LIBER DE MORTALITATE.

 ARGUMENTUM.

 Etsi apud plurimos vestrum, fratres dilectissimi, mens solida est et fides firma et anima devota, quae ad praesentis mortalitatis copiam non movetur,

 II. Agnoscere enim se debet, fratres dilectissimi, 0584A qui Deo militat, qui positus in coelestibus castris divinam jam sperat, ut ad procellas et tu

 III. Scriptum est enim justum fide vivere (Rom. I, 17). Si justus es, et fide vivis, si vere in Christum credis, cur non cum Christo futurus et de Dom

 IV. Caeterum, quid aliud in mundo, quam pugna 0585B adversus diabolum, quotidie geritur, quam adversus jacula ejus et tela conflictationibus assiduis

 V. Tot persecutiones animus quotidie patitur , tot periculis pectus urgetur et delectat hic inter 0585C diaboli gladios diu stare, cum magis concupis

 VI. Hoc autem fit, fratres dilectissimi, quia fides deest, quia nemo credit vera esse quae promittit 0586B Deus, qui verax est, cujus sermo credentibu

 VII. Quantum prosit exire de saeculo Christus ipse salutis atque utilitatis nostrae magister ostendit qui, cum discipuli ejus contristarentur quod se

 VIII. Atenim quosdam movet quod aequaliter cum gentilibus nostros morbi istius valitudo corripiat quasi ad hoc crediderit Christianus, ut, immunis a

 IX. Quinimmo, si qua conditione, qua lege crediderit Christianus noscat et teneat, sciet plus sibi quam caeteris in saeculo laborandum, cui magis sit

 X. Sic Job post rerum damna, post pignorum funera, vulneribus quoque et vermibus graviter afflictus, non victus est, sed probatus qui in ipsis confli

 XI. Hanc tolerantiam justi semper habuerunt, hanc Apostoli disciplinam de Domini lege tenuerunt, non mussitare in adversis, sed quaecumque in saeculo

 XII. Sic Abraham Deo placuit, qui, ut placeret Deo, nec amittere filium timuit, nec gerere parricidium recusavit (Gen. XX). Qui filium non potes lege

 XIII. Sic et apostolus Paulus, post naufragia, post flagella, post carnis et corporis multa et gravia tormenta, non vexari sed emendari se dicit adver

 XIV. Hoc quod nunc corporis vires solutus in fluxum venter eviscerat, quod in faucium vulnera conceptus medullitus ignis exaestuat, quod assiduo vomit

 XV. Multi ex nostris in hac mortalitate moriuntur, hoc est, multi ex nostris de saeculo liberantur. Mortalitas ista, ut Judaeis et gentilibus et Chris

 XVI. Quid deinde illud, fratres dilectissimi, quale est, quam pertinens, quam necessarium, quod pestis ista et lues, quae horribilis et feralis videtu

 XVII. Sed fortasse aliquis opponat et dicat: Hoc 0593C me ergo in praesenti mortalitate contristat quod qui paratus ad confessionem fueram, et ad tole

 XVIII. Meminisse debemus voluntatem nos, non nostram, sed Dei facere debere, secundum quod nos Dominus quotidie jussit orare. Quam praeposterum est, q

 XIX. Denique, ut manifestius divinae providentiae indicia clarescerent quod Dominus praescius futurorum suis consulat ad veram salutem, cum quidam de

 XX. Nobis quoque ipsis minimis et extremis quoties 0596A revelatum est, quam frequenter atque manifeste de Dei dignatione praeceptum est ut contestare

 XXI. Increpat denique apostolus Paulus et objurgabat et culpat si qui contristentur in excessu suorum: Nolumus , inquit, ignorare vos, fratres, de dor

 XXII. Quod interim morimur, ad immortalitatem morte transgredimur nec potest vita aeterna succedere, nisi hinc contigerit exire. Non est exitus iste,

 XXIII. Sic denique invenimus et Enoch translatum esse, qui Deo placuit, sicut in Genesi testatur et loquitur Scriptura divina: Et placuit Enoch Deo, e

 XXIV. Ejus est in mundo diu velle remanere quem mundus oblectat, quem saeculum blandiens atque decipiens illecebris terrenae voluptatis invitat. Porro

 XXV. Quod cum semper faciendum fuerit Dei servis, nunc fieri multo magis debet, corruente jam mundo et malorum infestantium turbidinibus obsesso ut q

 XXVI. Considerandum est, fratres dilectissimi, et 0601A identidem cogitandum renuntiasse nos mundo, et tamquam hospites et peregrinos istic interim de

19. Besides, that the indications of the divine providence may be more evidently manifest, proving that the Lord, prescient of the future, takes counsel for the true salvation of His people, when one of our colleagues and fellow-priests, wearied out with infirmity, and anxious about the present approach of death, prayed for a respite to himself; there stood by him as he prayed, and when he was now at the point of death, a youth, venerable in honour and majesty, lofty in stature and shining in aspect, and on whom, as he stood by him, the human glance could scarcely look with fleshly eyes, except that he who was about to depart from the world could already behold such a one. And he, not without a certain indignation of mind and voice, rebuked him, and said, You fear to suffer, you do not wish to depart; what shall I do to you? It was the word of one rebuking and warning, one who, when men are anxious about persecution, and indifferent concerning their summons, consents not to their present desire, but consults for the future. Our dying brother and colleague heard what he was to say to others. For he who heard when he was dying, heard for the very purpose that he might tell it; he heard not for himself, but for us. For what could he, who was already on the eve of departure, learn for himself? Yea, doubtless, he learnt it for us who remain, in order that, when we find the priest who sought for delay rebuked, we might acknowledge what is beneficial for all.

XIX. Denique, ut manifestius divinae providentiae indicia clarescerent quod Dominus praescius futurorum suis consulat ad veram salutem, cum quidam de collegis et consacerdotibus nostris, infirmitate defessus et de appropinquante jam morte sollicitus, commeatum sibi precaretur, adstitit deprecanti et jam pene morienti juvenis honore et majestate venerabilis, 0595B statu celsus et clarus aspectu, et quem assistentem sibi vix posset humanus aspectus oculis carnalibus intueri, nisi quod talem videre jam poterat de saeculo recessurus. Atque ille non sine quadam animi et vocis indignatione infremuit et dixit: «Pati timetis, exire non vultis, quid faciam vobis?» Increpantis vox est et monentis, qui de persecutione sollicitis, de accersitione securis non consentit ad praesens desiderium, sed consulit in futurum. Audivit frater noster et collega moriturus quod caeteris diceret. Nam qui moriturus audivit, ad hoc audivit ut diceret. Audivit non sibi ille, sed nobis. Nam quid sibi disceret jam recessurus? Didicit immo nobis remanentibus, ut, dum sacerdotem qui commeatum petebat increpitum esse comperimus, quid cunctis 0595C expediat agnosceremus .