Epimerismi in Psalmos

 γίνεται παρὰ τὸ δίκην κηροῦ ἀπομάττεσθαι τὰ μαθήματα, η᾿` παρὰ τὸ κεκρᾶσθαι αυ᾿τη`ν ε᾿κ ψυχροῦ καὶ θερμοῦ, η᾿` παρὰ τὸ καιρίαν δέχεσθαι τὴν πληγὴν, η᾿

 ε᾿ν τῷ θεοτόκος θεητόκος, ε᾿λαφοβόλος ε᾿λαφηβόλος. ΜΑΚΆΡΙΟΣ ποίου ει᾿´δους τῶν ὑποπεπτωκότων τῷ ὀνόματι; Ἐπιθέτου. ∆ιόρισον.Ἐπιθετικὸν δέ ἐστι τὸ ἐπὶ

 πρὸς δεσπότην· τέχνῃ, ὡς μαθητὴς πρὸς διδάσκαλον· προαιρέσει, ὡς φίλος πρὸς φίλον. Ει᾿ δὲ σημαίνει τὸν α᾿νδρὸς ἡλικίαν ε᾿´χοντα, ποίου ει᾿´δους τῶν ὑπ

 α᾿ριθμοὶ, πτώσεις. Τὸ ο῾`ς ποίου γένους ε᾿στίν;Ἀρσε-νικοῦ. Ποίου α᾿ριθμοῦ;Ἑνικοῦ. Ποίας πτώσεως;Ὀρθῆς καὶ ευ᾿θείας τῶν ἑνικῶν. Τὸ προτακτικὸν πῶς ε᾿στ

 ο᾿νο´μασι, καὶ συνάρχουσιν αυ᾿τοῖς, τότε ε᾿κ τῶν ο᾿νομάτων παράγονται τὰ ῥήματα, οι῾῀ον ι῾´ππος ἱππεύω, δίφρος διφρεύω· χωρὶς τῶν α᾿πο` τῶν μελλόντων

 διαιροῦνται αἱ προθέσεις; Ει᾿ς δύο· ει᾿ς μονοσυλ λάβους καὶ ει᾿ς δισυλλάβους. Τί ἀντιπεπόνθασιν αἱ μονο σύλλαβοι τῶν δισυλλάβων;Ὅτι αἱ μὲν μονοσύλλαβο

 σημαίνει δύο· τὴν πρόθεσιν, ὡς τὸ ου᾿ μέν πως νῦν ε᾿στιν α᾿πο` δρυὸς ου᾿δ' α᾿πο` πέτρης, καὶ ἀντὶ τοῦ α᾿´ποθεν, ὡς τὸ πολλῶν γὰρ α᾿´πο πλυνοὶ ει᾿σι` π

 ζαέα· τὰ γὰρ παρὰ τὸ α᾿´ω ῥῆμα ο᾿ξυ´νεται, οι῾῀ον α᾿κραής· καὶ 18 ο῾´λα ο῾´σα τῶν ει᾿ς ΗΣ ε᾿´χει τὸ ΖΑ· ζαμενὴς, ζαχρειής. Σεσημείωται τὸ αυ᾿θα´δης αυ

 ε᾿παποροῦντες εἰώθαμεν χρῆσθαι· ει᾿σι` δὲ οι῾´δε· α᾿῀ρα, κᾆτα, μῶν. Συλλογιστικοὶ δέ ει᾿σιν, ο῾´σοι πρὸς τὰς ε᾿πιφοράς τε καὶ συλλήψεις τῶν α᾿ποδείξεω

 μέλλοντος ε᾿´χει τὸ Η η᾿` τὸ Ε. Καὶ ω᾿´φειλεν ε᾿´χειν τὸ Ε καὶ μὴ τὸ Η· α᾿λλ' ἡνίκα ὁ ε᾿νεστὼς τῆς πρώτης συζυγίας τῶν περισπωμένων (μακρᾷ) παραληγούσ

 ΣΤΗ Η, διατί; Τῶν ει᾿ς ΜΙ, ἡ πρώτη μὲν καὶ ἡ δευτέρα συζυγία τῷ Η παραλήγει, ἡ δὲ γʹ τῷ Ω, καὶ ἡ δʹ διχρόνῳ ε᾿κτεταμένῳ. Καὶ διατί ἡ πρώτη καὶ δευτέρα

 εὑρίσκονται, α᾿συνέτημι, ε᾿λευθέρωμι, δέδωμι· ου᾿κ α᾿´ρα ει᾿σι`ν Αι᾿ολικὰ τὰ ει᾿ς ΜΙ· α᾿πο` πνεύματος, ο῾´τι οἱ Αι᾿ολεῖς ψιλωταί ει᾿σι· τὸ δὲ ι᾿´στημι

 διπλοῦ. Πρωτότυπόν ε᾿στιν η᾿` παράγωγον· καὶ πόθεν παράγεται; Ἐκ τῆς κατὰ προθέσεως καὶ τοῦ ι῾´ζω ῥήματος. Καὶ αἱ συντι θέμεναι λέξεις πρῶτον συντίθεν

 ο᾿ξυ´νεται, πλὴν τοῦ η᾿´τοι· συνεπόμενος δὲ βαρύνεται. Ὁ η᾿` διαζευκτικὸς σύνδεσμος, ψιλούμενος, καὶ περιττός. Πόσα σημαίνει; Τέσσαρα· τὸν δὴ παραπληρ

 τί; Τὸν γραπτὸν νόμον, ο῾`ν ε᾿´δωκεν ὁ Θεὸς τῷ Μωυ¨σεῖ· καὶ τὸ νόμισμα· .... μὲν παρ' Αι᾿γυπτίοις τὴν γῆν· καὶ τὸν τῆς χάριτος νόμον, ο῾´ς ε᾿στι τὸ ευ

 ἰσοσυλλαβεῖ ὁ παθητικὸς παρακείμενος τῷ ἐνεργητικῷ, τοῦ κανόνος λέγοντος, ο῾´τι πᾶν παθητικὸν η᾿` μέσον ε᾿´χον τὸ Μ κλίνεται, μιᾷ συλλαβῇ περιττεῦον τ

 σόν· α᾿πο` τοῦ ου῾῀, ὁ ο῾`ς, ἡ η῾`, τὸ ο῾´ν· δυι¨κα`, νῶι, σφῶι, σφῶε.Ἀπὸ τοῦ νῶι γίνεται ὁ νωΐ τερος, ἡ νωι¨τε´ρα, τὸ νωΐτερον· α᾿πο` τοῦ σφῶι, ὁ σφω

 α᾿λοῶ· καὶ τὰ μὲν δύο διὰ τοῦ Η ε᾿´χει τὸν μέλλοντα, βοήσω καὶ γοήσω· τὰ δὲ βʹ διὰ τοῦ Α, α᾿κροάσω καὶ μακκοάσω, (σημαίνει δὲ τὸ μω ραίνω,) τὸ ε῾`ν δι

 μονοσύλλαβον ε᾿´χον ε᾿πι` τῆς γενικῆς, ποτὲ μὲν τὸ σύμφωνον τοῦ παρακειμένου, ποτὲ δὲ τοῦ μέλλοντος. Καὶ ποῖον ε᾿στὶ τὸ σύμφωνον τοῦ παρακειμένου; Τὸ

 Φαίηκες, ι῾´να πάντων ι᾿´δριες α᾿νδρῶν· (ω᾿῀ς) τὸ ὠτίον, ο῾´περ μόνον ζυλοῦται (ψιλοῦται) τῶν α᾿´λλων πάντων δασυνομένων καὶ ὀξυνομένων. Τὴν ε᾿πι` πρό

 συστελλόμενον α᾿να´λογον, τὸ δὲ ε᾿κτεινόμενον ποιητικόν. Τὸ υ῾´δωρ πῶς κλίνεται; Τοῦ υ῾´δατος. Ὁ κανών· τὰ ει᾿ς ΩΡ ου᾿δε´τερα διὰ τοῦ ΡΟΣ κλίνεται, κα

 ο᾿´ντος ε᾿ν μέσῃ λέξει, τὸ μὲν α᾿´ρχον τῆς μέσης συλλαβῆς δασύνεται, τὸ δὲ ληκτικὸν τῆς αυ᾿τη῀ς ψιλοῦται, οι῾῀ον σύρροια, ε᾿πι´ρροια, καὶ τὰ ο῾´μοια.

 Καὶ διατί σεσημείωται; ∆ιότι κανών ε᾿στιν ὁ λέγων, ο῾´τι τὰ ει᾿ς ΕΣ λήγοντα μονοσύλλαβα περιττοσυλλάβως κλινό μενα, ταύτην ε᾿´χουσι τὴν τάξιν (κλίσιν·

 ἐλάσσων τῆς ληγούσης τοῦ ου᾿δετέρου, ο῾´περ ε᾿στὶν α᾿´τοπον, εὑρίσκετο ἡ παραλήγουσα θέσει μακρὰ, ου᾿δε´ποτε δὲ τὸ Α πρὸ δύο συμφώνων φύσει μακρὸν θέλ

 ε᾿κα τευόδουν· α᾿λλὰ τὰ ἀπὸ τοῦ ΕΥ μορίου καὶ τοῦ ∆ΥΣ α᾿ρχό μενα ῥήματα ου᾿κ αυ᾿´ξει τὴν α᾿´ρχουσαν τοῦ παρατατικοῦ 54 ε᾿´ξωθεν, α᾿λλ' ε᾿´σωθεν ε᾿´χει

