S. AURELII AUGUSTINI HIPPONENSIS EPISCOPI DE NATURA ET GRATIA AD TIMASIUM ET JACOBUM CONTRA PELAGIUM LIBER UNUS .

 CAPUT PRIMUM.

 CAPUT II.

 CAPUT III.

 CAPUT IV.

 CAPUT V.

 CAPUT VI.

 CAPUT VII.

 8. Nam prius distinguit, aliud esse quaerere, an possit aliquid esse, quod ad solam possibilitatem pertinet: aliud, utrumne sit. Hanc distinctionem ve

 CAPUT VIII.

 CAPUT IX.

 CAPUT X.

 CAPUT XI.

 CAPUT XII.

 CAPUT XIII.

 CAPUT XIV.

 CAPUT XV.

 CAPUT XVI.

 CAPUT XVII.

 19. Tractat etiam iste de peccatis ignorantiae, et dicit, «hominem praevigilare debere ne ignoret ideoque esse culpandam ignorantiam, quia id homo ne

 CAPUT XVIII.

 CAPUT XIX.

 CAPUT XX.

 CAPUT XXI.

 CAPUT XXII.

 CAPUT XXIII.

 CAPUT XXIV.

 27. Dicit nullum malum boni alicujus esse causam. Avertisti faciem tuam a me, et factus sum conturbatus? Non movebor in aeternum: Domine, in voluntate

 CAPUT XXV.

 CAPUT XXVI.

 CAPUT XXVII.

 31. Sed Deus, inquiunt, potest omnia sanare. Virtus in infirmitate perficitur: Cum timore et tremore vestram ipsorum salutem operamini: Deus enim est

 CAPUT XXVIII.

 CAPUT XXIX.

 CAPUT XXX.

 CAPUT XXXI.

 CAPUT XXXII.

 CAPUT XXXIII .

 CAPUT XXXIV.

 39. Porro autem quod Dei causam sibi agere videtur, defendendo naturam non attendit quod eamdem naturam sanam esse dicendo, medici repellit misericor

 CAPUT XXXV.

 41. Sed acute videtur interrogare, «quomodo istos sanctos de hac vita abiisse credendum sit, cum peccato, an sine peccato.» Ut si responsum fuerit, Cu

 CAPUT XXXVI.

 CAPUT XXXVII.

 44. Sed hoc etiam forsitan ipse vidit, et ideo subjecit atque ait: «Sed esto, aliis temporibus turbae numerositate omnium dissimulaverit peccata conte

 CAPUT XXXVIII.

 CAPUT XXXIX.

 CAPUT XL.

 CAPUT XLI.

 CAPUT XLII.

 CAPUT XLIII.

 CAPUT XLIV.

 52. Iste vero objecta sibi quaestione, in qua revera intolerabilis videtur cordibus christianis, quid respondeat attendamus. Ait enim: «Sed hoc est qu

 CAPUT XLV.

 CAPUT XLVI.

 CAPUT XLVII.

 CAPUT XLVIII.

 CAPUT XLIX.

 CAPUT L.

 CAPUT LI.

 CAPUT LII.

 CAPUT LIII.

 62. Quando enim istis rectissime dicitur, Quare sine adjutorio gratiae Dei dicitis hominem posse esse sine peccato? non tunc de illa gratia quaestio e

 CAPUT LIV.

 CAPUT LV.

 66. Porro si ab istis vel hoc impetramus, ut nondum baptizati implorent auxilium gratiae Salvatoris, non est hoc quidem parum adversus illam falsam de

 CAPUT LVI.

 CAPUT LVII.

 CAPUT LVIII.

 CAPUT LIX.

 CAPUT LX.

 CAPUT LXI.

 CAPUT LXII.

 73. Nam et ipse Job de peccatis suis non tacet, et utique huic amico vestro merito placet, humilitatem nullo modo in falsitatis parte ponendam: unde i

 CAPUT LXIII.

 75. Commemorabo et ego de hoc ipso opere sancti Ambrosii aliquid, ex quo iste commemoravit quod commemorandum putavit. « Visum est, » inquit, « mihi.

 CAPUT LXIV.

 77. Quis item christianus ignorat, quod beatissimum Xystum Romanae Ecclesiae episcopum et Domini martyrem dixisse commemorat , Quia libertatem arbitri

 CAPUT LXV.

 CAPUT LXVI.

 CAPUT LXVII.

