S. AURELII AUGUSTINI HIPPONENSIS EPISCOPI DE NATURA ET GRATIA AD TIMASIUM ET JACOBUM CONTRA PELAGIUM LIBER UNUS .

 CAPUT PRIMUM.

 CAPUT II.

 CAPUT III.

 CAPUT IV.

 CAPUT V.

 CAPUT VI.

 CAPUT VII.

 8. Nam prius distinguit, aliud esse quaerere, an possit aliquid esse, quod ad solam possibilitatem pertinet: aliud, utrumne sit. Hanc distinctionem ve

 CAPUT VIII.

 CAPUT IX.

 CAPUT X.

 CAPUT XI.

 CAPUT XII.

 CAPUT XIII.

 CAPUT XIV.

 CAPUT XV.

 CAPUT XVI.

 CAPUT XVII.

 19. Tractat etiam iste de peccatis ignorantiae, et dicit, «hominem praevigilare debere ne ignoret ideoque esse culpandam ignorantiam, quia id homo ne

 CAPUT XVIII.

 CAPUT XIX.

 CAPUT XX.

 CAPUT XXI.

 CAPUT XXII.

 CAPUT XXIII.

 CAPUT XXIV.

 27. Dicit nullum malum boni alicujus esse causam. Avertisti faciem tuam a me, et factus sum conturbatus? Non movebor in aeternum: Domine, in voluntate

 CAPUT XXV.

 CAPUT XXVI.

 CAPUT XXVII.

 31. Sed Deus, inquiunt, potest omnia sanare. Virtus in infirmitate perficitur: Cum timore et tremore vestram ipsorum salutem operamini: Deus enim est

 CAPUT XXVIII.

 CAPUT XXIX.

 CAPUT XXX.

 CAPUT XXXI.

 CAPUT XXXII.

 CAPUT XXXIII .

 CAPUT XXXIV.

 39. Porro autem quod Dei causam sibi agere videtur, defendendo naturam non attendit quod eamdem naturam sanam esse dicendo, medici repellit misericor

 CAPUT XXXV.

 41. Sed acute videtur interrogare, «quomodo istos sanctos de hac vita abiisse credendum sit, cum peccato, an sine peccato.» Ut si responsum fuerit, Cu

 CAPUT XXXVI.

 CAPUT XXXVII.

 44. Sed hoc etiam forsitan ipse vidit, et ideo subjecit atque ait: «Sed esto, aliis temporibus turbae numerositate omnium dissimulaverit peccata conte

 CAPUT XXXVIII.

 CAPUT XXXIX.

 CAPUT XL.

 CAPUT XLI.

 CAPUT XLII.

 CAPUT XLIII.

 CAPUT XLIV.

 52. Iste vero objecta sibi quaestione, in qua revera intolerabilis videtur cordibus christianis, quid respondeat attendamus. Ait enim: «Sed hoc est qu

 CAPUT XLV.

 CAPUT XLVI.

 CAPUT XLVII.

 CAPUT XLVIII.

 CAPUT XLIX.

 CAPUT L.

 CAPUT LI.

 CAPUT LII.

 CAPUT LIII.

 62. Quando enim istis rectissime dicitur, Quare sine adjutorio gratiae Dei dicitis hominem posse esse sine peccato? non tunc de illa gratia quaestio e

 CAPUT LIV.

 CAPUT LV.

 66. Porro si ab istis vel hoc impetramus, ut nondum baptizati implorent auxilium gratiae Salvatoris, non est hoc quidem parum adversus illam falsam de

 CAPUT LVI.

 CAPUT LVII.

 CAPUT LVIII.

 CAPUT LIX.

 CAPUT LX.

 CAPUT LXI.

 CAPUT LXII.

 73. Nam et ipse Job de peccatis suis non tacet, et utique huic amico vestro merito placet, humilitatem nullo modo in falsitatis parte ponendam: unde i

 CAPUT LXIII.

 75. Commemorabo et ego de hoc ipso opere sancti Ambrosii aliquid, ex quo iste commemoravit quod commemorandum putavit. « Visum est, » inquit, « mihi.

 CAPUT LXIV.