 παραληγόμενα δυνάμενα ε᾿πι` δευτέρου καὶ τρί του προσώπου συναίρεσιν δέξασθαι, πλεονάζει τὸ Υ κατὰ τὸν μέλλοντα, ῥέω ῥέεις ῥεῖς (ῥεύσω), πλέω πλέεις π

 ο᾿´πτω, ο᾿ρθὸς, κοῖλος, μορφὴ, καὶ τὰ ο῾´μοια. Καὶ α᾿´λλως· τὰ ἀπὸ τοῦ Ο α᾿ρχόμενα ῥήματα διὰ τοῦ Ο μικροῦ γράφεται, πλὴν τοῦ ω᾿´θω, ω᾿φε´λω, ω᾿χριῶ,

 ίσ

 ε᾿πιπλοκὴν δύο σύμφωνα, ω῾῀ν τὸ δεύτερον ε᾿στὶν α᾿μετάβολον, οι῾῀ον μέμ βλω, ο᾿´φλω, ε᾿´γρω, δάκνω, καὶ τὰ ει᾿ς Ω καθαρὰ τῇ ΕΙ δι φθόγγω καταλήγοντα,

 συνεσταλμένον ε᾿´χει τὸ δίχρονον, οι῾῀ον μέγας μέγα, βραχὺς βραχὺ, τὶς τί. Τὶς ποίου ει᾿´δους τῶν ὑποπεπτωκότων τῷ ὀνόματι;Ἐρωτηματικοῦ. ∆ιόρισον.Ἐρωτ

 ᾶ

 μεγά[λ]ος· ἡ γὰρ μεγάλου γενικὴ ἑτερόκλιτόν ε᾿στιν, ὡς α᾿πο` τῆς μεγάλος ευ᾿θείας. Καὶ διατί ἐξέλειψεν ἡ μεγάλος ευ᾿θεῖα; ∆ιότι τὰ διὰ τοῦ ΑΛΟΣ ὑπὲρ δ

 βασιλεὺς πόσας γενικὰς ε᾿πιδέ-χεται;Ἓξ· βασιλεὺς βασιλέος διὰ τοῦ Ε καὶ Ο μικροῦ κοινῶς· βασιλεὺς βασιλέως, διὰ τοῦ Ε καὶ ΩἈττικῶς· βασι λεὺς βασιλῆος

 ω᾿´φειλεν ει᾿῀ναι Ζεός. Τῶν ου᾿῀ν δύο κανόνων μαχο μένων, ει᾿ση῀λθεν ἡ τῶν ∆ωριέων διάλεκτος, καὶ ἐγένετο Ζεὺς, ∆ιός· οἱ γὰρ ∆ωριεῖς τὸ ∆ ει᾿ς Ζ τρέπο

 μονογενῆ ε᾿´χοντα πρὸ τοῦ Τ τὸ ΣΤ ο᾿ξυ´νεται, οι῾῀ον ἱστὸς, πιστὸς, χρι στὸς, καὶ ει᾿´ τι ο῾´μοιον. ∆ΙΑΡΡΉΞΩΜΕΝ, ὑποτακτικῆς ε᾿γκλίσεως. Καὶ τί ὑπο 7

 Λέξις μετέχουσα τῆς τῶν ῥημάτων καὶ τῆς τῶν ο᾿νομάτων ι᾿διότητος. Τί μετέχει τοῦ ὀνόματος καὶ τοῦ ῥήματος; Τοῦ μὲν ο᾿νο´ ματος, γένη καὶ πτώσεις· τοῦ

 σχη ματίζοιτο ει᾿ς θηλυκὸν γένος, οι῾῀ον, στέφανος, γέρανος· σεση μείωται τὸ ου᾿ρανὸς, Σικανὸς, ε᾿´στι δὲ τόποςἸβηρίας. ἘΚΓΕΛΆΣΕΤΑΙ, μέσος μέλλων πρῶ

 ΘΥΜῸΣ παρὰ τὸ θύω τὸ ὁρμῶ, ὁ μέλλων θύσω, ὁ παρα κείμενος τέθυκα, ὁ παθητικὸς τέθυμαι, καὶ ἐξ αυ᾿τοῦ θυμός· τὰ γὰρ α᾿πο` τοῦ παθητικοῦ παρακειμένου κ

 ψεῦδος, ει᾿῀δος, τεῖχος, καὶ τὰ ο῾´μοια, προπερισπῶνται· α᾿λλὰ τὰ παροξύτονα καὶ τὰ προπαροξύτονα καὶ τὰ προπερισπωμένα, δυνάμει (βα ρύτονα.) Τὸ ο᾿´ρο

 σύμφωνα, ω῾῀ν ὁ μὲν δεύτερον α᾿μετάβολον.Ὁ παθητικὸς παρακείμενος πεπρόσταγμαι καὶ ἐξ αυ᾿τοῦ πρόσταγμα. ∆ιατί προπαροξύνεται; Τὰ ει᾿ς Α λήγοντα ου᾿δε´

