ω᾿´φειλεν ει᾿῀ναι Ζεός. Τῶν ου᾿῀ν δύο κανόνων μαχο μένων, ει᾿ση῀λθεν ἡ τῶν ∆ωριέων διάλεκτος, καὶ ἐγένετο Ζεὺς, ∆ιός· οἱ γὰρ ∆ωριεῖς τὸ ∆ ει᾿ς Ζ τρέπουσι. Ζεὺς πόσα σημαίνει; Τέσσαρα· τὸν θεὸν κατὰ τοὺςἝλληνας, ὡς τὸ Ζεὺς δ' ε᾿πεὶ ου᾿῀ν Τρῶας τε καὶἝκτορα νηυσὶ πέλασσε· καὶ τὸν Ποσειδῶνα, ὡς τὸ Ζεὺς δὲ κατὰ πόντον ἑτάρα, (Ζεὺς ε᾿τα´ραξε δὲ πόντον οδ. εʹ. 304.) καὶ τὸν καταχθόνιον θεόν· ὡς τὸ Ζεὺς δὲ καταχθόνιος καὶ ἐπαινὴ Περσεφόνεια. ἌΡΧΟΝΤΕΣ ο᾿´νομα μετοχικὸν, μετάγεται δὲ ἀπὸ μετοχῆς ει᾿ς ο᾿´νομα, καὶ γίνεται παρὰ τὸ α᾿´ρχω ῥῆμα· τὸ δὲ α᾿´ρχω παρὰ τὸ αι᾿´ρω, ε᾿παίρω.Ἄρχων διὰ τί βαρύνεται; Τὰ ει᾿ς 73 ΧΩΝ λήγοντα δισύλλαβα, ὁπότε μὴ μηνὸς ο᾿´νομα ὑπάρχον, βαρύνεται, οι῾῀ον τύχων, γλίχων· ου῾´τως ου᾿῀ν καὶ α᾿´ρχων· πρόσ κειται "μὴ μηνὸς ο᾿´νομα" διὰ τὸ παχὼν παρ' Αι᾿γυπτίοις. Ἡ δὲ α᾿´ρχων μετοχὴ διὰ τί βαρύνεται; ∆ιότι πᾶσα μετοχὴ ει᾿ς Ν λήγουσα ε᾿νεστῶτος χρόνου βαρύνεται, οι῾῀ον τύπτω τύπτων, ου῾´τως ου᾿῀ν καὶ α᾿´ρχω καὶ α᾿´ρχων, χωρὶς τῆς ἑκὼν μετοχῆς. Ψιλοῦται· τὸ Ε Α λῆγον ει᾿ς Ρ ε᾿πιφερομένου δασέος ψιλοῦται, α᾿´ρχω, α᾿ρχὸς, α᾿´ρθρον, καὶ πᾶν φωνῆεν πρὸ δασέος καὶ τοῦ Ρ ψιλοῦται. Τὸ ΑΡ βραχὺ, διατί; ∆ιότι ἡ ΑΡ συλλαβὴ α᾿´ρχουσα καὶ ἀσυνάλειπτος ου᾿῀σα ε᾿πιφερομένου α᾿φω´νου μὴ τοῦ Α συστέλλεται, οι῾῀ον α᾿´ρμηλος, α᾿´ρκτος· ου῾´τως ου᾿῀ν καὶ α᾿´ρχων· τὸ δὲ ἀργὸς ο᾿ξυνθὲν ε᾿ξετάθη ε᾿κ τοῦ ἀεργός· τὸ δὲ α᾿´ρδω καὶ α᾿´ρδην παρὰ τὸ αι᾿´ρων γινόμενον ε᾿κτείνεται. ΣΥΝΉΧΘΗΣΑΝ ε᾿κ τοῦ συνάγω, σχήματος συνθέτου, ο῾´θεν σύγκειται, ε᾿κ τῆς σὺν προθέσεος καὶ τοῦ α᾿´γω. Τὸ α᾿´γω πόσα σημαίνει; Τέσσαρα· α᾿´γω τὸ πορεύομαι, ὡς τὸ Λαοδίκην ε᾿σα´γουσα, θυγατρῶν ει᾿῀δος α᾿ρι´στην· α᾿´γω τὸ κατακλῶ, ὡς τὸ α᾿´ξον δὴ ε᾿´γχος ∆ιομήδεος ἱπποδάμοιο· α᾿´γω τὸ φέρω, ὡς τὸ ει᾿ςἈγαμέμνονα δῖον α᾿´γων κεχαρηότα νίκῃ· α᾿´γω τὸ ἐκπλήττομαι, ὡς τὸ α᾿´γη μ' ε᾿´χει ο᾿´ρχαμε λαῶν. Τί διαφέρει τὸ α᾿´γω τοῦ φέρω;Ὅτι τὸ μὲν α᾿´γω ε᾿πι` ἐμψύ-χων λαμβάνεται, ὡς τὸ α᾿´ξετε δὲ Πριάμοιο βίην. τὸ δὲ φέρω ε᾿πι` ἀψύχων, ὡς τὸ οι῾` δ' η᾿῀γον μὲν μῆλα φέρον δ' εὐήνορα οι᾿῀νον. Ἄγω ου᾿῀ν καὶ μετὰ τῆς σὺν προθέσεως συνάγω. Καὶ αἱ συντιθέμεναι λέξεις πρῶτον κλίνονται καὶ ου῾´τω συντίθενται, η᾿` πρῶτον συντίθενται καὶ ου῾´τω κλίνονται. Ζήτει ει᾿ς τὸ "ου᾿κ ἐκάθισε." Συνάγω διατί βαρύνεται; Τὰ ει᾿ς ΓΩ λήγοντα ῥήματα ὑπὲρ δύο συλλαβὰς παραληγόμενα τῷ Α, μὴ ο᾿´ντα σύνθετα παρὰ πρόθεσιν περισπᾶται, οι῾῀ον σμαραγῶ, 74 παταγῶ· σεσημείωται τὸ α᾿´γω, συνάγω, καὶ ει᾿´ τι ο῾´μοιον, παρὰ γὰρ πρόθεσιν συντίθεται. Τὸ Α βραχὺ, διατί; Παρὰ ποιηταῖς ευ῾´ρηται βραχὺ, ὡς τὸ α᾿´γουσι δῶρα α᾿´νακτι, καὶ κατὰ σύνθεσιν δὲ βραχὺ ε᾿´χουσιν αυ᾿το`, οι῾῀ον, συνάγω, συναγωγή· ἡ δὲ σὺν πρόθεσις τὸ ὁμοῦ δηλοῖ, ὡς τὸ συνέκ δημος, σύντροφος, σύνοικος, α᾿ντὶ τοῦ ὁμοέκδημος, ὁμό τροφος, ὁμόοικος· συνάγω γάρ ε᾿στι τὸ ὁμοῦ α᾿´γω. ἘΠῚ ΤῸ ΑΥ᾿ΤΟ` ἐπίρρημα συλλήψεως η᾿` α᾿θροίσεως· γίνεται δὲ ἐκ τῆς ε᾿πι` προθέσεως καὶ τῆς αυ᾿το` ἀντωνυμίας. ΚΑΤᾺ ΤΟΥ͂ ΚΥΡΊΟΥἩ κατὰ ει᾿ μὲν γενικῇ συντάσσεται, ε᾿πι` κατηγορίας καὶ ἐγκλήματος τίθεται, οι῾῀ον, "κατὰ τοῦ κυρίου καὶ κατὰ τοῦ χριστοῦ αυ᾿τοῦ·" ει᾿ δὲ μετὰ αι᾿τιατικῆς, δηλοῖ τὴν ι᾿σο´τητα, οι῾῀ον "κατ' ε᾿με`," α᾿ντὶ τοῦ ι᾿´σον ε᾿μοί· "κατ' αυ᾿το`ν," α᾿ντὶ τοῦ ι᾿῀σον. ΧΡΙΣΤῸΣ, ο᾿´νομα ῥηματικόν. Καὶ πόθεν γίνεται; Ει᾿ μὲν σημαίνει τὸν κεχρισμένον, ε᾿κ τοῦ χρίω, γράφεται διὰ τοῦ Ι· (τὰ γὰρ διὰ τοῦ ΙΩ ῥήματα μὴ παρ' ε᾿νεστῶτα η᾿` μέλλοντα παρηγμένα, μηδὲ ε᾿´χοντα α᾿πο` πλεονασμοῦ τὸ Ι μηδὲ ἀντι παρακείμενον τὸ Ο, διὰ τοῦ Ι γράφεται, οι῾῀ον χρίω, φθίω, τίω·) ει᾿ δὲ σημαίνει τὸ ἀγαθὸν, ε᾿κ τοῦ χρῶ τὸ παρέχω, ο῾´περ ε᾿πι` τοῦ μέλλοντος διὰ τοῦ Η γράφεται· καὶ τὰ μονοσύλλαβα γὰρ διὰ τοῦ Η ε᾿´χει τὸν μέλλοντα, χρῶ χρήσω, ῥῶ ῥήσω. Καὶ πόσα σημαίνει τὸ χρῶ; έ· Χρῶ τὸ παρέχω, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ χρηστὸς, α᾿γαθὸς, ὁ πᾶσιν ἑαυτὸν παρέχων· χρῶ, τὸ κτῶμαι, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ χρῆμα· χρῶ τὸ μαντεύομαι, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ χρησμὸς καὶ χρηστήρ· χρῶ, τὸ βάπτω, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ χρῶμα· χρῶ, τὸ πλήσσω, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ κατὰ παραγωγὴν χραύω, καὶ Ὅμηρος χραύσει μέν τ' αυ᾿λη῀ς ὑπεράλμενον ου᾿δε` δαμάσσει. ΧΡΙΣΤῸΣ διατί ὀξύνεται; Τὰ ει᾿ς ΤΟΣ σύλλαβα