⇔

σ

δηλωτικόν. ∆ΥΣΜΩ͂Ν, ἡ ευ᾿θεῖα ἡ δυσμὴ, γίνεται δὲ παρὰ τὸ δύνημι· τοῦτο παρὰ τὸ δύω τὸ ὑπεισέρχομαι, ὁ παρακείμενος δέδυκα, ὁ παθητικὸς δέδυσμαι, δυσμὴ, ἡ γενικὴ τῶν πληθυντικῶν δυσμῶν. ΚΑΤΑΙΓῚΣ ε᾿κ τῆς κατὰ προθέσεως καὶ τοῦ αι᾿`ξ, αι᾿γο`ς, τοῦτο παρὰ τὸ ἀΐσσω τὸ ὁρμῶ. ΣΦΌ∆ΡΑ, ε᾿πι´ρρημα ε᾿πιτάσεως, γίνεται δὲ ἐκ τοῦ σπῶ τὸ κατασπῶ. ΧΊΜΑΡΟΣ, σημαίνει τὸν τράγον· γίνεται δὲ παρὰ τὸ κίω τὸ πορεύομαι, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ γράφεται διὰ τοῦ Ι· σημαίνει τρία· διὰ τοῦ Ι, κίω τὸ πορεύομαι, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ τὸ κιχῶ κιχάνω κίχημι· διὰ τῆς ΕΙ διφθόγγου κείω τὸ κοιμῶμαι, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ τὸ κακκείοντες, καὶ διὰ τοῦ Η τὸ καίω. ΘΗΡΊΟΝ παρὰ τὸ θέρω τὸ θερμαίνω, η᾿` παρὰ τὸ φθείρω, φθεὶρ καὶ θήρ. 148 ἈΓΡῸΣ, παρὰ τὸ ἀρῶ τὸ ἀροτριῶ, α᾿ρο`ς καὶ ἀγρὸς, η᾿` παρὰ τὸ α᾿´ρην, ο῾` σημαίνει τὸν σίδηρον, ὁ τῷ σιδήρῳ τεμνό μενος. ΦΆΓΟΜΑΙ, φήγω ε᾿στὶν ὁ ἐνεστώς· ὁ δεύτερος ἀόριστος ε᾿´φαγον, ὁ μέλλων δεύτερος φαγῶ, ὁ μέλλων μέσος φάγομαι· α᾿λλὰ σεσημείωται τὸ φάγομαι, πίομαι, ε᾿´δομαι. ΤΡΆΓΟΣ παρὰ τὸ τρώγω, πολυφάγον γὰρ τὸ ζῶον, η᾿` παρὰ τὸ τραχὺ δέρμα ε᾿´χειν. ΠΊΟΜΑΙ, ω᾿´φειλεν ει᾿῀ναι πιοῦμαι, α᾿λλὰ σεσημείωται τὸ φάγομαι, πίομαι, ε᾿´δομαι. ΚΛΈΠΤΗΣ, παρὰ τὸ χαλέπτω, τὸ ὀργίζομαι, χαλέπτης καὶ κλέπτης, η᾿` παρὰ τὸ καλύπτω. 1Ι ∧Ο⇔∧1∧0Σ⇔∧∴ Ο⇔∧Ξ⇔∧Υ⇔∧Μ⇔ ∧0∧ σημαίνει δύο· τὸν ε᾿νδότατον τόνον, καὶ γράφεται διὰ τοῦ Υ ψιλοῦ, καὶ γίνεται παρὰ τὸ νὺξ νυκτὶ, καὶ τροπῇ τοῦ ἀμεταβόλου ει᾿ς ἀμετάβολον μυχός· ει᾿ δὲ σημαίνει τὸν πόρνον, γράφεται διὰ τῆς ΟΙ διφθόγγου, καὶ γίνεται παρὰ τὸ ει᾿´κω τὸ πρέπω, καὶ μετὰ τῆς μὴ ἀπαγορεύσεως μὴ ει᾿κο`ς, καὶ συγκοπῇ καὶ τροπῇ τοῦ Ε ει᾿ς Ο μοιχὸς, ὁ τὰ μὴ πρέ ποντα ποιῶν.

