107 {1ΨΑΛΜῸΣ ΠΈΜΠΤΟΣ.} 1 Πόθεν γίνεται; Παρὰ τὸ πέμπω· πέμπει γὰρ ἡμᾶς πρὸς τὸν δέκατον α᾿ριθμόν.
1ΨΑΛΜῸΣἙΝ∆ΈΚΑΤΟΣ.} τερον ε῾´ν· καὶ μετὰ τοῦ δέκα α᾿ριθμοῦ ἑνδέκατος.
1ΨΑΛΜῸΣ ΙΖʹ.} ρὰ τὸ στερέω· τοῦτο παρὰ τὸ ι῾´στημι, στήσω, ἀόριστος
1ΨΑΛΜῸΣ ΙΗʹ.} μέγα, διατί;Ἐπειδὴ πᾶσα λέξιςἙλ-ληνικὴ ἁπλῆ ὀξύτονος
ευ᾿δο´κησας, κύριε, τὴν γῆν σου. ΛΥΤΡΩΤῊΣ, ε᾿κ τοῦ λυτρῶ, τοῦτο ε᾿κ τοῦ λύτρον, τοῦτο παρὰ τὸ λύω.
{1[ΨΑΛΜῸΣ ΚΘʹ.]} 1 ἙΣΠΈΡΑ, παρὰ τὸ ε᾿´σω φέρειν, ε᾿σωφέρα τις ου᾿῀σα, καὶ ἐν συγκοπῇ ἑσπέρα,
δεύτερον. Τὸ πρῶτον τῶν πλη θυντικῶν ει᾿παίημεν τὸ τρίτον ει᾿παίησαν, καὶ ἐν συγκοπῇ ει᾿´παισαν.
1[ΨΑΛΜῸΣ ΡΙʹ.]}1 ω τὸ κρατῶ, πλεονασμῷ τοῦ Σ. Τὸ γὰρ Ε ἡνίκα πλεονάσῃ
ΑΛΜῸΣ ΡΜʹ.]} (ΘΥΜΊΑΜΑ) τοῦτο ε᾿κ τοῦ θῦμα, διὰ γὰρ τῶν θυμάτων καιομένων
̀Σ ΡΝʹ.]} ∆ΥΝΑΣΤΕΊΑΙΣ, ἡ ευ᾿θεῖα, δυναστεία, παρὰ τὸ δυναστεύω, τοῦτο παρὰ τὸ
ΊΣΙΝ, ἡ ευ᾿θεῖα ὁ ε᾿´λεος γίνεται παρὰ τὸ ε῾´λω τὸ λαμβάνω, ε᾿´λος ε
1[ΨΑΛΜῸΣ ΡΙʹ.]} ᾿´χω τὸ κρατῶ, πλεονασμῷ τοῦ Σ. Τὸ γὰρ Ε ἡνίκα πλεονάσῃ
1 ΕΤΕΩΡΊΣΘΗΣΑΝ, ε᾿κ τοῦ μετεωρίζω. Τί μὴ ἐταπεινο-φρόνουν ὡς τὸ
Φαίηκες, ι῾´να πάντων ι᾿´δριες α᾿νδρῶν· (ω᾿῀ς) τὸ ὠτίον, ο῾´περ μόνον ζυλοῦται (ψιλοῦται) τῶν α᾿´λλων πάντων δασυνομένων καὶ ὀξυνομένων. Τὴν ε᾿πι` πρόθεσιν ὡς α᾿ει` τὸν ὁμοῖον α᾿´γει (θεὸς) ὡς [ε᾿πι`] τὸν ὁμοῖον. ΞΎΛΟΝ, μέρους λόγου, ο᾿νο´ματος, γένους ου᾿δετέρου, ει᾿´δους παραγώγου. Καὶ πόθεν γίνεται; Παρὰ τὸ ξύω τὸ ἐπιτή δειον πρὸς τὸ ξύεσθαι. Τὸ ΞΥ ψιλὸν, διατί;Ἐκ τοῦ ξύω· Καὶ ἐκεῖνο διὰ τί; Τὰ διὰ τοῦ ΥΩ ῥήματα διὰ τοῦ Υ ψιλοῦ γράφεται, πλὴν τοῦ οι᾿´ω τὸ ὑπολαμβάνω, καὶ οι᾿´ω τὸ κομίζω, καὶ οἰῶ τὸ μονῶ, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ τὸ οἰώθη δ'Ὀδυσσεύς. α᾿ντὶ τοῦ ἐμονώθη. Καὶ α᾿´λλως· τὰ διὰ τοῦ ΥΛΟΝ ου᾿δε´τερα μονογενῆ διὰ τοῦ Υ ψιλοῦ γράφεται, οι῾῀ον σκῦλον, φῦλον· πρόσκειται "μονο 44 γενῆ" διὰ τὸ κοῖλον· τοῦτο γὰρ διὰ τῆς ΟΙ διφθόγγου γρά φεται· α᾿λλ' ου᾿κ ἀντίκειται ἡμῖν· α᾿πο` γὰρ τοῦ κόι¨λον γέγονε κατὰ συναίρεσιν κοῖλον. ∆ιατί βαρύνεται; Τὰ ει᾿ς ΟΝ λή γοντα ου᾿δε´τερα τῷ Υ παραλήγοντα βαρύνεται, πύον (τὸ ε῾´λκος,) βρύον, ξύλον, καὶ τὰ ο῾´μοια. ΠΕΦΥΤΕΥΜΈΝΟΝ, ποίου μέρους λόγου ε᾿στίν;Ὅθεν γίνεται; Παρὰ τὸ φυτεύω, τοῦτο παρὰ τὸ φυτὸν, τὸ δὲ φυτὸν παρὰ τὸ φύω, τὸ ἀναβλαστάνω. Πόσα σημαίνει; ...Ὡς τὸ, α᾿νθρώπων γενεὴ ἡ μὲν φύει, ἡ δ' α᾿πολήγει· τὸ ὑπάρχω, ὡς ὁ θεὸς πεφυκὼς ε᾿κ πυλῶν α᾿νηλίων, καὶ τὸ κρατῶ, περιπλέκω, ὡς τὸ ε᾿´ν τ' α᾿´ρα οἱ φῦ χειρὶ ε᾿´πος τ' ε᾿´φατ' ε᾿´κ τ' ο᾿νο´μαζε. Φυτεύω, καὶ ὁ μέλλων φυτεύσω, ὁ παρακείμενος πεφύτευκα; ὁ παθητικὸς πεφύτευμαι, ἡ μετοχὴ ὁ πεφυτευμένος. ∆ιατί καταβιβάζει τὸν τόνον; Αἱ ει᾿ς ΜΈΝΟΣ μετοχαὶ προπαροξύνονται, πλὴν τοῦ παθητικοῦ παρακειμένου, καὶ ου῾῀τος δὲ ο῾´τε κατὰ πάθος ε᾿στὶ προπαροξύνεται, ὡς τὸ ὡρμημένος ω῾´ρμενος, καὶ δεδεγμένος δέγμενος, καὶ ἐπὶ τῶν ὁμοίων. Καὶ διατί "πλὴν τοῦ παθητικοῦ παρακειμένου;" ∆ιότι ὁ παθητικὸς παρακείμενος συγκοπὴν ε᾿´παθεν ε᾿ν τῷ ῥήματι καὶ ε᾿´νδειαν συλλαβῆς, τούτου χάριν ου᾿κ ἠδύνατο ε᾿´χειν τὴν ι᾿δι´αν μετοχὴν προπαροξύτονον, ι῾´να μὴ παράσχῃ ε᾿´μφασιν, ο῾´τι ε᾿ν τῇ μετοχῇ ἐγένετο ἡ συγκοπή. Αἱ γὰρ συγκοπαὶ ἀναβιβά ζουσι τοὺς τόνους, ο᾿πι´σωθεν, ο᾿´πισθεν. Τὸ ΦΥ βραχὺ, διατί; Παρὰ τῷ ποιητῇ ευ῾´ρηται βραχὺ, ου᾿´τε φυτεύουσι φυτὸν, ου᾿´τ' α᾿ροῶσι. Φυτεύω καὶ ὁ μέλλων φυτεύσω, ὁ παρακείμενος πεφύτευκα· ὁ μέσος παρακείμενος· ου᾿ ποιεῖ. ∆ιατί; Τὰ ει᾿ς Ω καθαρὰ(ὸν) λήγοντα ῥήματα διφθόγγῳ τῇ διὰ τοῦ Α(Υ) παραληγούσῃ ου᾿´τε μέσον παρακείμενον ποιοῦσιν, ου᾿´τε δεύτερον ἀόριστον, οι῾῀ον βασιλεύω, δουλεύω, φυτεύω, πλὴν τοῦ ἀκούω. ΤᾺΣ ∆ΙΕΞΌ∆ΟΥΣ, ο᾿´νομα θηλυκὸν, παρασύνθετον, γίνεται γὰρ παρὰ τὴν διὰ πρόθεσιν καὶ τὴν ε᾿ξ καὶ τὸ ὁδόν.