α

π

ψιλὸν, διατί; Τὰ διὰ τοῦ ΕΛΗ θηλυκὰ ὑπὲρ δύο συλλαβὰς ἑνὶ .. .... παραλλ..... οι῾῀ον Σεμέλη, νεφέλη, α᾿γε´λη. Τί διαφέρει γνόφος καὶ νεφέλη; ∆ιαφέρει· νεφέλη μέν ε᾿στι τὸ ἐκ φωτοειδοῦς (ἀέρος) [νε]φεγγοβόλον καὶ λεπτό τατον υ῾´φασμα, γνόφος δὲ ὁ ἀχλυώδης καὶ ὁμιχλώδης σκο τασμός. ΤΗΛΑΥΓῊΣ, παρὰ τὸ τηλαυγῶ, τοῦτο παρὰ τὸ τῆλε, ο῾` σημαίνει τὸ πόρρω, καὶ τὸ αυ᾿γη´. Τὸ δὲ αυ᾿γη` παρὰ τὸ αυ᾿´ω τὸ λάμπω, αὐὴ καὶ αυ᾿γη´· τὸ αυ᾿´ω σημαίνει δʹ· αυ᾿´ω τὸ λάμπω, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ αυ᾿´ριον· αυ᾿´ω τὸ ξηραίνω· αυ᾿´ω τὸ καίω, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ 128 βάναυσος, ὁ περὶ τὸ πῦρ ε᾿ργαζόμενος· αυ᾿´ω τὸ φωνῶ, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ το[ ∴Il. .♣υ 51.] αυ᾿῀ε δ'Ἄρης ἑτέρωθεν ε᾿νι` κρατέρῃ ὑσμίνῃ. ΧΆΛΑΖΑ, παρὰ τὸ χαλᾶσθαι α᾿´νωθεν. ΒΡΟΝΤῊ παρὰ τὸ βρόμος, ὁ η᾿῀χος τοῦ πυρὸς, γίνεται βρομὴ καὶ βροντή. ΣΚΟΡΠΊΖΩ, παρὰ τὸ σκορπίος. ∆ιατί βαρύνεται; Τὰ διὰ τοῦ ΙΟΣ ο᾿νο´ματα ε᾿πι` ζώων λαμβανόμενα ο᾿ξυ´νονται, οι῾῀ον, αι᾿γυπιὸς, βομβυλιὸς, χαραδριὸς, α᾿δρυφιὸς, παρὰ Πέρσας ὁ ἀετὸς, ε᾿ρωδιός· σεσημείωται τὸ κωβίος, καὶ σκορπίος. Πόσα σημαίνει; Τρία· τὸν χερσαῖον, καὶ γίνεται παρὰ σκορπίζειν τὸν ἰόν· σημαίνει τὸν θαλάσσιον, καὶ γίνεται α᾿πο` τοῦ πλήττειν καὶ ἐπιβάλλειν τὸν ἰόν· η᾿` παρὰ τὸ σκαιῶς ε῾´ρπειν· σημαίνει δὲ τὸν α᾿στέρα, καὶ λέγεται α᾿πο` τῆς πρὸς τὸν χερσαῖον ὁμοιότητος, ε᾿πειδὴ ο῾´τε ε᾿ν αυ᾿τῷ ἐστιν ὁ η῾´λιος, τότε τὰ σπέρματα σπείρομεν σκορπίζοντες. ἈΣΤΡΑΠῊ, ε᾿κ τοῦ ἀστράπτω, τοῦτο ε᾿κ τοῦ α᾿´στρον, τοῦτο παρὰ τοῦ στερρῶς α᾿´ττειν ε᾿ν τῷ λάμπειν. ΣΤΉΡΙΣΜΑ, ε᾿κ τοῦ στηρίζω, τοῦτο παρὰ τὸ ι῾´στημι, στήσω· στηρίζω κατὰ παραγωγήν. ΠΛΑΤΥΣΜῸΣ παρὰ τὸ πλατύνω, τοῦτο παρὰ τὸ πλατὺς, τοῦτο παρὰ τὸ πλάτος, τοῦτο παρὰ τὸ πολὺς καὶ τὸ α᾿´τος, ο῾` σημαίνει τὸ ευ᾿῀ρος. ΣΤΡΕΒΛῸΣ παρὰ τὸ ἐστραμμένα τὰ βλέμματα ε᾿´χειν. ΠΕΙΡΑΤΉΡΙΟΝ, α᾿πο` τοῦ πεῖρα, ο῾` σημαίνει τὴν ε᾿μπειρίαν· τοῦτο δὲ γίνεται παρὰ τὸ πείθω, η᾿` παρὰ τὸ περῶ τὸ τελειῶ. ΠΆΡΕΞ, ε᾿πι´ρρημα χρόνου δηλωτικὸν, χωριστικόν. ΛΎΧΝΟΣ· παρὰ τὸ λύειν τὸ νύχος. ΖΩΝΝΎΩ παρὰ τὸ ζῶ, ε᾿πειδὴ τὸ ζῶ παρὰ τὸ ζέω γίνεται, καὶ ἐν ἐκείνῳ τῷ τόπῳ ζωννύμεθα, ε᾿´νθα ε᾿´στι τὸ τοῦ σώματος θερμὸν, ἡ δὲ ἐν τῇ καρδίᾳ. Καὶ διατί γράφεται διὰ δύο Ν; Ὅτι τὰ ἀπὸ μονοσυλλάβων ο᾿ξυτόνων ε᾿´χοντα παραγωγὴν διὰ τοῦ Ω μεγάλου γινόμενα ῥήματα διὰ δύο Ν γράφεται, οι῾῀ον, ζῶ ζωννύω, χῶ χωννύω, ῥῶ ῥωννύω. Καὶ ὁ μέλλων; Ου᾿κ ε᾿´χει. 129 ∆ιατί; Τὰ διὰ τοῦ ΥΩ ῥήματα ὑπὲρ δύο συλλαβὰς, ποιοῦντα παράγωγα ει᾿ς ΜΙ, α᾿´χρι τοῦ παρατατικοῦ κλίνονται. ∆ΎΝΑΜΙΣ, παρὰ τὸ δύω, τὸ ὑπεισέρχομαι, δύαμις καὶ δύναμις. ἜΛΑΦΟΣ παρὰ τὸ ο᾿´φεις ε῾´λκειν. Φασὶ γὰρ ο῾´τι α᾿περχό μενος καὶ τῷ κέρατι αυ᾿τοῦ προστρίβων τῷ φωλεῷ, λαμβά νοντες ε᾿κεῖνοι ε᾿κ τῆς α᾿ναθυμιάσεως ε᾿ξε´ρχονται. ∆Ι∆ΆΣΚΩ παρὰ τὸ δαίω, ο῾` σημαίνει τὸ μανθάνω, ὁ μέλλων, δαίσω, πλεονασμῷ τοῦ Κ δαίσκω, ὡς ο᾿λω῀ ὀλέσω ο᾿λε´σκω· καὶ τὰ ει᾿ς ΚΩ λήγοντα ῥήματα ου᾿ θέλει αυ᾿τοῖς παραλήγεσθαί τι α᾿νεκφώνητον· καὶ γίνεται δάσκω, καὶ μετάγεται ὁ μέλλων ει᾿ς ἐνεστῶτα, καὶ κατὰ ἀναδιπλασιασμὸν διδάσκω. Καὶ διατί ἀναδιπλασιάζεται;Ἐπειδὴ ὁ διδάσκων διπλοῦς θέλει ει᾿῀ν ι. ΠΌΛΕΜΟΣ παρὰ τὸ πολλοὺς α᾿μα῀ν, ο῾´ ε᾿στιν ε᾿λαττοῦν, η᾿` θερίζειν, η᾿` παρὰ τὸ τὰς πόλεις μειοῦν. ΧΑΛΚΟΥ͂Ν, ο᾿´νομα ου᾿δε´τερον· τὸ ἀρσενικὸν ὁ χαλκοῦς· καὶ πόθεν γίνεται; Παρὰ τὸ χάλυψ, ο῾` σημαίνει τὸν σίδηρον, κλίνεται χάλυβος, καὶ τροπῇ τοῦ Β ει᾿ς Κ, καὶ ἐν συγκοπῇ χαλκός· οἱ γὰρ παλαιοὶ τὸν σίδηρον χαλκοῦν ε᾿κα´λουν. Πόθεν ε᾿τυμολογεῖται; Παρὰ τὸ καλῶς η᾿χεῖν. ἈΝΟΡΘΩ͂, ε᾿κ τῆς α᾿να` ροθέσεως καὶ τοῦ ὀρθὸς, τοῦτο παρὰ τὸ ὀρῶ, τὸ ἐγείρω. ἼΧΝΟΣ, παρὰ τὸ ἰσχύειν, ο῾´ ε᾿στι συνέχειν ο῾´λον τὸν πόδα, η᾿` παρὰ τὸ ἀνέχεσθαι τῆς γῆς. Ψιλοῦται; Τὸ Ι πρὸ δασέως ψιλοῦται, ι᾿σχὺς, ι᾿῀φι, ι᾿σχανόων. ∆ΎΝΩΝΤΑΙ, ε᾿γκλίσεως ὑποτακτικῆς, ε᾿κ τοῦ δύνημι, καὶ ω᾿´φειλε προπερισπᾶσθαι, καὶ ει᾿῀ναι ἐὰν δυνῶμαι, ὡς τιθῶμαι· α᾿λλὰ κανών ε᾿στιν ὁ λέγων, ο῾´τι ἡνίκα εὑρεθῇ ὁ ἐνεστὼς τῶν ει᾿ς ΜΙ ε᾿ν χρήσει, τότε προπερισπᾶται τὸ ὑποτακτικὸν, οι῾῀ον τίθημι, ἐὰν τιθῶμαι, ι῾´στημι, ἐὰν ἱστῶμαι· ἡνίκα δὲ ὁ ε᾿νεστὼς ου᾿χ ευ῾´ρηται ε᾿ν χρήσει, τότε προπαροξύνεται, οι῾῀ον δύνημι, ἐὰν δύνωμαι· τὸ γὰρ