 81. Sed ut non tantum illi, verum etiam iis qui eosdem libros meos, quos iste legit, de Libero Arbitrio non legerunt, atque illis non lectis, hunc for

 CAPUT LXVIII.

 CAPUT LXIX.

 CAPUT LXX.

Chapter 57 [XLIX.]—It Does Not Detract from God’s Almighty Power, that He is Incapable of Either Sinning, or Dying, or Destroying Himself.

“Inasmuch,” says he, “as not to sin is ours, we are able to sin and to avoid sin.” What, then, if another should say: “Inasmuch as not to wish for unhappiness is ours, we are able both to wish for it and not to wish for it?” And yet we are positively unable to wish for it. For who could possibly wish to be unhappy, even though he wishes for something else from which unhappiness will ensue to him against his will? Then again, inasmuch as, in an infinitely greater degree, it is God’s not to sin, shall we therefore venture to say that He is able both to sin and to avoid sin? God forbid that we should ever say that He is able to sin! For He cannot, as foolish persons suppose, therefore fail to be almighty, because He is unable to die, or because He cannot deny Himself. What, therefore, does he mean? by what method of speech does he try to persuade us on a point which he is himself loth to consider? For he advances a step further, and says: “Inasmuch as, however, it is not of us to be able to avoid sin; even if we were to wish not to be able to avoid sin, it is not in our power to be unable to avoid sin.” It is an involved sentence, and therefore a very obscure one. It might, however, be more plainly expressed in some such way as this: “Inasmuch as to be able to avoid sin is not of us, then, whether we wish it or do not wish it, we are able to avoid sin!” He does not say, “Whether we wish it or do not wish it, we do not sin,”—for we undoubtedly do sin, if we wish;—but yet he asserts that, whether we will or not, we have the capacity of not sinning,—a capacity which he declares to be inherent in our nature. Of a man, indeed, who has his legs strong and sound, it may be said admissibly enough, “whether he will or not he has the capacity of walking;” but if his legs be broken, however much he may wish, he has not the capacity. The nature of which our author speaks is corrupted. “Why is dust and ashes proud?” 139    Ecclus. x. 9. It is corrupted. It implores the Physician’s help. “Save me, O Lord,”140    Ps. xii. 1. is its cry; “Heal my soul,”141    Ps. xli. 4. it exclaims. Why does he check such cries so as to hinder future health, by insisting, as it were, on its present capacity?

CAPUT XLIX.

57. Omnipotentiae Dei nihil adimit quod nec peccare, nec mori, nec seipsum occidere potest. «Quia non peccare,» inquit, «nostrum est, possumus peccare et non peccare.» Quid, si alius dicat, Quia nolle infelicitatem, nostrum est, possumus eam et nolle et velle? Et tamen eam velle omnino non possumus. Quis enim ullo modo velle esse possit infelix, etiamsi aliud vult ubi eum et nolentem infelicitas consequatur? Deinde, quia Dei multo magis est non peccare, num audebimus cum dicere et peccare posse et non peccare? Absit a nobis ut Deum peccare posse dicamus. Non enim, ut stulti putant, ideo non erit omnipotens, quia nec mori potest, et negare se ipsum non potest (II Tim. II, 13). Quid est ergo quod loquitur, et quibus locutionum regulis conatur persuadere, quod non vult considerare? Adhuc addit et dicit: «Quia vero posse non peccare, nostrum non est; et si voluerimus non posse non peccare, non possumus non posse non peccare.» Intorte hoc dixit, et ideo subobscure. Sed ita posset dici planius: Quia posse non peccare, nostrum non est; seu velimus, seu nolimus, possumus non peccare. Non enim ait, Seu velimus, seu nolimus. non 0275 peccamus; sine dubio enim peccamus, si volumus: sed tamen velimus nolimus, habere nos asserit non peccandi possibilitatem, quam naturae insitam dicit. Sed de homine sanis pedibus tolerabiliter dici potest, velit nolit habet ambulandi possibilitatem: confractis vero, et si velit, non habet. Vitiata est natura de qua loquitur. Quid superbit terra et cinis (Eccli. X, 9)? Vitiata est, medicum implorat: Salvum me fac, Domine, clamat (Psal. XI, 2): Sana animam meam, clamat (Psal. XL, 5). Quid intercludit has voces, ut defendendo quasi praesentem possibilitatem, futuram impediat sanitatem?