ὶ

1[ΨΑΛΜῸΣ Οʹ.]} Ν, ε᾿κ τοῦ στηρίζω στηρίξω, ε᾿στήριχα, ε᾿στήριγμαι,

ε᾿στηρί ι κ

τέτυμπται, τετύμπανον καὶ τύμπανον, ω῾´σπερ α᾿πο` τοῦ τήκω γίνεται τήκανον καὶ τήγανον. ἩἩΓΕΜῺΝ παρὰ τὸ α᾿´γω· τὸ ΓΕ ψιλὸν διατί; Τὰ διὰ τοῦ ΕΜ ο᾿ξυ´τονα διὰ τοῦ Ε ψιλοῦ γράφεται, καὶ συστέλλουσι τὸ Ω ε᾿πι` τῆς γενικῆς, οι῾῀ον ἡγεμὼν, κηδεμὼν, α᾿κρεμὼν, Ζαβου λὼν, ὁ πάνυ βουλευτικώτατος, παρὰ τὸ ζὰ καὶ τὸ βουλή. 155 ΤΑΥ͂ΡΟΣ παρὰ τὸ γαίω τὸ γαυριῶ, γαῦρος καὶ ταῦρος. ∆ΆΜΑΛΙΣ παρὰ τὸ δαμάζεσθαι α῾´λις καὶ ου῾´τως ἡμε ροῦσθαι. ΠΡΈΣΒΕΙΣ, ἡ ευ᾿θεῖα πρέσβυς, καὶ γίνεται παρὰ τὸ προβε βηκέναι τῇ ἡλικίᾳ. ΑἼΓΥΠΤΟΣ, παρὰ τὸ αι᾿´θω τὸ καίω, ἡ διακεκαυμένη τῷ ἡλίῳ, η᾿` παρὰ τὸ πίονας αι᾿῀γας ε᾿´χειν· σημαίνει τρία, τὴν χώραν, ὡς τὸ Αι᾿´γυπτον δέ με θυμὸς α᾿νω´γει ναυτίλλεσθαι· τὸν ποταμὸν, ὡς τὸ στήσας δ' ε᾿ν Αι᾿γυ´πτῳ ποταμῷ νέας α᾿μφιελίσσας, καὶ γίνεται παρὰ τὸ τὴν αι᾿῀αν ποτίζειν· καὶ τὴν ἁμαρτίαν, καθὰ "ε᾿φυ´γομεν Αι᾿´γυπτον." ΑΙ᾿ΘΙΟΠΊΑ, ε᾿κ τοῦ Αι᾿θι´οψ, τοῦτο παρὰ τὸ αι᾿´θω. ἸΛῪΣ παρὰ τὸ ι῾´ζω τὸ κάθημαι, η᾿` παρὰ τὸ ει῾´λω, τὸ συστρέφω, γίνεται ι᾿λυ´ς. {1[ΨΑΛΜῸΣ ΞΗʹ.]}1 ἘΒΡΑΓΧΊΑΣΕΝ, ε᾿κ τοῦ βρέχω γίνεται βρόχος, καὶ βρόχιον τὸ συνεχῶς βρεχόμενον, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ βράχος τὸ τῆς θαλάσσης, καὶ πλεονασμῷ τοῦ Γ γίνεται βραγχιάζω βραγχιάσω ε᾿βρα γχίασα. ἈΠΕΤΊΝΝΥΟΝ, ε᾿κ τοῦ τίω, τὸ ἀποδίδωμι, γίνεται κατὰ πλεονασμὸν τοῦ Ν τίνω, καὶ κατὰ παραγωγὴν τιννύω ε᾿τι´ν νυον καὶ ἀπετίννυον. ΞΈΝΟΣ, παρὰ τὸ ε᾿´ξω ει᾿῀ναι, η᾿` ε᾿´ξω ναίειν. ἘΜΠΑΓΩ͂ ἐκ τοῦ πήγω πήξω, ε᾿´παγον, ε᾿πα´γην, παγεὶς, πα γέντος, κα τὸ ὑποτακτικὸν, ἐὰν παγῶ. ΒΥΘῸΣ, παρὰ τὸ δύω, τὸ ὑπεισέρχομαι, δυθὸς καὶ βυθός. ΠΙΈΤΩ, ῥῆμα, πίω, ο῾´περ ου᾿χ ευ῾´ρηται ε᾿ν χρήσει.Ὁ δεύτερος ἀόριστος ε᾿´πιον, καὶ τὸ προστακτικὸν, πίε, πιέτω. ΧΟΛῊ, παρὰ τὸ χέω χελὴ καὶ χολὴ, η᾿` παρὰ τὸ χέεσθαι ο῾´λως. ὌΞΟΣ, παρὰ τὸ ε᾿´χω τὸ κρατῶ· κρατεῖ γὰρ τῶν αι᾿σθήσεων 156 καὶ ὀξύνει.Ἔστι δὲ ο᾿´νομα τόπου καὶ ποταμοῦ, καὶ γράφεται διὰ τοῦ Ω μεγάλου. ΤΡΆΠΕΖΑ, παρὰ τὸ τέσσαρας πέζας ε᾿´χειν. ΣΚΆΝ∆ΑΛΟΝ παρὰ τὸ σκάζω τὸ χωλαίνω. ἜΠΑΥΛΙΣ ε᾿κ τῆς ε᾿πι` προθέσεως καὶ τοῦ αυ᾿λι´ζω τὸ ἀνα παύομαι· τοῦτο ε᾿κ τοῦ αυ᾿λη´. ἘΡΗΜΩΜΈΝΗ, παρὰ τὸ ἐρημῶ, τοῦτο ε᾿κ τοῦ ε᾿´ρημος, τοῦτο παρὰ τὸ ε᾿´ραν μόνον ε᾿´χειν. ἜΣΤΩ, ε᾿κ τοῦ ε᾿´ω, τὸ ὑπάρχω, γίνεται κατὰ παραγωγὴν ει᾿μι`, καὶ τὸ προστακτικὸν ε᾿´θι, τὸ τρίτον ε᾿´τω, καὶ πλεο νασμῷ τοῦ Σ ε᾿´στω, καὶ ω᾿´φειλε τραπῆναι τὸ Ε ει᾿ς Ι· λέγει γὰρ ὁ κανὼν, ο῾´τι τὸ Ε, ἡνίκα πλεονάσῃ σύμφωνον, τρέπεται ει᾿ς Ι· α᾿λλ' ι῾´να μὴ συνεμπέσῃ τὸ ι᾿´στω, τὸ σημαῖνον τὸ γινωσκέτω. ἌΛΓΟΣ, παρὰ τὸ ἀλέγω, τὸ φροντίζω, α᾿´λεγος καὶ α᾿´λγος. ΤΡΑΥ͂ΜΑ, παρὰ τὸ τρῶ, τὸ τιτρώσκω, τρῶμα καὶ τραῦμα. Ἐτυμολογεῖται δὲ παρὰ τὸ αι῾῀μα ῥέειν. ἈΡΈΣΕΙ παρὰ τὸ ἀρῶ, τὸ ἀρέσκω, ὁ μέλλων α᾿ρε´σω, τὸ τρίτον α᾿ρε´σει. ὉΠΛᾺΣ γίνεται παρὰ τὸ ε῾´πω τὸ ἀκολουθῶ. {1[ΨΑΛΜῸΣ ΞΘʹ.]}1 ΧΡΟΝΊΖΩ ε᾿κ τοῦ χρόνος, τοῦτο παρὰ τὸ ῥέω, ῥόνος καὶ χρόνος.