Ἡ 45 ευ᾿θεῖα τῶν ἑνικῶν πῶς ε᾿στι; ∆ιέξοδος. Πόσα μέρη λόγου ει᾿σι´ν;Ἓν μέρος λόγου. ∆ιατί; Αἱ προθέσεις μετὰ τῶν α᾿πτώτων καὶ τῶν ευ᾿θειῶν τῶν ο᾿νομάτων ε᾿ν συνθέσει ει᾿σι`, μετὰ δὲ τῶν πλαγίων ε᾿ν συνθέσει. Πᾶσα δὲ πρόθεσις ἐὰν φθάσῃ συντεθῆναι ε᾿π' ευ᾿θείας, φυλάσσει τὴν σύνθεσιν καὶ ἐν ταῖς πλαγίαις. Τὸ ΞΟ μικρὸν, διατί; Τὰ παρὰ τὴν ὁδὸν συγκείμενα διὰ τοῦ Ο γράφεται, οι῾῀ον α᾿´νοδος, κάθοδος, ει᾿´σοδος, ε᾿´ξοδος, πρόοδος· ου᾿κ ἀντίκειται ἡμῖν τὸ παλινῳδία διὰ τοῦ Ω μεγάλου γραφόμενον, α᾿πο` τοῦ πάλιν καὶ ᾠδή. Ὕ∆ΩΡ παρὰ τὸ υ῾´ω τὸ βρέχω, υ῾´ωρ, καὶ πλεονασμῷ τοῦ ∆ υ῾´δωρ. Ποσαχῶς πλεονάζει τὸ ∆; Τετραχῶς· ζήτει ει᾿ς τὸν α᾿νη´ρ. Τὸ Υ ψιλὸν, διατί;Ἐκ τοῦ υ῾´ω τὸ βρέχω. Καὶ ἐκεῖνο διατί; Τὰ διὰ τοῦ ΥΩ ῥήματα διὰ τοῦ Υ ψιλοῦ γράφεται. Ει᾿ς τὸν Υ δασεῖαν, διατί; Τὸ Υ πάσης λέξεως α᾿´ρχον δασύνεται. Τὸ ∆ΩΡ Ω, διατί; Τὰ ει᾿ς ΩΡ α῾´παντα διὰ τοῦ Ω μεγάλου γράφεται, πλὴν τοῦ α᾿´νορ, (α᾿γο`ρ,) κάλορ, η᾿῀τορ, α᾿´ορ, Βοσὸρ, Ναβουχοδονόσορ. Βαρύνεται. (διὰ τί;) Τὰ ει᾿ς ΩΡ ὑπὲρ μίαν συλλαβὴν ε᾿πι` παντὸς σχήματος καὶ γένους βαρύ νονται, οι῾῀ονἝκτωρ, Νέστωρ, μήστωρ, ε῾´λωρ, υ῾´δωρ, καὶ τὰ ο῾´μοια. Σεσημείωται τὸ ἰχὼρ ο᾿ξυ`, ε᾿πεὶ τοῦτο μόνον διήλ λαξε περὶ τὴν κλίσιν. Τὰ γὰρ ει᾿ς ΩΡ α᾿ρσενικὰ δισύλλαβα μὴ ε᾿´χοντα τὸ Λ διὰ τοῦ Ο κλίνονται, οι῾῀ον Νέστορος, Ἕκτορος. Τὸ τοίνυν ι᾿χω`ρ μὴ ὁμοίως τοῖς α᾿´λλοις κλιθὲν ε᾿νη´λλαξε καὶ περὶ τὸν τόνον. Ὕδωρ, τὸ Υ μακρόν ε᾿στιν η᾿` βραχύ; ∆ιφορεῖται κατὰ τὸν χρόνον· α᾿λλὰ τὸ μὲν