α᾿´λλως· τὰ διὰ τοῦ ΑΊΝΩ ῥήματα διὰ τῆς ΑΙ διφθόγ γου γράφονται, οι῾῀ον βαμβαίνω, ξηραίνω, μιαίνω· σεσημείωται τὸ σθένω, μένω, πένω, στένω. 94 ῬΆΒ∆ΟΣ, ο᾿νομαθητικὸν, (?) ει᾿´δους παραγώγου, ει᾿´δους τῶν παραγώγων ῥηματικοῦ. Καὶ πόθεν γίνεται; Παρὰ τὸ ῥάπτω τὸ ῥαπίζω, ῥάπδος· καὶ ἐπεὶ ψιλὰ ψιλῶν ἡγεῖται καὶ δασέα δασέων καὶ μέσα μέσων, τρέπεται τὸ Π ει᾿ς τὸ Β, καὶ γίνεται ῥάβδος.Ἐτυμολογεῖται δὲ παρὰ τὸ ῥᾷον βαίνειν ε᾿ν τῇ ὁδῷ. ∆ιατί βαρύνεται; Τὰ ει᾿ς ∆ΟΣ δισύλ λαβα κατ' ε᾿πιπλοκὴν συμφώνου α῾´παντα βαρύνονται, λύγδος, ῥάβδος. ΣΙ∆ΗΡΑ͂, ποίου μέρους λόγου ε᾿στιν;Ὀνόματος. Ποίου γένους; Θηλυκοῦ. Ποίου ει᾿´δους; Παραγώγου. Ποίου ει᾿´δους τῶν παραγώγων; Κτητικοῦ. Καὶ πόθεν γίνεται; Ἐκ τοῦ σίζω τὸ ἠχῶ, η᾿` α᾿πο` τοῦ σιδήρεος σιδηροῦς σιδηρέα σιδηρᾶ. ∆ιατί ἐγένετο ἡ κράσις ει᾿ς Α, καὶ ου᾿κ ει᾿ς Η; Ἐπειδὴ ἡνίκα καθαριεύῃ πρὸ τοῦ Ε φωνῆεν, τότε ἡ κράσις τοῦ Ε καὶ Α ει᾿ς Α κιρνᾶται, οι῾῀ον τὸν ευ᾿φυέα, τὸν ευ᾿φυᾶ· ἡνίκα δὲ ε᾿´χῃ σύμφωνον χωρὶς τοῦ Ρ, ει᾿ς Η γίνεται ἡ κράσις, τὸν ∆ημοσθένεα, τὸν ∆ημοσθένην· ο῾´τε δὲ ε᾿´χει τὸ Ρ, ει᾿ς Α, α᾿ργυρέα α᾿ργυρᾶ, σιδηρέα σιδηρᾶ· τὸ δὲ κανᾶ καὶ ὀστᾶ, ου᾿κ α᾿πο` τοῦ κάνεα καὶ ὀστέα γέγονεν, α᾿λλ' α᾿πο` τοῦ κανοῦν καὶ ὀστοῦν.Ἐκ τοῦ σίδηρος ου᾿῀ν τὸ μετουσιαστικὸν σιδή ρειος, τὸἸωνικὸν σιδήρεος, καὶ κράσει σιδηροῦς. Τὰ γὰρ διὰ τοῦ ΕΙΟΣ μετουσιαστικὰ καὶ οἱἼωνες α᾿ποβάλλουσι τὸ Ι τῆς διφθόγγου, καὶ ποιοῦσι τὸἸωνικὸν, χάλκεος, σιδήρεος. Τὸ ΣΙ Ι, διατί;Ἐκ τοῦ σίζω. Τὴ ΣΗ Η διατί; Σίδαρον λέγουσιν οἱ ∆ωριεῖς. ΣΚΕΥ͂ΟΣ, παρὰ τὸ σχῶ, τὸ κρατῶ καὶ φυλάττω, σχεῦος καὶ σκεῦος, η᾿` παρὰ τὸ κεύθω, τὸ κρύπτω. ∆ιατί βαρύνεται; Τὰ ει᾿ς ΟΣ λήγοντα ου᾿δε´τερα ὑπὲρ μίαν συλλαβὴν βαρύνονται, οι῾῀ον ει᾿῀δος, τεῖχος. ΚΕΡΑΜΕῪΣ ποίου ει᾿´δους; Παραγώγου. Καὶ πόθεν γίνεται; Παρὰ τὸ κέραμος· τοῦτο παρὰ τὸ τὴν ε᾿´ραν, ο῾` σημαίνει τὴν γῆν, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ γέρανος, ὁ τὰ τῆς γῆς ε᾿ρευνῶν σπέρματα. Κεραμέως τὸ ΩΣ μέγα, διατί;Ἐπεκράτησεν ἡ τῶνἈττικῶνγραφὴ καὶ παρ' ἡμῖν. Τὸ ΚΕ ψιλὸν, διατί; Πᾶσα λέξις 95 α᾿πο` τῆς ΚΕ συλλαβῆς α᾿ρχομένη διὰ τοῦ Ε ψιλοῦ γράφονται sic). Τὸ ΡΑ βραχὺ, ὡς παρ'Ἡσιόδῳ, καὶ κεραμεὺς κεραμεῖ κοτέει. ΣΥΝΤΡΊΨΕΙΣ ε᾿κ τῆς σὺν προθέσεως καὶ τοῦ τρίβω· τοῦτο ε᾿κ τοῦ θρύω, τοῦτο παρὰ τὸ θρῶ τὸ καταπονῶ. Τὸ ΤΡΙ, Ι, διατί; Τὰ ει᾿ς Ι λήγοντα ῥήματα ε᾿ν φωνήεντι παραλήγεται. ΝΥ͂Ν, ε᾿πι´ρρημα χρονικὸν, διατί περισπᾶται; Πᾶν ε᾿πι´ρ ρημα μονοσύλλαβον ε᾿´χον δίχρονον ε᾿κτεταμένον περισπᾶται· νῦν, γρῦ. Καὶ διατί ἐκτείνεται;Ἐπεὶ πᾶν ε᾿πι´ρρημα μονο σύλλαβον ε᾿´χον δίχρονον ε᾿κτείνει αυ᾿το`, οι῾῀ον, νῦν, γρῦ, βρῦ· τὸ δὲ ῥὰ συστέλλεται α᾿ποκοπέν. ΣΎΝΕΤΕ, ε᾿γκλίσεως προστακτικῆς, γίνεται ε᾿κ τοῦ συνῶ περισπωμένου, ε᾿ξ ου῾῀ παράγεται ει᾿ς ΜΙ. Σύνημι, ὁ μέλλων συνήσω, ὁ δεύτερος ἀόριστος συνῆν, ἡ μετοχὴ ὁ συνεὶς, τοῦ συνέντος, καὶ τὸ προστακτικὸν σύνες· τὸ δεύτερον τῶν πλη θυντικῶν σύνετε. ΠΑΙ∆ΕΎΘΗΤΕ, ε᾿γκλίσεως προστακτικῆς· τὸ θέμα, παιδεύω· πρωτότυπόν ε᾿στιν η᾿` παράγωγον. Πόθεν γίνεται; Παρὰ τὸ παῖς παιδὸς, τοῦτο παρὰ τὸ πάλλω, τὸ κινῶ, (ει᾿κι´νητος γάρ ε᾿στιν ἡ ἡλικία,) η᾿` παρὰ τὸ βαιὸν, τὸ μικρὸν, βαῒς καὶ πάι¨ς, καὶ ἐν συναιρέσει παῖς. ΠΆΝΤΕΣ, ο᾿νο´ματος προσηγορικοῦ, ἁπλοῦν, παράγωγον γενόμενον παρὰ τὸ α῾´πας. ∆ιατί τὸ α῾´πας δασύνεται, ε᾿πειδὴ τὸ Α πρὸ τοῦ Π ου᾿ δασύνεται, α᾿λλὰ ψιλοῦται, οι῾῀ον, α᾿πηνὴς, α᾿πα´νθρωπος, α᾿πω´λεια; Σεσημείωται δὲ ἁπλοῦν, α῾´πτω, α῾´παξ, ἁπλὸς, ἁπαλὸς, καὶ α῾´πας δασυνόμενον. ΚΡΊΝΟΝΤΕΣ, μετοχὴ ἀπὸ τοῦ κρίνω. ∆ΟΥΛΕΎΣΑΤΕ, προστακτικόν. Ποίας συζυγίας;Ἕκτης τῶν βαρυτόνων. Πόθεν γίνεται;Ἐκ τοῦ δουλεύω· τοῦτο παρὰ τὸ δοῦλος· τοῦτο παρὰ τὸ δέω τὸ δεσμῶ δέος, καὶ δοῦλος πλεονασμῷ τοῦ Υ. ∆οῦλος ποίου ει᾿´δους τῶν ὑποπεπτω κότων τῷ ὀνόματι; Τῶν πρός τι. Καὶ πρὸς τίνα ε᾿´χει; Πρὸς τὸν δεσπότην. ΦΌΒΟΣ, ποίου ει᾿´δους; Τῶν παραγώγων. Καὶ πόθεν γίνεται; Παρὰ τὸ φέβω. Τὸ ΦΟ μικρὸν, διατί; Τὰ ε᾿´χοντα 96 τὸ Ε ε᾿γκείμενον ε᾿ν τοῖς ῥήμασιν ε᾿´χουσι τὸ Ο α᾿ντιπαρακεί μενον ε᾿ν τοῖς ο᾿νο´μασιν. ἈΓΑΛΛΙΑ͂ΣΘΕ, ε᾿γκλίσεως προστακτικῆς, τὸ θέμα, α᾿γαλλιῶ, τοῦτο