ἰσοσυλλαβεῖ ὁ παθητικὸς παρακείμενος τῷ ἐνεργητικῷ, τοῦ κανόνος λέγοντος, ο῾´τι πᾶν παθητικὸν η᾿` μέσον ε᾿´χον τὸ Μ κλίνεται, μιᾷ συλλαβῇ περιττεῦον τοῦ ἰδίου ε᾿νεργητικοῦ, θέλει ε᾿´χειν τὴν παραλήγουσαν τοῦ πρώτου προσώπου τῶν πληθυντικῶν τοῦ ἰδίου ε᾿νεργητικοῦ, α῾´μα δὲ καὶ τὴν παραλή γουσαν τῆς γενικῆς τῶν μετοχῶν· τῷ λόγῳ ου᾿῀ν τῆς παραλη γούσης τοῦ πρώτου προσώπου τῶν πληθυντικῶν ω᾿´φειλεν ει᾿῀ναι τεθελήκαμεν, τῷ δὲ λόγῳ τῆς παραληγούσης τῆς γενικῆς τῆς ε᾿νεργητικῆς, τεθελήκομεν· συνεκόπη τοίνυν ἡ ἀμφιβαλλο μένη συλλαβὴ, καὶ ἐγένετο ι᾿σοσύλλαβος ὁ παθητικὸς παρα κείμενος τῷ ἐνεργητικῷ προπαροξυτόνῳ. Τὰ ει᾿ς Α λήγοντα ου᾿δε´τερα ὑπὲρ δύο συλλαβὰς παροξύνεται, οι῾῀ον αι᾿´νιγμα, μά λαγμα, ο᾿´ρυγμα· ου῾´τως ου᾿῀ν καὶ θέλημα. ΑΥ᾿ΤΟΥ͂ ποίου μέρους λόγου ε᾿στίν;Ἀντωνυμίας πρωτο τύπου. Καὶ τί ἐστιν α᾿ντωνυμία; Λέξις α᾿ντὶ ὀνόματος παραλαμβανομένη προσώπων ὡρισμένων δηλωτική. Καὶ α᾿ντὶ τίνος παραλαμβάνεται;Ἀντὶ κυρίου καὶ ἀντὶ προσ 35 ηγορικοῦ. Πῶς α᾿ντὶ κυρίου, καὶ πῶς α᾿ντὶ προσηγορικοῦ; Ἀντὶ μὲν κυρίου, ὡς α᾿ντὶ τοῦ ει᾿πεῖν Γεώργιος, λέγω ε᾿γω´· α᾿ντὶ δὲ προσηγορικοῦ, ὡς α᾿ντὶ τοῦ ει᾿πεῖν α᾿´νθρωπος, λέγω ε᾿γω´. Πόθεν α᾿ντωνυμία; Ἐκ τῆς α᾿ντὶ προθέσεως καὶ τοῦ ο᾿νο´ματος. Τὸ ΤΩ μέγα διατί; Τὰ παρὰ τὸ ο᾿´νομα συντι θέμενα διὰ τοῦ Ω μεγάλου γράφεται, οι῾῀ον ὁμώνυμος, φερώ νυμος, συνώνυμος, καὶ ει᾿´ τι ο῾´μοιον. Πόσα παρέπεται τῇ ἀντωνυμίᾳ; ϛʹ· πρόσωπα, γένη, α᾿ριθμοὶ, πτώσεις, σχήματα, ει᾿´δη. Ει᾿ς πόσα διαιροῦνται αἱ ἀντωνυμίαι; Ει᾿ς βʹ· ει᾿ς πρωτο τύπους, καὶ ει᾿ς παραγώγους. Αἱ δὲ παράγωγοι ει᾿ς πόσα διαιροῦνται; Ει᾿ς δύο· ει᾿ς μονοπροσώπους καὶ ει᾿ς κτητικάς. Πόσαι πρωτότυποι α᾿ντωνυμίαι; θʹ· ε᾿γω`, σὺ, ε῾`, νῶι, σφῶι, σφῶε, ἡμεῖς, ὑμεῖς, σφεῖς.Ἐγὼ ποίου προσώπου; Πρώτου. Ποίου γένους; Ου᾿κ ε᾿´χει. ∆ιατί; Γένη μὲν τῶν πρωτο τύπων διὰ τῆς φωνῆς ου᾿κ ἐξακούεται, διὰ δὲ τῆς ὑπ' αυ᾿τω῀ν δείξεως, οι῾῀ον ε᾿γω´. Τὸ Ε ψιλὸν, διατί; Πρὸ τοῦ Γ ἡ ΑΙ δίφθογγος σπανίως εὑρίσκεται, πλὴν τοῦ Αι᾿´γυπτος, αι᾿γιαλὸς, αι᾿γι´λιψ, (ἡ ὑψηλὴ πέτρα), καὶ ει᾿´ τι παρ' αυ᾿τοῦ. Ει᾿ς τὸ Ε ψιλὸν, διατί; Τὸ ἐν ἀντωνυμίᾳ Ε πρὸ συμφώνου ψιλοῦται, ε᾿γω`, ε᾿μοὶ, ε᾿κεῖνος, πλὴν τοῦ ε῾´θεν. Καὶ διατί πλὴν τοῦ ε῾´θεν; ∆ιότι πᾶσα α᾿ντωνυμία α᾿ποβολῇ τοῦ Σ γινομένη δασύνεται, σὸς ο῾`ς, σοῦ ου῾῀, σέθεν ε῾´θεν.