 77. Quis item christianus ignorat, quod beatissimum Xystum Romanae Ecclesiae episcopum et Domini martyrem dixisse commemorat , Quia libertatem arbitri

 CAPUT LXV.

 CAPUT LXVI.

 CAPUT LXVII.

 81. Sed ut non tantum illi, verum etiam iis qui eosdem libros meos, quos iste legit, de Libero Arbitrio non legerunt, atque illis non lectis, hunc for

 CAPUT LXVIII.

 CAPUT LXIX.

 CAPUT LXX.

Chapter 48 [XLI.]—How the Term “All” Is to Be Understood.

His opponents adduced the passage, “All have sinned,”128    Rom. iii. 23. and he met their statement founded on this with the remark that “the apostle was manifestly speaking of the then existing generation, that is, the Jews and the Gentiles;” but surely the passage which I have quoted, “By one man sin entered the world, and death by sin, and so death passed upon all men; in which all have sinned,”129    Rom. v. 12. embraces in its terms the generations both of old and of modern times, both ourselves and our posterity. He adduces also this passage, whence he would prove that we ought not to understand all without exception, when “all” is used:—“As by the offence of one,” he says, “upon all men to condemnation, even so by the righteousness of One, upon all men unto justification of life.”130    Rom. v. 18. “There can be no doubt,” he says, “that not all men are sanctified by the righteousness of Christ, but only those who are willing to obey Him, and have been cleansed in the washing of His baptism.” Well, but he does not prove what he wants by this quotation. For as the clause, “By the offence of one, upon all men to condemnation,” is so worded that not one is omitted in its sense, so in the corresponding clause, “By the righteousness of One, upon all men unto justification of life,” no one is omitted in its sense,—not, indeed, because all men have faith and are washed in His baptism, but because no man is justified unless he believes in Christ and is cleansed by His baptism. The term “all” is therefore used in a way which shows that no one whatever can be supposed able to be saved by any other means than through Christ Himself. For if in a city there be appointed but one instructor, we are most correct in saying: That man teaches all in that place; not meaning, indeed, that all who live in the city take lessons of him, but that no one is instructed unless taught by him. In like manner no one is justified unless Christ has justified him.131    Compare De Peccatorum Meritis et Remissione, i. 55.

CAPUT XLI.

48. Omnes quomodo accipiendum, in verbis Apostoli, de quibus movetur quaestio. Quod autem sibi opposuit ab eis dici, contra quos loquitur, Omnes enim peccaverunt (Id., III, 23): manifestum est quod de his dicebat Apostolus qui tunc erant, hoc est, de Judaeis et Gentibus. Sed plane illud quod commemoravi, Per unum hominem peccatum intravit in mundum, et per peccatum mors; et ita in omnes homines pertransiit, in quo omnes peccaverunt; et antiquos et recentiores, et nos et posteros nostros sententia ista complectitur. Ponit etiam illud testimonium, unde probet cum dicuntur omnes, non semper omnes omnino nullo praetermisso intelligi oportere. «Sicut per unius,» inquit, «delictum in omnes homines in condemnationem; sic et per unius justitiam in omnes homines in justificationem vitae.» Cum per Christi, inquit, justitiam, non omnes, sed eos tantum qui illi obedire voluerunt, et Baptismi ejus ablutione purgati sunt, sanctificatos esse non dubium sit. Non plane isto testimonio probat quod vult. Nam sicut dictum est, Sicut per unius delictum in omnes homines in condemnationem, ut nullus praetermitteretur: sic et in eo quod dictum est, per unius justitiam in omnes homines in justificationem vitae (Id. V, 18), nullus praetermissus est: non quia omnes in eum credunt et Baptismo ejus abluuntur, sed quia nemo justificatur nisi in eum 0271 credat et Baptismo ejus abluatur. Itaque omnes dictum est, ne aliquo modo alio praeter ipsum quisquam salvus fieri posse credatur. Sicut enim uno litterarum magistro in civitate constituto, rectissime dicimus, Omnes iste hic litteras docet; non quia omnes cives litteras diseunt, sed quia nemo discit, nisi quem ille docuerit: sic nemo justificatur, nisi quem justificaverit Christus.