 α᾿κωλύτως κλίνονται καὶ ει᾿ς τὰς μετοχὰς καὶ ει᾿ς τὰς λοιπὰς ε᾿γκλίσεις· τὸ δὲ ε᾿´θηκα, ε᾿´δωκα, η῾῀κα, διὰ τοῦ Σ ω᾿´φειλεν ει᾿῀ναι, ου᾿κ ἐγένοντο δὲ

 Τὸ αυ᾿θημερὸν παρώνυμον, τὸ ἐξὸν μετοχή. ΓΕΓΈΝΝΗΚΆ ΣΕ, ῥῆμα ὁριστικὸν, ἁπλοῦν, παράγωγον, συζυγίας δευτέρας τῶν περισπωμένων, χρόνου παρακειμένου. Π

 διὰ τοῦ Ι γράφεται, χωρὶς τῶν διὰ τοῦ ΕΥΩ ῥημάτων, ὡς τὸ λαγνεύω λαγνεία, καὶ τῶν α᾿πο` τῶν ει᾿ς ΥΣ, ὡς τὸ ταχὺς, ταχεῖα· καὶ τῶν α᾿πο` τῶν διὰ τοῦ ΕΙ

 α᾿´λλως· τὰ διὰ τοῦ ΑΊΝΩ ῥήματα διὰ τῆς ΑΙ διφθόγ γου γράφονται, οι῾῀ον βαμβαίνω, ξηραίνω, μιαίνω· σεσημείωται τὸ σθένω, μένω, πένω, στένω. 94 ῬΆΒ∆Ο

 παρὰ τὸ ἀγάλλω, τοῦτο παρὰ τὸ ἀγλαὸν, τοῦτο παρὰ τὸ αι᾿´γλη, τοῦτο παρὰ τὸ ἀΐσσω τὸ ὁρμῶ. Τὸ ΛΙ Ι διατί; Τὰ διὰ τοῦ ΙΩ περισπώμενα διὰ τοῦ Ι γράφεται,

 στείβω, λείβω, ει᾿´βω. Τὸ ΘΛΙ μακρὸν, διὰ τί; Τὰ ει᾿ς ΒΩ λήγοντα ῥήματα δισύλλαβα παραληγόμενα τῷ Ι ε᾿κτείνονται. ἘΠΑΝΊΣΤΑΝΤΑΙ, ῥῆμα ὁριστικὸν, δευτέ

 πρώτου, τρίτου προσώπου τῶν ἑνικῶν, σχήματος συνθέτου. Καὶ πόθεν συνετέθη;Ἐκ τῆς ε᾿πι` προθέσεως καὶ τοῦ ἀκούω. Τὸ δὲ ἀκούω ε᾿κ τοῦ κῶ τὸ κοιμῶμαι. ὌΡ

 δεύτερον, ε᾿πα´ταξας. ἘΧΘΡΑΊΝΟΝΤΑΣ, πόθεν γίνεται; Παρὰ τὸ ἐχθραίνω, τοῦτο παρὰ τὸ ἐχθρὸς, τοῦτο παρὰ τὸ ε᾿´χθος, τὸ μῖσος, τοῦτο παρὰ τὸ ε᾿´χω τὸ κρ

 τροπῇ τοῦ Α ει᾿ς Η ζητῶ· τὸ πληθυντικὸν, ζητέομεν ζητοῦμεν, τὸ δεύτερον ζητέετε ζητεῖτε. ΨΕΥ͂∆ΟΣ, πόθεν γίνεται; Παρὰ τὸ φεύγω φεῦγος καὶ ψεῦδος, η᾿`

 107 {1ΨΑΛΜῸΣ ΠΈΜΠΤΟΣ.} 1 Πόθεν γίνεται; Παρὰ τὸ πέμπω· πέμπει γὰρ ἡμᾶς πρὸς τὸν δέκατον α᾿ριθμόν.

 ἀόριστος δεύτερος ε᾿κ τοῦ ἐντέλλω, ὁ μέλλων ε᾿ντελῶ, ὁ ἀόριστος πρῶτος ε᾿´τειλα, ὁ μέσος ε᾿τει λάμην, τὸ δεύτερον ε᾿τείλω. Ἰ∆ΟῪ, ε᾿πι´ρρημα δεικτικὸν

 Παρὰ τὸ ὀπίζω, τὸ κατόπιν διώκω· τοῦτο παρὰ τὸ ο᾿´πις, θεῶν ο᾿´πιν ου᾿κ ἀλέγοντες, τοῦτο παρὰ τὸ ε῾´πω τὸ ἀκολουθῶ. Τὸ ΠΙ Ι διατί;Ἐκ τοῦ ο᾿πι´ζω. ἈΣΘΕ

 ε᾿νεργητικῶν μόνων διὰ τῆς ΕΙ διφθόγγου γράφεται· ε᾿πι` δὲ τῶν παθη τικῶν καὶ τῶν λοιπῶν διὰ τοῦ Ι. Σημαίνει ε῾´ξ· ει᾿´δω τὸ ὁμοιῶ, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ τὸ ει

