διὰ τοῦ Ι γράφεται, χωρὶς τῶν διὰ τοῦ ΕΥΩ ῥημάτων, ὡς τὸ λαγνεύω λαγνεία, καὶ τῶν α᾿πο` τῶν ει᾿ς ΥΣ, ὡς τὸ ταχὺς, ταχεῖα· καὶ τῶν α᾿πο` τῶν διὰ τοῦ ΕΙΟΣ περισπωμένων, ὡς τὸ α᾿νδρεῖος α᾿νδρεία, οι῾῀ον σοφία, καρδία, χωρὶς τοῦ θεία, χρεία, 92 μνεία, ὑγεία, καὶ σιτοδεία· τοῦτο δὲ ἐκ τοῦ σιτοδεὴς σιτο δέεια, καὶ ἀφαιρέσει τοῦ Ε σιτοδεία· τὸ δὲ ὑγεία α᾿πο` τοῦ ὑγιὴς ὑγίεια καὶ ὑγεία· τὸ δὲ μνεία ε᾿κ τοῦ μένω, μενία καὶ μνεία καθ' ὑπερβιβασμὸν, ἡ ἐναπομένουσα· καὶ τοῦ (τὸ) θεία ε᾿κ τοῦ θεὸς θέι¨α καὶ θεία· καὶ τὸ χρεία ε᾿κ τοῦ χρέος χρεΐα καὶ χρεία. Τὸ Α μακρὸν διατί; Τὰ διὰ τοῦ ΙΑ προπαροξύτονα θηλυκὰ τῷ Ι μόνῳ παραληγόμενα ε᾿κτείνει τὸ Α, καὶ συστέλλει τὸ Ι, οι῾῀ον κακία, καρδία. ∆ιατί ει᾿῀πε προπαροξυτόνως(ύτονα); ∆ιότι τὰ προπαροξύτονα βραχὺν ε᾿´χουσι τὸ Α, οι῾῀ον ψάλ τρια, μονάστρια. ∆ιατί ει᾿῀πε τῷ Ι μόνῳ παραληγόμενα; ∆ιότι ἐάν ε᾿στι (ᾖ) δίφθογγος συστέλλει τὸ Α, οι῾῀ον ευ᾿σε´βεια, μοῖρα, μάχαιρα, χωρὶς τῶν α᾿πο` τῶν διὰ τοῦ ΕΥΩ ῥημάτων, οι῾῀ον χωνεύω χωνεία, δουλεύω δουλεία, μοιχεύω μοιχεία· ταῦτα γὰρ ε᾿κτείνουσι τὸ Α. ∆ιατί παροξύνεται; Τὰ διὰ τοῦ ΙΑ ε᾿´χοντα συνεσταλμένον τὸ Ι καὶ ἐκτεταμένον τὸ Α κατὰ πραγμάτων τιθέμενα, μὴ κατηγοροῦντα ου᾿σι´ας, παροξύνονται, καὶ μάλιστα ο῾´σα α᾿πο` συνθέτου δοκεῖ παρῆχθαι, οι῾῀ον, δυσωδία, κληρονομία. ΚΑΤΆΣΧΕΣΙΣ, ποίου ει᾿´δους τῶν ὑποπεπτωκότων τῷ ὀνό ματι; Προσηγορικοῦ. Ποίου σχήματος; Συνθέτου. Καὶ πόθεν συντίθεται;Ἐκ τοῦ σχῶ, τὸ κρατῶ, γίνεται ῥῆμα ι᾿´σχημι, ὁ μέλλων σχήσω, ὁ παρακείμενος ε᾿´σχηκα, ὁ παθητικὸς ε᾿´σχημαι, τὸ δεύτερον ε᾿´σχησαι, σχέσις, καὶ μετὰ τῆς κατὰ προ θέσεως (κατάσχεσις). Καταβιβάζει (Ἀναβ.) τὸν τόνον, διατί; Πᾶν ῥῆμα ει᾿ς Ω λῆγον μονοσύλλαβον ὁριστικόν τε καὶ ἀπαθὲς καὶ ὑποτακτικὸν, ει᾿ μὲν ε᾿´χει τὴν μετοχὴν ει᾿ς Σ ο᾿ξυ´τονον, τὸν αυ᾿το`ν τόνον φυλάσσει καὶ ἐν τῇ συνθέσει, οι῾῀ον βῶ ἀναβῶ, δῶ ἐὰν παραδῶ· ει᾿ δὲ μὴ ε᾿´χει τὴν μετοχὴν ει᾿ς Σ ο᾿ξυ´τονον, ε᾿ν τῇ συνθέσει α᾿ναβιβάζει τὸν τόνον, οι῾῀ον σχῶ κατάσχω καὶ πρόσχω, καὶ σπῶ ἐπίσπω, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ τὸ[ Il. .