{ 1 ἘΠΕΣΤΗΡΊΧΘΗ χθην· τοῦτο δὲ ἐκ τοῦ ῾´στημι, στήσω. ΣΚΕΠΑΣΤῊΣ, ε᾿ τοῦ σκέπω, τοῦτο παρὰ

τὸ σχέθω τὸ κωλύω. ΤΈΡΑΣ, παρὰ τὸ ει᾿´ρω τὸ λέγω· οἱ γὰρ μάντεις ο῾´περ α᾿`ν ε᾿´λεγον, διὰ τεράτων καὶ σημείων ε᾿´λεγον. ΜΑΚΡΎΝΗΙΣ, παρὰ τὸ μῆκος, τοῦτο παρὰ τὸ μακρύνω, τοῦτο παρὰ τὸ μακρὸς, τοῦτο παρὰ τὸ μῆκος μηκερὸς, καὶ κατὰ συγκοπὴν μακρός. ΓΡΑΜΜΑΤΕΊΑΣ, παρὰ τὸ γραμματεὺς, τοῦτο παρὰ τὸ 157 γράπτω, τὸ κοιλαίνω.Ἔχει δὲ τὴν γραφὴν παρὰ τὸ γραμματεύω γραμματεία. {1[ΨΑΛΜῸΣ ΟΑʹ.]}1 ΠΌΚΟΣ, παρὰ τὸ πέκω τὸ ξηραίνω, καὶὍμηρος [ιλ. ξʹ. 175.] ι᾿δε` χαίτας πεξαμένη. ΣΥΚΟΦΆΝΤΗΣ· τοῖςἈθηναίοις φασὶ κεκλῆσθαι τοῦτο τοὺς ψευδῶς τινος κατηγοροῦντας· πρῶτον μὲν ε᾿κεῖσε εὑρεθέντος τοῦ φυτοῦ τῆς συκῆς τῆς ε᾿φημέρου τροφῆς, καλλίστων ο᾿´ντων τῶν παρ'Ἀθηναίοις συκῶν, καὶ διὰ τοῦτο ε᾿ξα´γειν τὰ σῦκα· ε᾿´κλεπτον ου᾿῀ν τινες, καὶ ἐξῆγον ε᾿´ξω, τοὺς δὲ μηνύοντας καὶ φαίνοντας τοὺς ε᾿ξα´γοντας α᾿πεδέχοντο τομήν(μὲν), ε᾿ξ ω῾῀ν δὲ ε᾿´πραττον, συκοφάντας