 μονοσύλλαβον περισπᾶται, καὶ γίνεται ε᾿μπυρίζω· πᾶσα συλλαβὴ ει᾿ς Ν λήγουσα ... ΣΥΛΛΑΜΒΆΝΕΤΑΙ, ε᾿κ τοῦ λήβω τὸ λαμβάνω, καὶ μετὰ τῆς σὺν προθέσεως συ

 ρ αι γ ι ὰ ν

 1ΨΑΛΜῸΣἙΝ∆ΈΚΑΤΟΣ.} τερον ε῾´ν· καὶ μετὰ τοῦ δέκα α᾿ριθμοῦ ἑνδέκατος.

 α ,

 1ΨΑΛΜῸΣ ΙΖʹ.} ρὰ τὸ στερέω· τοῦτο παρὰ τὸ ι῾´στημι, στήσω, ἀόριστος

 α

 1ΨΑΛΜῸΣ ΙΗʹ.} μέγα, διατί;Ἐπειδὴ πᾶσα λέξιςἙλ-ληνικὴ ἁπλῆ ὀξύτονος

 ευ᾿δο´κησας, κύριε, τὴν γῆν σου. ΛΥΤΡΩΤῊΣ, ε᾿κ τοῦ λυτρῶ, τοῦτο ε᾿κ τοῦ λύτρον, τοῦτο παρὰ τὸ λύω.

 ου᾿δε`ν μὲν λέγεται τὸ ἐν τῷ καθόλου, ὡς ο῾´ταν λέγωμεν, ου᾿δε`ν ε᾿ν τῷ κοσμῷ καινόν· τὸ διὰ τοῦ Θ α᾿νείληπται ε᾿κ τοῦ ου᾿δε`ν, καὶ τροπῇ τοῦ ∆ ει᾿ς

 1 ΕΥἈΡΕΣΤΩ͂ ἐκ τοῦ ἀρετῶ, καὶ πλεονασμῷ τοῦ Σ α᾿ρεστῶ καὶ ευ᾿αρεστῶ· τοῦτο παρὰ τὸ ἀρετή· τὸ δὲ παρὰ τὸ ἐρῶ, τὸ ε᾿πιθυμῶ, ε᾿ρατὴ, καὶ ἐν ὑπερβιβασμῷ ἀ

 {1[ΨΑΛΜῸΣ ΚΘʹ.]} 1 ἙΣΠΈΡΑ, παρὰ τὸ ε᾿´σω φέρειν, ε᾿σωφέρα τις ου᾿῀σα, καὶ ἐν συγκοπῇ ἑσπέρα,

 δεύτερον. Τὸ πρῶτον τῶν πλη θυντικῶν ει᾿παίημεν τὸ τρίτον ει᾿παίησαν, καὶ ἐν συγκοπῇ ει᾿´παισαν.

 πέπαλμαι, καὶ ε᾿ξ αυ᾿τοῦ παλάμη, δι' η῾῀ς χεὶρ κινεῖται, καὶ ἐκ τούτου γίνεται παλαίω· ὁ παθητικὸς παρακείμενος πεπάλαισμαι, τὸ τρίτον πεπάλαισται, κα

 .Ὁ κανών· τὰ ει᾿ς ΝΗΣ κύρια, μηπαρ' ου᾿δετέρου συντιθέμενα, ει᾿ς ΟΥ ε᾿´χει τὴν γενικὴν, Μη ριόνης Μηριόνου,ἸορδάνηςἸορδάνου. ἙΡΜΩΝΙΕΊΜ· τὰ ει᾿ς εὶμ λ

 ⇔

 ἐκάλουν, ε᾿´κρινον, ε᾿κεῖνα ε᾿κπίπτον ε᾿´χει τὸ Ε· τὸ ε᾿´κπωμα παρὰ τὴνἘΚ γέγονεν. {1[ΨΑΛΜῸΣ Ν∆ʹ.]}1 ἘΝΕΚΌΤΟΥΝ ε᾿στὶ κεῖμαι, καὶ σημαίνει τὸ διάκειμ

 παίζουσα.Ἀλώπεκος· ὁ κανών· τὰ ει᾿ς Ξ λήγοντα ἁπλᾶ ὑπὲρ μίαν συλλαβὴν, πλὴν τῶν ει᾿ς Ξ, α῾´παντα διὰ τοῦ Κ κλίνονται. {1[ΨΑΛΜῸΣ ΞΓʹ.]}1 ΣΚΕΠΆΖΩ, γίνε

