LIBER DE MORTALITATE.

 ARGUMENTUM.

 Etsi apud plurimos vestrum, fratres dilectissimi, mens solida est et fides firma et anima devota, quae ad praesentis mortalitatis copiam non movetur,

 II. Agnoscere enim se debet, fratres dilectissimi, 0584A qui Deo militat, qui positus in coelestibus castris divinam jam sperat, ut ad procellas et tu

 III. Scriptum est enim justum fide vivere (Rom. I, 17). Si justus es, et fide vivis, si vere in Christum credis, cur non cum Christo futurus et de Dom

 IV. Caeterum, quid aliud in mundo, quam pugna 0585B adversus diabolum, quotidie geritur, quam adversus jacula ejus et tela conflictationibus assiduis

 V. Tot persecutiones animus quotidie patitur , tot periculis pectus urgetur et delectat hic inter 0585C diaboli gladios diu stare, cum magis concupis

 VI. Hoc autem fit, fratres dilectissimi, quia fides deest, quia nemo credit vera esse quae promittit 0586B Deus, qui verax est, cujus sermo credentibu

 VII. Quantum prosit exire de saeculo Christus ipse salutis atque utilitatis nostrae magister ostendit qui, cum discipuli ejus contristarentur quod se

 VIII. Atenim quosdam movet quod aequaliter cum gentilibus nostros morbi istius valitudo corripiat quasi ad hoc crediderit Christianus, ut, immunis a

 IX. Quinimmo, si qua conditione, qua lege crediderit Christianus noscat et teneat, sciet plus sibi quam caeteris in saeculo laborandum, cui magis sit

 X. Sic Job post rerum damna, post pignorum funera, vulneribus quoque et vermibus graviter afflictus, non victus est, sed probatus qui in ipsis confli

 XI. Hanc tolerantiam justi semper habuerunt, hanc Apostoli disciplinam de Domini lege tenuerunt, non mussitare in adversis, sed quaecumque in saeculo

 XII. Sic Abraham Deo placuit, qui, ut placeret Deo, nec amittere filium timuit, nec gerere parricidium recusavit (Gen. XX). Qui filium non potes lege

 XIII. Sic et apostolus Paulus, post naufragia, post flagella, post carnis et corporis multa et gravia tormenta, non vexari sed emendari se dicit adver

 XIV. Hoc quod nunc corporis vires solutus in fluxum venter eviscerat, quod in faucium vulnera conceptus medullitus ignis exaestuat, quod assiduo vomit

 XV. Multi ex nostris in hac mortalitate moriuntur, hoc est, multi ex nostris de saeculo liberantur. Mortalitas ista, ut Judaeis et gentilibus et Chris

 XVI. Quid deinde illud, fratres dilectissimi, quale est, quam pertinens, quam necessarium, quod pestis ista et lues, quae horribilis et feralis videtu

 XVII. Sed fortasse aliquis opponat et dicat: Hoc 0593C me ergo in praesenti mortalitate contristat quod qui paratus ad confessionem fueram, et ad tole

 XVIII. Meminisse debemus voluntatem nos, non nostram, sed Dei facere debere, secundum quod nos Dominus quotidie jussit orare. Quam praeposterum est, q

 XIX. Denique, ut manifestius divinae providentiae indicia clarescerent quod Dominus praescius futurorum suis consulat ad veram salutem, cum quidam de

 XX. Nobis quoque ipsis minimis et extremis quoties 0596A revelatum est, quam frequenter atque manifeste de Dei dignatione praeceptum est ut contestare

 XXI. Increpat denique apostolus Paulus et objurgabat et culpat si qui contristentur in excessu suorum: Nolumus , inquit, ignorare vos, fratres, de dor

 XXII. Quod interim morimur, ad immortalitatem morte transgredimur nec potest vita aeterna succedere, nisi hinc contigerit exire. Non est exitus iste,

 XXIII. Sic denique invenimus et Enoch translatum esse, qui Deo placuit, sicut in Genesi testatur et loquitur Scriptura divina: Et placuit Enoch Deo, e

 XXIV. Ejus est in mundo diu velle remanere quem mundus oblectat, quem saeculum blandiens atque decipiens illecebris terrenae voluptatis invitat. Porro

