ε᾿πιπλοκὴν δύο σύμφωνα, ω῾῀ν τὸ δεύτερον ε᾿στὶν α᾿μετάβολον, οι῾῀ον μέμ βλω, ο᾿´φλω, ε᾿´γρω, δάκνω, καὶ τὰ ει᾿ς Ω καθαρὰ τῇ ΕΙ δι φθόγγω καταλήγοντα, οι῾῀ον ἁγείω, ο᾿πείω, καὶ διὰ τοῦ ΥΩ ὑπὲρ δύο συλλαβὰς ποιοῦντα παράγωγα ει᾿ς ΜΙ, οι῾῀ον πηγνύω πήγνυμι, ζευγνύω ζεύγνυμι, καὶ τὰἈττικὰ βαρυνθέντα, οι῾῀ον α᾿λε´ξω, αυ᾿´ξω, καὶ τὰ ποιητικὰ, ὡς τὸ ο᾿´σσω ε᾿κ τοῦ ο᾿´πτω, καὶ λεύσσω ε᾿κ τοῦ βλέπω, καὶ πέσσω ε᾿κ τοῦ πέπτω, καὶ τὰ μετα γόμενα α᾿πο` μελλόντων ει᾿ς ἐνεστῶτα, ὡς τὸ ο᾿´ρσω· ο᾿´ρσεο Λαομέδον πάθη (Λαομεδοντιάδη). α᾿´ξω, α᾿´ζεται δὲ περιαμοιβίην (Ἄξετε δὲ Πριάμοιο βίην), καὶ τὰ ει᾿ς ∆Ω, ει᾿ ε᾿´χει πρὸ τοῦ ∆ τὸ Ν η᾿` τὸ Λ, ὡς τὸ σπένδω, κυλίνδω, μέλδω, ει᾿´δω (ε῾´λδω)· ταῦτα πάντα α᾿´χρι τοῦ παρατατικοῦ κλίνεται.

ἈΠΟΛΕΙ͂ΤΑΙ ῥῆμα ὁριστικὸν, διαθέσεως μέσης, σχήματος συνθέτου. Καὶ πόθεν σύγκειται;Ἐκ τῆς α᾿πο` καὶ τοῦ ο᾿´λλω ῥήματος, α᾿πο´λλω, καὶ ὁ μέλλων α᾿πολῶ· ὁ μέσος μέλλων, α᾿πολοῦμαι, τὸ δεύτερον α᾿πολῇ, τὸ τρίτον α᾿πολεῖται· η᾿` ε᾿κ τοῦ ἀπολῶ συζυγίας αʹ τῶν περισπωμένων· ε᾿πι` τοῦ μέλ λοντος ε᾿´χει τὸ Η η᾿` τὸ Ε, νοήσω, τελέσω· καὶ ω᾿´φειλεν ε᾿´χειν τὸ Η καὶ μὴ τὸ Ε· τὰ δὲ μηδὲν ε᾿κ τούτων ε᾿´χοντα, παραλη γόμενα δὲ τὸ Ε η᾿` τὸ Ω, διὰ τοῦ Ε ε᾿´χουσι τὸν μέλλοντα, οι῾῀ον τελέω τελέσω, ο᾿λω῀ ὀλέσω. Τὸ ΛΕΙ δίφθογγον. ∆ιατί; Τὰ ει᾿ς ΜΑΙ καὶ ΤΑΙ τὰ ι᾿´σα φωνήεντα θέλουσιν ε᾿´χειν κατὰ τὴν παραλήγουσαν, ου᾿ μὴν α᾿λλὰ καὶ τὰ ει᾿ς ΜΗΝ καὶ τὰ ει᾿ς ΤΟ. Καὶ α᾿´λλως· κλίσιν δὲ ε᾿´χει ὁμοίως τοῖς ε᾿νεστῶσι παθητι κοῖς τοῦ ποιοῦμαι. 63 {1ΨΑΛΜΟΣ Βʹ.}1 ∆ΕΎΤΕΡΟΣ. Μέρος λόγου ε᾿στὶν ο᾿νο´ματος, ει᾿´δους παρα γώγου, τῶν δὲ κατὰ σημασίαν τακτικῶν. Καὶ πόθεν γίνεται; Παρὰ τὸ δεύω, τὸ λείπω, οἱονεὶ ὁ λειπόμενος τοῦ πρώτου, η᾿` παρὰ τὸ συνδεδέσθαι ἑτέρῳ α᾿ριθμῷ. Τὸ ΤΕ ψιλὸν, διατί; Καθόλου τὰ διὰ τοῦ ΤΕΡΟΣ ο᾿νο´ματα, ει᾿´τε ο᾿ξυ´τονα ει᾿´τε βα ρύτονα, διὰ τοῦ Ε ψιλοῦ γράφεται, οι῾῀ον σοφώτερος, δεξιώ τερος, ἑκάτερος, δεύτερος, καὶ ει᾿´ τι ο῾´μοιον. ∆ιατί βαρύ νεται; Τὰ διὰ τοῦ ΤΕΡΟΣ τρισύλλαβα, ει᾿ ε᾿´χει τὴν α᾿´ρχουσαν