 ὶ

 π δ μ Ι ὸ ί

 , Ι ᾿

 ,

 τ

 Τ

 ε {

 ι῾´ματος· ω῾´σπερ γὰρ τρέπεται τὸ Ι ει᾿ς Ε, α᾿να´γκη τρέ πεσθαι καὶ τὸ Ε ει᾿ς Ι, ι῾´μα ι῾´ματος, καὶ ἐξ αυ᾿τοῦ ἱμάτιον. ἙΛΊΞΕΙΣ, παρὰ τὸ ἑλίσσω, τὸ σ

 1[ΨΑΛΜῸΣ ΡΙʹ.]}1 ω τὸ κρατῶ, πλεονασμῷ τοῦ Σ. Τὸ γὰρ Ε ἡνίκα πλεονάσῃ

 ε μά

 ΡΛʹ.]}1 ΜΕΤΕΩΡΊΣΘΗΣΑΝ, ε᾿κ τοῦ μετεωρίζω. Τί μὴ ἐταπεινο φρόνουν ὡς τὸ ἀπογεγαλακτισμένον νῦν τὴν μητέρα αυ᾿τω῀ν, α᾿λλὰ υ῾´ψωσα τὴν φωνήν

 ι᾿῀σος,

 ΑΛΜῸΣ ΡΜʹ.]} (ΘΥΜΊΑΜΑ) τοῦτο ε᾿κ τοῦ θῦμα, διὰ γὰρ τῶν θυμάτων καιομένων

 ̀Σ ΡΝʹ.]} ∆ΥΝΑΣΤΕΊΑΙΣ, ἡ ευ᾿θεῖα, δυναστεία, παρὰ τὸ δυναστεύω, τοῦτο παρὰ τὸ

 ὸ

 ΣΥΝΙῺΝ, ε᾿κ τοῦ ἰῶ τὸ προιῶ, ἰὼν καὶ συνιών. ἈΡΡΩΣΤΊΑ, ε᾿κ τοῦ ῥῶ, ῥώσω, ῥωστὸς . 144 ἈΠΟΘΑΝΕΙ͂ΤΑΙ ε᾿κ τοῦ θνῶ, θνήσκω, ὁ δεύτερος ἀόριστο

 ͂ΟΝ ε᾿κ τοῦ πλέον, καὶ κατὰ πλεονασμὸν τοῦ Ι, γρά-φεται δὲ δίφθογγον, ε᾿πειδὴ διὰ τοῦ Η γράφουσι, καὶ α᾿´λλως τὰ ει᾿ς ΩΝ συγκριτικὰ δισύλλ

 τ

 ἈΚΗ∆ΊΑ, παρὰ τὸ ἀκηδιῶ, τοῦτο παρὰ τὸ ἀηδιῶ, τὸ δὲ παρὰ τὸ ἡδύς· καὶ μετὰ το ηδὴς, καὶ πλεο-νασμῷ τοῦ Κ α᾿κηδής, καὶ ἐξ αυ᾿τοῦ ἀκηδιῶ. ἜΤΟΣ

 π δ

 ίξω, ε᾿στήριχα, ε᾿στήριγμαι, ε᾿στηρίχθην· τοῦτο δὲ ἐκ τοῦ ι῾´στημι, στήσω. ΣΚΕΠΑΣΤῊΣ, ε᾿κ τοῦ σκέπω, τοῦτο παρὰ τὸ σχέ ΡΑΣ, παρὰ τὸ ει᾿´ρω τὸ λέγω· ο

 ν ν

 . Π

 ᾿ λ

 π

 κ

 ΊΣΙΝ, ἡ ευ᾿θεῖα ὁ ε᾿´λεος γίνεται παρὰ τὸ ε῾´λω τὸ λαμβάνω, ε᾿´λος ε

 κ ο ʹ Τ

 1[ΨΑΛΜῸΣ ΡΙʹ.]} ᾿´χω τὸ κρατῶ, πλεονασμῷ τοῦ Σ. Τὸ γὰρ Ε ἡνίκα πλεονάσῃ

 ,

 1 ΕΤΕΩΡΊΣΘΗΣΑΝ, ε᾿κ τοῦ μετεωρίζω. Τί μὴ ἐταπεινο-φρόνουν ὡς τὸ

 τ ,

 ΕΊΑΙΣ, ἡ ευ᾿θεῖα, δυναστεία, παρὰ τὸ δυναστεύω, τοῦτο παρὰ τὸ δυνάστης, τοῦτο παρὰ τὸ δύνημι. ἘΝἬΧΩΙ, ε᾿ν πρόθεσις, η᾿´χῳ, ο᾿´νομα, η᾿῀χος δὲ παρὰ τ

 λίσεις γʹ ε᾿πιδέχεται, Μωσῆς Μωσοῦ, Μωυ¨ση῀ς Μωυ¨σε´ος, καὶ Μωυ¨σεὺς Μωυ¨σε´ως. ΠΡΟΣ∆ΟΚΆΣΘΩ, προσδοκῶ συζυγίας δευτέρας τῶν περι- σπωμέν ν. ἩΜΆΡΤΟΣΑ

 παρὰ τὸ βάλλειν τοὺς ω᾿῀πας. ὍΡΚΟΣ, παρὰ τὸ ε῾´ρκος, καὶ τειχίον ει᾿῀ναι τῷ ὀμνύοντι πρὸς τὸ μὴ παραβαίνειν τὰς συνθήκας. ΛΑΤΡΕΎΕΙΝ, παρὰ τὸ λατρεύω,

1ΨΑΛΜῸΣἙΝ∆ΈΚΑΤΟΣ.} τερον ε῾´ν· καὶ μετὰ τοῦ δέκα α᾿ριθμοῦ ἑνδέκατος.

