LIBER DE MORTALITATE.

 ARGUMENTUM.

 Etsi apud plurimos vestrum, fratres dilectissimi, mens solida est et fides firma et anima devota, quae ad praesentis mortalitatis copiam non movetur,

 II. Agnoscere enim se debet, fratres dilectissimi, 0584A qui Deo militat, qui positus in coelestibus castris divinam jam sperat, ut ad procellas et tu

 III. Scriptum est enim justum fide vivere (Rom. I, 17). Si justus es, et fide vivis, si vere in Christum credis, cur non cum Christo futurus et de Dom

 IV. Caeterum, quid aliud in mundo, quam pugna 0585B adversus diabolum, quotidie geritur, quam adversus jacula ejus et tela conflictationibus assiduis

 V. Tot persecutiones animus quotidie patitur , tot periculis pectus urgetur et delectat hic inter 0585C diaboli gladios diu stare, cum magis concupis

 VI. Hoc autem fit, fratres dilectissimi, quia fides deest, quia nemo credit vera esse quae promittit 0586B Deus, qui verax est, cujus sermo credentibu

 VII. Quantum prosit exire de saeculo Christus ipse salutis atque utilitatis nostrae magister ostendit qui, cum discipuli ejus contristarentur quod se

 VIII. Atenim quosdam movet quod aequaliter cum gentilibus nostros morbi istius valitudo corripiat quasi ad hoc crediderit Christianus, ut, immunis a

 IX. Quinimmo, si qua conditione, qua lege crediderit Christianus noscat et teneat, sciet plus sibi quam caeteris in saeculo laborandum, cui magis sit

 X. Sic Job post rerum damna, post pignorum funera, vulneribus quoque et vermibus graviter afflictus, non victus est, sed probatus qui in ipsis confli

 XI. Hanc tolerantiam justi semper habuerunt, hanc Apostoli disciplinam de Domini lege tenuerunt, non mussitare in adversis, sed quaecumque in saeculo

 XII. Sic Abraham Deo placuit, qui, ut placeret Deo, nec amittere filium timuit, nec gerere parricidium recusavit (Gen. XX). Qui filium non potes lege

 XIII. Sic et apostolus Paulus, post naufragia, post flagella, post carnis et corporis multa et gravia tormenta, non vexari sed emendari se dicit adver

 XIV. Hoc quod nunc corporis vires solutus in fluxum venter eviscerat, quod in faucium vulnera conceptus medullitus ignis exaestuat, quod assiduo vomit

 XV. Multi ex nostris in hac mortalitate moriuntur, hoc est, multi ex nostris de saeculo liberantur. Mortalitas ista, ut Judaeis et gentilibus et Chris

 XVI. Quid deinde illud, fratres dilectissimi, quale est, quam pertinens, quam necessarium, quod pestis ista et lues, quae horribilis et feralis videtu

 XVII. Sed fortasse aliquis opponat et dicat: Hoc 0593C me ergo in praesenti mortalitate contristat quod qui paratus ad confessionem fueram, et ad tole

 XVIII. Meminisse debemus voluntatem nos, non nostram, sed Dei facere debere, secundum quod nos Dominus quotidie jussit orare. Quam praeposterum est, q

 XIX. Denique, ut manifestius divinae providentiae indicia clarescerent quod Dominus praescius futurorum suis consulat ad veram salutem, cum quidam de

 XX. Nobis quoque ipsis minimis et extremis quoties 0596A revelatum est, quam frequenter atque manifeste de Dei dignatione praeceptum est ut contestare

 XXI. Increpat denique apostolus Paulus et objurgabat et culpat si qui contristentur in excessu suorum: Nolumus , inquit, ignorare vos, fratres, de dor

 XXII. Quod interim morimur, ad immortalitatem morte transgredimur nec potest vita aeterna succedere, nisi hinc contigerit exire. Non est exitus iste,

 XXIII. Sic denique invenimus et Enoch translatum esse, qui Deo placuit, sicut in Genesi testatur et loquitur Scriptura divina: Et placuit Enoch Deo, e