Ἐγὼ διατί ὀξύνεται; Αἱ πρωτότυποι α᾿ντωνυμίαι ἑνικαὶ ου᾿῀σαι ο᾿ξυ´νεται, ὑπεσταλμένων τῶν γενικῶν ο᾿νομάτων, καὶ τῆς δοτικῆς τοῦ τρίτου προσώπου. Ἐγὼ καὶ ἡγεῖται (ἡ γενικὴ?) ε᾿μοῦ.Ὁ κανών; Ου᾿κ ε᾿´χει. ∆ιατί; Αἱ πρωτότυποι α᾿ντωνυμίαι κανόνας ου᾿κ ε᾿´χουσι. Καὶ διατί ου᾿κ ε᾿´χουσι; ∆ιότι ἑκάστης αυ᾿τη῀ς ε᾿στι θέμα, καὶ ου᾿ κανονίζεται ἑτέρα ὑπὸ τῆς ἑτέρας. Καὶ διατί ου᾿ κανονίζεται ἑτέρα ὑπὸ τῆς ἑτέρας; ∆ιότι τῶν μὲν ο᾿νομάτων καὶ τῶν ῥημάτων ἡ κλίσις κατὰ ἀκολουθίαν φωνήεντος προέρχεται, καὶ ἡ ἑτέρα ὑπὸ τῆς ἑτέρας κανονίζεται, αἱ δὲ πρωτότυποι σημασίᾳ μόνῃ ποιοῦνται τὴν κλίσιν, ου᾿ μέντοι φωνῆς α᾿κολούθως, διὸ καὶ θεματικὰς καλοῦμεν.Ἡ δοτικὴ ἐμοὶ διατί ὀξύνεται;Ἰστέον 36 ο῾´τι ἡ ἐμοὶ καὶ σοὶ σφὶν α᾿ντωνυμίαι δοτικαὶ ου᾿῀σαι ο᾿ξυ´νονται, ἡ δὲ οι῾῀ περισπᾶται, καὶ ε᾿´δει περισπᾶσθαι ταύτην ὡς δοτικήν· α᾿λλὰ σεσημείωνται αἱ ἐμοὶ καὶ σοὶ καὶ σφὶν α᾿ντωνυμίαι ο᾿ξυνόμεναι. ∆ιατί τὰ πρόσωπα ε᾿ν μὲν τοῖς ῥήμασι κατὰ τὸ τέλος κινοῦνται, ε᾿ν δὲ ταῖς α᾿ντωνυμίαις κατ' α᾿ρχήν; ∆ιότι ἡ α᾿ντωνυμία δύο κλίσεις α᾿ναδεξαμένη, τὴν μὲν κατὰ πτῶσιν, ε᾿ν τῷ τέλει· τοὺς δύο γὰρ κατ' αυ᾿τω῀ν ου᾿κ ἠδύνατο ε᾿´χειν, ι῾´να μὴ ει᾿ς συγγένειαν ε᾿μπέσῃ, α᾿λλ' ω῾´σπερ τὸ ῥῆμα τὴν μὲν α᾿ρχὴν α᾿πε´νειμε τοῖς χρόνοις, τὸ δὲ τέλος τοῖς προσώποις, ου῾´τω καὶ αυ῾´τη ει᾿ς δύο ε᾿μπεσοῦσα, τὴν α᾿ρχὴν μὲν α᾿πε´νειμε τοῖς προσώ ποις, τὸ δὲ τέλος τῇ κλίσει, καὶ τῷ ὀνόματι αυ᾿τη῀ς μᾶλλον ω᾿κείωται.Ἡ(Ἓ) κλητικὴν ου᾿κ ε᾿´χει. ∆ιατί; Ου᾿δεὶς γὰρ ἑαυτὸν καλεῖ.Ἐγὼ καὶ τὸ δεύτερον σὺ, τὸ τρίτον ε῾´· καὶ ἡ (ε῾`) κλητικὴν ου᾿κ ε᾿´χει, διατί; Ου᾿δεὶς γὰρ τὸν α᾿πο´ντα καλεῖ. Πόσαι ευ᾿θεῖαι τῶν α᾿ντωνυμιῶν; μβʹ· ε᾿γω`, σὺ, ε῾`, ἡ γενικὴ ε᾿μοῦ, σοῦ, ου῾῀· α᾿πο` τοῦ ἐμοῦ γίνεται ὁ ἐμὸς, ἡ ἐμὴ, τὸ ἐμόν· α᾿πο` τοῦ σοῦ, ὁ σὸς, ἡ σὴ, τὸ