ὨΛΙΓΏ

ε ο

1ΨΑΛΜῸΣ ∆Ω∆ΈΚΑΤΟΣ.} τὸ δέκα δυωδέκατος δωδέκατος κατὰ κρᾶσιν.

ἘΠΙΛΗ

κυρίου," καὶ ὡς τὸ 121 "ποτήριον κυρίου λήψομαι," καὶ τὸν θάνατον, ὡς τὸ "Πάτερ, ει᾿ δυνατὸν, α᾿πελθέτω α᾿π' ε᾿μοῦ τὸ ποτήριον τοῦτο·" καὶ τὸ α᾿γγεῖον, ε᾿ν ᾧ πίνομεν.

{ 1 Ει῾῀ς, ἑνὸς, καὶ τὸ ου᾿δε´ ΘΗΣΑΝ α᾿πο` τοῦ ὀλιγῶ, τοῦτο παρὰ τὸ ὀλίγος, τοῦτο δὲ παρὰ τὸ ε῾´λος· ὁ μὴ

ω᾿`ν σῶος κατὰ ἀντί φρασιν. ἝΚΑΣΤΟΣ, ποίου ει᾿´δους τῶν ὑποπεπτωκότων τῷ ὀνόματι; Ἐπιμεριζομένου. Ποσαχῶς δὲ ἐπιμεριζόμενα; Τετραχῶς· ει῾῀ς ε᾿κ δύο, ὡς ε῾´τερος τῶν ο᾿φθαλμῶν· δύο καθ' ε῾´να, ὡς ἑκάτερος· ει῾῀ς ε᾿κ πολλῶν, ὡς α᾿´λλος· καὶ πολλοὶ καθ' ε῾´να, ὡς ε῾´καστος. ∆ασύνεται· τὸ Ε πρὸ τοῦ Κ δασύνεται, ει᾿ μὴ ε᾿κπίπτει τῆς λέξεως, ἑκατὸν, ε῾´καστος. ΠΛΗΣΊΟΝ παρὰ τὸ πέλας, ο῾` σημαίνει ε᾿γγὺς, πελάσιον καὶ πλησίον· ε᾿´στι δὲ α᾿´πτωτον. ΧΕΙ͂ΛΟΣ παρὰ τὸ χέειν τοὺς λόγους. Τὸ ΧΕΙ δίφθογγον διατί; Τὰ διὰ τοῦ ΗΛΟΣ ο᾿νο´ματα τὰ μὲν ὑπὲρ δύο συλλαβὰς διὰ τοῦ Ι γράφεται, οι῾῀ον Τρωΐλος, Ζωΐλος, ποικίλος· τὰ δὲ δισύλλαβα διὰ τοῦ Η οι῾῀ον ζῆλος, τὸ δὲ χεῖλος καὶ Νεῖλος διὰ τῆς ΕΙ διφθόγγου. ἘΞΟΛΟΘΡΕΎΣΕΙ, ε᾿κ τοῦ ο᾿´λεθρος, τοῦτο παρὰ τὸ ὀλῶ ο᾿λε´σω, ω᾿´λεκα, ω᾿´λεσμαι, ω᾿´λεσαι, ο᾿´λεθρος. Τὸ Ο μικρὸν, διατί; Τὰ παρὰ τὸ ο᾿´λεθρος σύνθετα διὰ τοῦ Ω μεγάλου γράφεται, πλὴν τοῦ ψωμόλεθρος καὶ ψυχόλεθρος.Ἐτυμολογεῖται δὲ παρὰ τὸ ο῾´λος θραύειν. ΤΑΛΑΙΠΩΡΊΑ, ᾿κ τοῦ ταλαίπωρος· τοῦτο παρὰ τὸ τάλας καὶ τ ῦ πηρὸς, ο῾` σημαίνει τὸν τυφλὸν, ταλαίπηρος καὶ ταλαίπωρος· τὸ δὲ τάλας παρὰ τὸ τλῶ τὸ καρτερῶ, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ τάλαινα.Ὁ ΛΑΙ δίφθογγον διατί; Τὰ διὰ τοῦ ΑΙΝΑ θηλυκὰ προπαροξύτονα διὰ τῆς ΑΙ διφθόγγου γράφεται, οι῾῀ον τάλαινα, δράκαινα, λέαινα. 122 ΝΥ͂Ν ε᾿πι´ρρημα χρόνου δηλωτικὸν σημαίνει τρία· ε᾿νεστῶτα, ὡς τὸ[ Il. .♣β 193 ].νῦν μὲν πειρᾶται, (παρεληλυθότα,) ὡς τὸ[ Il. .♣γ 439 ].νῦν μὲν γὰρ Μενέλαος· μέλλων(οντα) ὡς τὸ[ Il. ♣ε 279.] νῦν ταῦτ' ε᾿γχείῃ πειρήσομαι. ΠΑΡΡΗΣΊΑ, ε᾿κ τοῦ πᾶς παντὸς καὶ τοῦ ῥῶ τὸ λέγω, παν τορρησία καὶ παρρησία. ∆ΟΚΊΜΙΟΝ ε᾿κ τοῦ δόκιμος, η᾿` παρὰ δέχω. Τὸ ΚΙ Ι, διατί; Τὰ διὰ τοῦ ΙΜΟΣ παράγωγα διὰ τοῦ Ι γράφεται, πλὴν τοῦ ε᾿´ρημος καὶ η᾿῀μος· καὶ τὰ παρὰ τὸ φήμη καὶ σχῆμα καὶ σῆμα διὰ τοῦ Η, οι῾῀ον ευ᾿´φημος, ευ᾿´σχημος, ευ᾿´σημος. ἈΡΓΎΡΙΟΝ, παρὰ τὸ α᾿´ργυρος· τοῦτο παρὰ τὸ ἀργὸς, ο῾` σημαίνει τὸ λευκόν· σημαίνει δὲ δύο, τὸν λευκὸν, ὡς τὸ αι᾿ετὸς ὑψιπέτης ... α᾿ργὴν χῆνα φέρων· καὶ τὸν ταχὺν, ὡς τὸ α῾´μα τῷ δὲ (γε) δύο κύνες α᾿ργοὶ ε῾´ποντο. ἙΠΤΑΠΛΑΣΊΩΣ, ε᾿πικείμ. μεσ. (ε᾿πι´ρρημα μεσότητος) δα σύνεται· ε᾿κ τοῦ ἑπτὰ ἀριθμοῦ. ἘΠΟΛΥΏΡΗΣΑΣ ε᾿κ τοῦ πολυωρῶ, τοῦτο ε᾿κ τοῦ πόλις καὶ τοῦ ὠρῶ, τὸ φυλάσσω, γίνεται πολυωρῶ πολυωρήσω.

