μονοσύλλαβον ε᾿´χον ε᾿πι` τῆς γενικῆς, ποτὲ μὲν τὸ σύμφωνον τοῦ παρακειμένου, ποτὲ δὲ τοῦ μέλλοντος. Καὶ ποῖον ε᾿στὶ τὸ σύμφωνον τοῦ παρακειμένου; Τὸ Χ, καὶ γίνεται νυχός. Ἀλλὰ πλεονάζει τὸ Τ, καὶ γίνεται νυχτός. Καὶ διατί πλεονάζει τὸ Τ;Ἐν πολλαῖς λέξεσι πλεονάζει τὸ Τ, ὡς ε᾿ν τῷ α᾿´ναξ, α᾿´νακος καὶ α᾿´νακτος, καὶ βλέπω, βλέπτω, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ α᾿βλεπῶ (σιξ)· καὶ ἐπεὶ ψιλὰ ψιλῶν ἡγεῖται, καὶ δασέα δασέων, ει᾿ς τὸ ἀντίστοιχον τοῦ Χ μεταβέβληται τὸ Κ. ΚΑῚἜΣΤΑΙ· τὸ ε᾿´σται μέρος λόγου ε᾿στι, ῥήματος δια 41 θέσεως μέσης. Καὶ πόθεν γίνεται;Ἐκ τοῦ ε᾿´ω, τὸ ὑπάρχω, ὁ μέλλων ε᾿´σω, ὁ μέσος μέλλων ε᾿´σομαι, τὸ δεύτερον ε᾿´σῃ, τὸ τρίτον ε᾿´σεται, καὶ ἐν συγκοπῇ ε᾿´σται. Τὸ ε᾿´ω διατί βαρύ νεται; Τὰ διὰ τοῦ ε᾿´ω ῥήματα καθαρὰ βαρύνεσθαι θέλουσι, χωρὶς ει᾿ μὴ ἀπὸ βαρυτόνου μετασταίη ει᾿ς περισπώμενον, η᾿` α᾿πο` ὀνομάτων γένηται· τὰ γὰρ α᾿π' ο᾿νομάτων γινόμενα ῥήματα περισπῶνται, ὡς τὸ θεῶ παρὰ τὸ θέα, καὶ νοῶ παρὰ τὸ νόος, καὶ ἐλεῶ παρὰ τὸ ε᾿´λεος. Τὸ ΣΤΑΙ δίφθογγος διατί; Τὰ ει᾿ς ΜΑΙ καὶ ει᾿ς ΤΑΙ πρῶτα καὶ τρίτα πρόσωπα τῶν ἑνικῶν καὶ τρίτα τῶν πληθυντικῶν α῾´παντα διὰ τῆς ΑΙ διφθόγγου γράφεται. Ει᾿ς τὸν Ε ψιλὸν, διατί;Ἐκ τοῦ ε᾿´ω, τὸ γὰρ Ε πρὸ φωνήεντος κατὰ διάστασιν ο᾿`ν ψιλοῦται. ὩΣ ποίου μέρους λόγου ε᾿στίν;Ἐπιρρήματος παραβολῆς. ∆ιόρισον. Τὰ δὲ παραβολῆς η᾿` ο῾μοιώσεως, οι῾῀ον ὡς, ω῾´σπερ, ἠΰτε.

Τί ἐστιν ε᾿πι´ρρημα; Μέρος λόγου α᾿´κλιτον κατὰ ῥή ματος λεγόμενον. Καὶ α᾿´λλως· λέξις α᾿´κλιτος, κατηγοροῦσα τῶν ῥηματικῶν ε᾿γκλίσεων. ∆ιατί λέγεται ε᾿πι´ρρημα; ∆ιότι ὑποτάσσεται αυ᾿τω῀ν τὸ ῥῆμα. Τὸ ὡς Ω, διατί; Τὰ ει᾿ς ΩΣ ε᾿πιρρήματα διὰ τοῦ Ω μεγάλου γράφεται, πλὴν τοῦ πάρος, (ο῾` δηλοῖ τὸ πρότερον, καὶ ε᾿´στιν ε᾿πι´ρρημα χρόνου δηλω τικὸν,) καὶ τοῦ η᾿῀μος (τοῦ δηλοῦντος τὸ ἡνίκα,) καὶ τοῦ τῆμος καὶ τημοῦτος, (α῾` δηλοῖ τὸ τηνικαῦτα,) καὶ τοῦ ε᾿´ναγχος, (ο῾´ ε᾿στιν ε᾿πι` καιροῦ παραστατικοῦ, καὶ δηλοῖ τὸ πρὸ ὀλίγου,) καὶ ἐτὸς, (σημαίνει δὲ τὸ ἀληθῶς,) καὶ ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τοπι κὸν, καὶ τοῦ κῆχος