♣β 359.] ο᾿´φρα πρόσθ' α᾿´λλων θάνατον καὶ πότμον ε᾿πι´σπῃ. Τὸ δὲ κατάσχεσις διατί ἀναβιβάζει τὸν τόνον;Ἐπειδὴ τὰ ει᾿ς ΙΣ θηλυκὰ, ει᾿ μὲν βαρύνονται, ε᾿ν τῇ συνθέσει προπαροξύ νονται, οι῾῀ον μήτις πολύμητιςὈδυσσεὺς, πόλις α᾿κρόπολις· 93 ει᾿ δὲ ὀξύνεται, ει᾿ μὲν φυλάσσει τὸ αυ᾿το` μέρος τοῦ λόγου, καὶ τὸν αυ᾿το`ν τόνον φυλάσσει, οι῾῀ον αι᾿γι`ς καταιγὶς, οι᾿κι`ς περι οικίς· ει᾿ δὲ μὴ, α᾿ναβιβάζει τὸν τόνον. Τὸ ΣΙΣ Ι. Τὰ ει᾿ς ΙΣ θηλυκὰ διὰ τοῦ Ι γράφεται, πλὴν τοῦ κλεὶς καὶ ἀντήρεις. ∆ιατί βαρύτονα(νονται); Τὰ ἀπὸ μελλόντων βαρύτονα(τόνων) ε᾿σχηματισμένα θηλυκὰ, η᾿` α᾿πο` δευτέρου προσώπου τοῦ παθητικοῦ παρακειμένου γινόμενα ο᾿νο´ματα, βαρύνονται, οι῾῀ον πόσις γνῶσις· ου῾´τως ου᾿῀ν καὶ τὸ κατάσχεσις. Τὸ ΣΙΣ βραχὺ, διατί; Τὰ ει᾿ς ΙΣ, ει᾿´τε α᾿ρσενικὰ ει᾿´τε θηλυκὰ, συστέλλει τὸ Ι. ΣΟΥ͂, α᾿ντωνυμίας πρωτοτύπου, καὶ ω᾿´φειλεν ει᾿῀ναι καὶ τὴν κατασχεσιν , α᾿λλ' ἡνίκα ἡ προηγουμένη λέξις τοῦ ἐγκλι τικοῦ μορίου προπαροξύνεται η᾿` προπερισπᾶται, τότε τὴν ε᾿ν τέλει αυ᾿τη῀ς βαρεῖαν ει᾿ς ὀξεῖαν ε᾿γείρει. ΠΈΡΑΣ, α᾿πο` τοῦ περῶ περάσω, α᾿ποβολῇ τοῦ Ω πέρας. ∆ιατί βαρύνεται; Τὰ ει᾿ς ΣΑΣ λήγοντα ου᾿δε´τερα ὑπὲρ μίαν συλλαβὴν α῾´παντα βαρύνονται, οι῾῀ον γέρας, κρέας, πέρας. Τὸ ΡΑΣ βραχὺ, διατί; Τὰ ει᾿ς ΑΣ λήγοντα ου᾿δε´τερα συστέλλουσι τὸ Α πρὸς α᾿ντιδιαστολὴν τῶν α᾿ρσενικῶν, καὶ ει᾿ μὲν ω᾿῀σι sic) καθαρὰ, η᾿` ε᾿´χουσι πρὸ τοῦ Α τὸ Ρ, ε᾿πιδέχονται καὶ κλίσιν, οι῾῀ον κρέας κρέατος, γῆρας γήρατος· ει᾿ δὲ μὴ, ου᾿ κλίνονται, οι῾῀ον δέμας, βρέτας, χωρὶς τῶν τῷ Λ παραληγομένων, οι῾῀ον α῾´λας α῾´λατος, ε᾿ρυσιπέλας ε᾿ρυσιπέλατος· (σημαίνει δὲ τὴν νόσον.) ΠΟΙΜΑΝΕΙ͂Σ, τὸ θέμα ποιμαίνω, συζυγίας πέμπτης τῶν βαρυτόνων. Πόθεν γίνεται;Ἐκ τοῦ ποιμὴν, τοῦτο δὲ παρὰ τὸ ἐν τῇ πόᾳ μένειν ποαμὴν καὶ ποιμήν. Πόα δέ ἐστι βαρύτονον, (διατί); Τὰ ει᾿ς Α λήγοντα καθαρὰ βαρύτονα, ει᾿ μὲν τῷ Ο παραλήγεται, βαρύνονται, οι῾῀ον πόα, χρόα, ῥόα· ει᾿ δὲ τῇ ΕΙ διφθόγγῳ, ο᾿ξυ´νεται, οι῾῀ον χροιὰ, ῥοιὰ, ποία. Τὸ ΜΑΙ δίφθογγον διατί; ∆ιότι α᾿νεφάνη τὸ Α ε᾿ν τῷ μέλλοντι, καὶ τὰ ε᾿´χοντα. .... Καὶ