{ 1 Γίνεται δὲ παρὰ τὸ δύο καὶ ́ΣΗΙ, μέσου μέλλοντος, προσώπου δευτέρου· γίνεται δὲ παρὰ τὸ λήθω τὸ

λανθάνω. Τὸ ΛΗ Η, διατί; ∆ιότι α᾿νεφάνη τὸ Α ε᾿ν τῷ δευτέρῳ α᾿ορίστῳ τὸ ε᾿´λαθον. ἼΣΧΥΣΑΣ, παρὰ τὸ ἰσχύς· τοῦτο παρὰ τὸ ε᾿´χω τὸ κρατῶ, καὶ πλεονασμῷ τοῦ Σ ε᾿´χω, καὶ τὸ Ε, ἡνίκα πλεονάσῃ σύμ φωνον, τρέπεται ει᾿ς Ι, καὶ γίνεται ι᾿´σχω, κατὰ παραγωγὴν ι᾿σχύω, ὁ μέλλων ι᾿σχύσω, καὶ ἀποβολῇ τοῦ Ω ι᾿σχύς. ἌΙΣΩ, παρὰ τὸ ᾄδω, τοῦτο παρὰ τὸ ἀείδω, α᾿ει´σω, καὶ 123 κράσει τοῦ Ε ει᾿ς Α μακρὸν, ᾄσω, καὶ μένει τὸ Ι προσγεγραμ μένον. Τὸ δὲ ἀείδω βαρύτονον. Τὰ ει᾿ς ∆Ω λήγοντα ῥήματα ὑπὲρ δύο συλλαβὰς ε᾿´χοντα τὴν πρὸ τέλους συλλαβὴν ει᾿ς σύμφωνον (φωνῆεν) λήγουσαν [προ]περισπᾶται, ει᾿ μὴ τυ (τύχοι) ΕΙ δίφθογγον(ος) οι῾῀ον πηδῶ, τραγῳδῶ, ληρῳδῶ, πλὴν τοῦ ἀείδω καὶ ἐρείδω. ΕΥἘΡΓΕΤΩ͂, ε᾿κ τοῦ ευ᾿εργέτης, τοῦτο παρὰ τὸ ευ᾿῀ μόριον καὶ τὸ ε᾿´ργον. ἌΦΡΩΝ, παρὰ τὸ φρῶ, προΐω, γίνεται φρῶν, καὶ μετὰ τοῦ στερητικοῦ