipso opere sancti Ambrosii aliquid, ex quo iste commemoravit quod commemorandum putavit. « Visum est, » inquit, « mihi.

 CAPUT LXIV.

 77. Quis item christianus ignorat, quod beatissimum Xystum Romanae Ecclesiae episcopum et Domini martyrem dixisse commemorat , Quia libertatem arbitri

 CAPUT LXV.

 CAPUT LXVI.

 CAPUT LXVII.

 81. Sed ut non tantum illi, verum etiam iis qui eosdem libros meos, quos iste legit, de Libero Arbitrio non legerunt, atque illis non lectis, hunc for

 CAPUT LXVIII.

 CAPUT LXIX.

 CAPUT LXX.

Chapter 15 [XIV.]—Not Everything [of Doctrinal Truth] is Written in Scripture in So Many Words.

That, too, which is said to him, “that it is nowhere written in so many words, A man can be without sin,” he easily refutes thus: “That the question here is not in what precise words each doctrinal statement is made.” It is perhaps not without reason that, while in several passages of Scripture we may find it said that men are without excuse, it is nowhere found that any man is described as being without sin, except Him only, of whom it is plainly said, that “He knew no sin.”33    2 Cor. v. 21. Similarly, we read in the passage where the subject is concerning priests: “He was in all points tempted like as we are, only without sin,”34    Heb. iv. 15.—meaning, of course, in that flesh which bore the likeness of sinful flesh, although it was not sinful flesh; a likeness, indeed, which it would not have borne if it had not been in every other respect the same as sinful flesh. How, however, we are to understand this: “Whosoever is born of God doth not commit sin; neither can he sin, for his seed remaineth in him;”35    1 John iii. 9. while the Apostle John himself, as if he had not been born of God, or else were addressing men who had not been born of God, lays down this position: “If we say that we have no sin, we deceive ourselves, and the truth is not in us,”36    1 John i. 8.—I have already explained, with such care as I was able, in those books which I wrote to Marcellinus on this very subject.37    See the De Peccat. Meritis et Remissione, ii. 8–10. It seems, moreover, to me to be an interpretation worthy of acceptance to regard the clause of the above quoted passage: “Neither can he sin,” as if it meant: He ought not to commit sin. For who could be so foolish as to say that sin ought to be committed, when, in fact, sin is sin, for no other reason than that it ought not to be committed?

CAPUT XIV.

15. Non omnia scripta sunt. Et illud quod ei a quibusdam dicitur, «nusquam esse scriptum his omnino verbis, posse esse hominem sine peccato,» facile refellit, «quia non est ibi quaestio, quibus verbis dicatur quaecumque sententia.» Non tamen fortasse sine causa, cum aliquoties in Scripturis inveniatur homines dictos esse sine querela, non invenitur qui sit dictus sine peccato, nisi unus solus de quo aperte dictum est, Eum qui non noverat peccatum (II Cor. V, 21). Et eo loco ubi de sacerdotibus agebatur, Etenim expertus est omnia, secundum similitudinem absque peccato (Hebr. IV, 15): in illa scilicet carne, quae habebat similitudinem carnis peccati, quamvis non esset caro peccati; quam tamen similitudinem non haberet, nisi caetera omnis esset caro 0254 peccati. Jam illud quomodo accipiendum sit, Omnis qui natus est ex Deo, non peccat, et non potest peccare, quia semen ejus in ipso manet (I Joan. III, 9); cum ipse apostolus Joannes, quasi non sit natus ex Deo, aut eis loqueretur qui nondum nati essent ex Deo, aperte posuerit, Si dixerimus quia peccatum non habemus, nos ipsos seducimus, et veritas in nobis non est (Id. I, 8); in libris quos de hac re ad Marcellinum scripsi, sicut potui, explicare curavi (De Peccatorum Meritis, lib. 2, n. 8-10). Et illud quod dictum est, non potest peccare, pro eo dictum esse, ac si diceretur, Non debet peccare; non improbanda mihi videtur hujus assertio. Quis enim insanus dicat debere peccari; cum ideo sit peccatum, quia non debet fieri?