ε᾿ρωτηματικόν· γίνεται δὲ παρὰ τὸ πῆ καὶ ἐκτάσει τῆς ΧΟΣ συλλαβῆς πῆχος, καὶ τροπῇ τοῦ Π ει᾿ς Κ κῆχος. Ει᾿ς τὸὩΣ δασεῖαν, διατί; Τὸ τῆς παραβολῆς ΩΣ δασύνεται. Τὸ ΩΣ πόσα σημαίνει; λβʹ. Τὶ καὶ τί; Παραβολὴν, ω῾´στε λέων ε᾿χα´ρη, μεγάλῳ ε᾿πι` σώματι κύρσας· α᾿νταπόδοσιν, ω῾`ς αυ᾿῀τις καθ' ο῾´μιλον ε᾿´δυ Τρωῶν α᾿γερώχων· ὑπερβολήν· ὡς ου᾿κ αι᾿νο´τερον καὶ κύντερον α᾿´λλο γυναικός· 42 ὁμοίωσιν· ὡςὈδυσσῆος μεγαλήτορος υἱῒ ε᾿´οικεν· α᾿ντὶ τοῦ ο῾´μως, α᾿λλ' ου᾿δ' ω῾`ς ἑτάρους ε᾿ρρύσατο ἰέμενος [ω῾´σ]περ· α᾿ναφοράν· ω῾`ς οἱ μὲν τοιαῦτα πρὸς α᾿λλήλοις α᾿γο´ρευον· θαυμασμὸν, ὡς α᾿γαθαὶ φρένες η᾿῀σαν ε᾿χε´φρονος Πηνελοπείης, α᾿ντὶ τοῦ ου῾´τως, ω῾`ς ει᾿πω`ν πυλέων ε᾿ξε´σσυτο φαίδιμοςἝκτωρ. τὸν ι῾´να σύνδεσμον, ω῾´ς μοι καὶ τόνδ' α᾿´νδρα πελώριον ε᾿ξονομήνῃς. τὸ ο῾´πως, ω῾`ς σπείσῃς ∆ιὶ πατρὶ καὶ α᾿´λλοις α᾿θανάτοισι. τὸ ο῾´τι, ε᾿´γνως ο῾´τι (ὡς) θεός ει᾿μι, καὶ τὸ ὡς δὴ τοῦδ' ε῾´νεκά σφιν ε᾿κηβόλω, τὸ ἐπεὶ, ὡς ι᾿´δε χῶρον ε᾿´ρημον ο῾´θ' ε῾´στασαν ω᾿κεῖς ι῾´πποι· τὸ ει᾿´τε ευ᾿κτικὸν ε᾿πι´ρρημα, ὡς ο᾿´φειλε θάνατός μοι α᾿δεῖν κακός· τὸ διὸ, ὡς α᾿`ν ε᾿´πειτ' α᾿πο` σεῖο φίλον τέκος· τὸ ει᾿ συναπτικὸν σύνδεσμον, ὡς ὑμεῖς παρ' ε᾿μεῖο θοὴν ε᾿πι` νῆα κίοιτε· τὸ ὁμοίως, μνήσομαι ω῾´ς μ' α᾿συ´φυλον ε᾿νἈργείοισιν ε᾿´ρεξεν· τὸ ο῾´μως, ὡς πρῶτον Κίκονας δαμάσσατο ∆ιός· τὸ ο῾´σον, καὶ κρέας ὡς οἱ χεῖρες ε᾿δα´νδανον (ε᾿χα´νδανον) τὸν γὰρ σύνδεσμον ὡς ου᾿´τοι ποταμῷ δαμήμεναι αι᾿´σιμον η᾿῀εν· 43 τὸ ευ᾿θε´ως, ὡς ει᾿῀δεν (ι᾿´δεν) ω῾´ς μιν μᾶλλον ε᾿´δυ χόλος· τὸ ὡσαύτως, ω῾`ς δ' αυ᾿῀ νῦν μοι α᾿γα´σασθε (α᾿γα´ασθε) θεοί· τὴν βεβαίωσιν· ὡς χαρίεν τ' α᾿´νθρωπος α᾿νθρώποισι· τὸ ἀλλά· ὡς τούτου α᾿λη´θειά τις·Ἀττικὸν τοῦτο· Aristoph. Nub. 209. ὡς τοῦτ' α᾿ληθῶςἈττικὸν τὸ χωρίον.) τὸ ε῾´ως, ὡς ὁ μὲν ε᾿´νθα πολὺν βίοτον καὶ χρυσὸν α᾿γείρων· τὸ ου῾´τως, ω῾´ς ποτ' ε᾿´ην νῦν αυ᾿῀τε νεώτεροι α᾿ντιοώντων· τὸ ου᾿κε´τι, ω῾`ς ου᾿κ ε᾿´στι χάρις μετ' ο᾿´πισθ' ευ᾿εργέων. διηγηματικὸν κεφάλαιον· ω῾`ς η᾿῀λθ' ὡς Αι᾿´γισθος ε᾿μη´σατο λυγρὸν ο᾿´λεθρον· τὸ λίαν· ὡς ε᾿μεγαλύνθη τὰ ε᾿´ργα σου, Κύριε· τὸ τοσοῦτον, ω῾`ς