 XXV. Quod cum semper faciendum fuerit Dei servis, nunc fieri multo magis debet, corruente jam mundo et malorum infestantium turbidinibus obsesso ut q

 XXVI. Considerandum est, fratres dilectissimi, et 0601A identidem cogitandum renuntiasse nos mundo, et tamquam hospites et peregrinos istic interim de

26. We should consider, dearly beloved brethren—we should ever and anon reflect that we have renounced the world, and are in the meantime living here as guests and strangers. Let us greet the day which assigns each of us to his own home, which snatches us hence, and sets us free from the snares of the world, and restores us to paradise and the50    Some have “heavenly.” kingdom. Who that has been placed in foreign lands would not hasten to return to his own country?  Who that is hastening to return to his friends would not eagerly desire a prosperous gale, that he might the sooner embrace those dear to him? We regard paradise as our country—we already begin to consider the patriarchs as our parents: why do we not hasten and run, that we may behold our country, that we may greet our parents? There a great number of our dear ones is awaiting us, and a dense crowd of parents, brothers, children, is longing for us, already assured of their own safety, and still solicitous for our salvation. To attain to their presence and their embrace, what a gladness both for them and for us in common! What a pleasure is there in the heavenly kingdom, without fear of death; and how lofty and perpetual a happiness with eternity of living! There the glorious company of the apostles51    [A prelude to the Te Deum, and very possibly from a Western hymn:—   Apostolorum gloriosus chorus;   Prophetarum exultantium numerus;   Martyrum innumerabilis populus.]—there the host of the rejoicing prophets—there the innumerable multitude of martyrs, crowned for the victory of their struggle and passion—there the triumphant virgins, who subdued the lust of the flesh and of the body by the strength of their continency—there are merciful men rewarded, who by feeding and helping the poor have done the works of righteousness—who, keeping the Lord’s precepts, have transferred their earthly patrimonies to the heavenly treasuries.  To these, beloved brethren, let us hasten with an eager desire; let us crave quickly to be with them, and quickly to come to Christ. May God behold this our eager desire; may the Lord Christ look upon this purpose of our mind and faith, He who will give the larger rewards of His glory to those whose desires in respect of Himself were greater!

XXVI. Considerandum est, fratres dilectissimi, et 0601A identidem cogitandum renuntiasse nos mundo, et tamquam hospites et peregrinos istic interim degere. Amplectamur diem qui assignat singulos domicilio suo, qui nos istinc ereptos et laqueis saecucularibus exsolutos paradiso restituit et regno. Quis non peregre constitutus properaret in patriam regredi? quis non, ad suos navigare festinans, ventum prosperum cupidius optaret, ut velociter charos liceret amplecti? Patriam nostram paradisum computamus : parentes Patriarchas habere jam coepimus. Quid non properamus et currimus ut patriam nostram videre, ut parentes salutare possimus? Magnus illic nos charorum numerus exspectat, parentum, fratrum, filiorum frequens nos et copiosa turba desiderat, jam de sua incolumitate secura, et adhuc 0601B de nostra salute sollicita. Ad horum conspectum et complexum venire quanta et illis et nobis in commune laetitia est? Qualis illic coelestium regnorum 0602A voluptas sine timore moriendi, et cum aeterni ate vivendi quam summa et perpetua felicitas! Illic Apostolorum gloriosus chorus, illic Prophetarum exultantium numerus, illic Martyrum innumerabilis populus ob certaminis et passionis victoriam coronatus, triumphantes illic; Virgines, quae concupiscentiam carnis et corporis continentiae robore subegerunt; remunerati misericordes, qui alimentis et largitionibus pauperum justitiae opera fecerunt, qui Dominica praecepta servantes ad coelestes thesauros terrena patrimonia transtulerunt. Ad hos, fratres dilectissimi, avida cupiditate properemus, ut cum his cito esse, ut cito ad Christum venire contingat optemus. Hanc cogitationem nostram Deus videat, hoc propositum mentis et fidei Dominus Christus aspiciat, 0602B daturus eis gloriae suae ampliora praemia quorum circa se fuerint desideria majora.