 XXIV. Ejus est in mundo diu velle remanere quem mundus oblectat, quem saeculum blandiens atque decipiens illecebris terrenae voluptatis invitat. Porro

 XXV. Quod cum semper faciendum fuerit Dei servis, nunc fieri multo magis debet, corruente jam mundo et malorum infestantium turbidinibus obsesso ut q

 XXVI. Considerandum est, fratres dilectissimi, et 0601A identidem cogitandum renuntiasse nos mundo, et tamquam hospites et peregrinos istic interim de

Argument.—The Deacon Pontius in a Few Words Unfolds the Burthen of This Treatise in His Life of Cyprian.2    He says: “By whom were Christians,—grieved with excessive fondness at the loss of their friends, or what is of more consequence, with their decrease of faith,—comforted with the hope of things to come?” [See p. 269, supra.] First of All, Having Pointed Out that Afflictions of This Kind Had Been Foretold by Christ, He Tells Them that the Mortality or Plague Was Not to Be Feared, in that It Leads to Immortality, and that Therefore, that Man is Wanting in Faith Who is Not Eager for a Better World. Nor is It Wonderful that the Evils of This Life are Common to the Christians with the Heathens, Since They Have to Suffer More Than Others in the World, and Thence, After the Example of Job and Tobias, There is Need of Patience Without Murmuring. For Unless the Struggle Preceded, the Victory Could Not Ensue; And How Much Soever Diseases are Common to the Virtuous and Vicious, Yet that Death is Not Common to Them, for that the Righteous are Taken to Consolation, While the Unrighteous are Taken to Punishment.3    Then to the tacit objection that by this mortality they would be deprived of martyrdom, he replies that martyrdom is not in our power, and that even the spirit that is ready for martyrdom is crowned by God the judge. Finally, he tells them that the dead must not be bewailed in such a matter as that we should become a stumbling-block to the Gentiles, as if we were without the hope of a resurrection.  But if also the day of our summons should come, we must depart hence with a glad mind to the Lord, especially since we are departing to our country, where the large number of those dear to us are waiting for us: a dense and abundant multitude are longing for us, who, being already secure of their own immortality, are still solicitous about our salvation.

ARGUMENTUM.

0581C Paucis argumentum explicat D. Pontius in Vita Cypriani: «A quo, inquit, Christiani mollioris affectus circa amissionem suorum aut, quod majus est, fidei parvioris, consolarentur spe futurorum.» In primis enim, ubi praedictas docuit ejuscemodi 0581D afflictiones a Christo, non timendam docet mortalitatem seu pestem, eo quod ad immortalitatem 0582C ducat, atque adeo fidem illi deesse qui non ad meliora festinat. Neque mirum quod Christiano cum gentilibus sint mala hujus vitae communia, cum plus caeteris illis in saeculo sit laborandum: atque proinde exemplo sanctorum Job et Tobiae, patientia opus 0582D esse, neque murmurandum. Nisi enim praecesserit pugna, non posse victoriam contingere, et quantumvis 0583A morbi communes sint virtutibus vitiisque, mortem tamen communem non esse; ad refrigerium enim justos, ad supplicium rapi injustos. Deinde objectioni tacitae quod per hanc mortalitatem privarentur martyrio, respondet; non esse in nostra potestate martyrium, et vel animum ad martyrium promptum Deo judice coronari. Postremo non ita lugendos docet mortuos, ut gentilibus scandalo simus, tamquam spe resurrectionis careamus. Quin si et nostrae accersitionis dies venerit, lubenti animo ad Dominum hinc emigrandum, praesertim cum ad patriam transmigremus: ubi nos magnus charorum numerus exspectat, frequens et copiosa turba desiderat, jam de sua immortalitate secura, et adhuc de nostra salute sollicita, facit autem occasionis qua librum hunc scripsit mentionem 0583B Eusebius in Chronico: «Pestilens morbus, inquit, totius orbis multas provincias occupavit, maximeque Alexandriam et Aegyptum, ut scribit Dionysius, et Cypriani de Mortalitate testis est liber.»