{1[ΨΑΛΜῸΣ Νʹ.]} 1 ΠΛΕΙ͂ΟΝ ε᾿κ τοῦ πλέον, καὶ κατὰ πλεονασμὸν τοῦ Ι, γρά φεται δὲ δίφθογγον,

ε᾿πειδὴ οἱ Βοιωτεῖς πλῆον διὰ τοῦ Η γράφουσι, καὶ α᾿´λλως τὰ ει᾿ς ΩΝ συγκριτικὰ δισύλλαβα διφθόγγῳ παραλήγονται, οι῾῀ον, πλείων, μείων. ἘΚΊΣΣΗΣΕ, ε᾿κ τοῦ κισσῶ δευτέρας συζυγίας τῶν περισπω μένων, σημαίνει τὸ μετὰ ἡδονῆς υλλαμβάνειν· γίνεται δὲ παρὰ τὸ κίσσα, ε᾿πειδὴ τὸ ο᾿´ρνεον τοῦτο λίχνον ε᾿στὶ πρὸς τὰς συνουσίας καὶ κατωφερὲς πρὸς τὰς ἡδονάς· ε᾿τυμολογεῖται δὲ παρὰ τὸ κίειν καὶ μετὰ σφοδρότητος σεύεσθαι πρὸς τὸ συνουσιάζειν· ε᾿κ τοῦ κίττα (τούτου κιττᾶν) λέγεται ἡ γυνὴ, ο῾´ταν ε᾿ν γαστρὶ ε᾿´χουσα ο᾿ρε´γηται α᾿το´πων καὶ δεινῶν περὶ τὸν δεύτερον καὶ τρίτον μῆνα. ὙΣΣΏΠΩΙ, ε᾿κ τοῦ υ῾´ω τὸ βρέχω, ὁ μέλλων υ῾´σω, καὶ τοῦ ω᾿`ψ ω᾿πο`ς, ο῾` σημαίνει τὸ πρόσωπον, τὸ ἐπὶ τὴν ω᾿῀πα χεόμενον. Ἔστι δὲ βοτάνη καθαρτικὸν σαμψύχῳ ὁμοία. 149 ΣΙῺΝ, παρὰ τὸ χέω χεὼν, συστέλλει δὲ τὸ Ω ε᾿πι` τῆς γενικῆς. ἈΚΟΥΤΙΩ͂· ε᾿´στι ῥῆμα α᾿κούω, ὁ μέλλων α᾿κούσω, ὁ παρα κείμενος η᾿´κουσα, ὁ παθητικὸς η᾿´κουσμαι, τὸ τρίτον η᾿´κουσται, καὶ ἐξ αυ᾿τοῦ ἀκουστὸς καὶ ἀκουτίζω ῥῆμα· ὁ μέλλων α᾿κουτίσω, ὁἈττικὸς μέλλων, α᾿κουτιῶ· σημαίνει δὲ τὸ ποιῶ ἀκοῦσαι. ἩΓΕΜῺΝ, ε᾿κ τοῦ ἡγεμὼν-όνος, τοῦτο ε᾿κ τοῦ α᾿´γω. {1[ΨΑΛΜῸΣ ΝΑʹ.]}1 ΞΥΡῸΝ παρὰ τὸ ξύω γίνεται ξυρόν. ἘΚΤΊΛΛΑΙ, ε᾿κ τοῦ τίλλω, ε᾿πειδὴ κτίλος λέγεται ὁ προηγούμενος τοῦ ποιμνίου κριός· καὶ γίνεται α᾿πο` μετα φορᾶς τοῦ κριοῦ· καὶ σημαίνει τὸ ξαίνω· η᾿` ε᾿κ τοῦ τείνω τὸ τανύω· ὁ γὰρ ξαίνων τείνει. Ἐρῶ σημαίνει δʹ· τὸ λέγω, α᾿´λλο δέ τοι ε᾿ρε´ω, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ ὁ μέσος παρακείμενος ει᾿´ρηκα, καὶ εἱρμός· σημαίνει καὶ τὸ ἐρωτῶ, α᾿φ' ου῾῀ καὶ τὸ ἠρώμην καὶ ἠρώτων, καὶὍμηρος πάντωνἈργείων (ε᾿ρε´ων) γενεήν τε τόκον τε. καὶ τὸ ζητῶ, ὡς τὸ τὰς ε᾿ρε´ωνὈδυσσέα συνήντετο, καὶ τὸ ἐπιθυμῶ, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ ἐραστής· καὶ ἑορτὴ, η῾`ν πάντες ε᾿πιθυμοῦμεν.{1[ΨΑΛΜῸΣ ΝΓʹ.]}1 ἙΚΟΥΣΊΩΣ ε᾿κ τοῦ ἑκούσιος, τοῦτο παρὰ τὸ ἑκών.Ὀξύνεται. Πᾶσα μετοχὴ ἐνεστῶτος χρόνου βαρύνεσθαι θέλει, πλὴν τοῦ ἑκὼν ε᾿κ τοῦ ει᾿´κω, καὶ τοῦ ἐὼν ε᾿κ τοῦ ει᾿´ω, καὶ τοῦ κιὼν ε᾿κ τοῦ κίω. Ει᾿ς τὸ Ε δασεῖαν· τὸ Ε πρὸ τοῦ Κ δασύνεται, ει᾿ μή πω ε᾿κπίπτει τῆς λέξεως· ἑκατὸν, ε῾´καστος, ἑκών· τὸ