μακρὰν, βαρύνεται, οι῾῀ον φέρτερος, βέλτερος, ι᾿´κτερος, καὶ τὰ ο῾´μοια. Τὸ καρτερὸς ο᾿ξυ´νεται(ύτονον) ου᾿ μάχεται· α᾿πο` τοῦ κρατερὸς γέγονε καθ' ὑπερβιβασμὸν τοῦ Ρ. ἽΝΑ σύνδεσμος αι᾿τιολογικός. ∆ιόρισον. Αι᾿τιολογικοὶ δέ ει᾿σιν, ο῾´σοι ε᾿π' α᾿ποδόσει αι᾿τι´ας ε῾´νεκα παραλαμβάνονται. Ει᾿σι` δὲ οι῾´δε, ι῾´να, ο᾿´φρα, ο῾´πως, ε῾´νεκα. Ει᾿ς Ι δασεῖαν, διατί; Οἱ σύνδεσμοι πάντες ψιλοῦνται, πλὴν τῶν αι᾿τιολογικῶν· οἱ γὰρ αι᾿τιολογικοὶ δασύνονται, πλὴν τοῦ ο᾿´φρα. Τὸ ΝΑ βραχὺ, διατί; Καὶ βραχὺ κατα ληκτοῦσι πλὴν τοῦ ο῾´πως. Τὸ Ι Ι διατί; Πᾶς σύνδεσμος αι᾿τιολογικὸς βραχείᾳ θέλει παραλήγεσθαι, πλὴν τοῦ ο᾿´φρα· α᾿λλὰ καὶ αυ᾿το` κατὰ τὴν κοινὴν διάλεκτον βραχείᾳ παρα λήγεται.Ἵνα διατί βαρύνεται; Πᾶς σύνδεσμος ὑπὲρ μίαν συλλαβὴν ει᾿ς Α λήγων βαρύνεται, οι῾῀ον α᾿´ρα, ο᾿´φρα· ου῾´τως ου᾿῀ν καὶ ι῾´να. Σεσημείωται ὁ ἀλλὰ σύνδεσμος συμπλεκτικός. ∆ιατί τὸ ι῾´να συνεσταλμένας ε᾿´χει α᾿μφοτέρας τὰς συλλαβάς; Τὴν μὲν πρώτην συνεσταλμένην ε᾿´χει κατὰ τὸν κανόνα τὸν λέγοντα, ο῾´τι τὸ Ι πρὸ τοῦ Ν μὴ κατὰ κλίσιν ο᾿`ν ῥηματικὴν ε᾿κτείνεται, οι῾῀ονἼναχος, ι᾿νι´ον· σεσημείωται τὸ ι῾´να συνε σταλμένον ε᾿´χον τὸ Ι ει᾿´τε ε᾿πι` τοῦ συνδέσμου ει᾿´τε ε᾿πι` τοῦ ἐπιρρήματος· τὴν δὲ δευτέραν κατὰ τὸν κανόνα τὸν λέ γοντα, ο῾´τι πᾶς σύνδεσμος ει᾿ς δίχρονον λήγων συστέλλεται, οι῾῀ον α᾿´ρα, κα᾿῀τα, α᾿λλά· ὁ δὲἊΝ, ο῾´τε ε᾿στὶν ε᾿κ τοῦ ἐὰν, α᾿να γκαίως ε᾿κτείνεται. 64 Τὸ ι῾´να πόσα σημαίνει; δʹ· τὸν σύνδεσμον, ὡς τὸ ι῾´να γνώωσι καὶ οι῾´δε· τὴν δύναμιν, ὡς τὸ ι῾´να κρατοῦντος ω᾿´λεσε θυμοφθόρου· τὸ νεῦρον, ὡς τὸ,[ Il. .♣ρ 522 ].ι᾿῀να τάμη διὰ πᾶσαν. καὶ ἀντὶ τοῦ ο῾´που, ὡς τὸ, ι῾´να γάρ σφιν ε᾿πε´φραδον α᾿γοράασθαι. ΤῚ μέρος λόγου ε᾿στὶν, ο᾿νο´ματος ε᾿ρωτηματικοῦ, γένους ου᾿δετέρου· τὸ ἀρσενικὸν τίς. Καὶ πόθεν γίνεται; Πρωτό τυπόν ε᾿στι, καὶ παραγωγὴν ου᾿κ ε᾿´χει. Τὸ τὶς βραχὺ, διατί; Πᾶν ο᾿´νομα μονοσύλλαβον μακροκαταληκτικόν ε᾿στι φύσει η᾿` θέσει, πλὴν τοῦ τίς· διότι τὰ ει᾿ς Σ λήγοντα μετὰ διχρόνου α᾿ποβολῇ τοῦ Σ τὸ ου᾿δε´τερον ποιοῦντα