, Ι ᾿

σκύλλος, καὶὍμηρος[ ,Od .♣µ .231.] Σκύλλην πετραίου (πετραίην.) ΤΑΠΕΙΝΟΙ͂, α᾿πο` τοῦ ταπεινῶ, ταπεινὸς, συζυγίας (γʹ) τῶν περισπωμένων· τὸ δὲ ταπεινὸς παρὰ τὸ δάπεδον, ο῾` σημαίνει 160 τὴν γῆν, δαπεδινὸς, καὶ ἐκβολῇ τοῦ ∆, καὶ κατὰ κρᾶσιν δα πεινὸς, καὶ τροπῇ τοῦ ∆ ει᾿ς Τ, ταπεινός. ἌΚΡΑΤΟΣ, παρὰ τὸ κέρω κέρσω, κέκρακα, κέκραμμαι, κέκρασαι, κέκραται, κράτος καὶ α᾿´κρατος. ΤΡΥΓΊΑΣ παρὰ τὸ τρὺξ, τρυγὸς, τὸ δὲ τρὺξ παρὰ τὸ τρῶ, τὸ βλάπτω, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ τὸ τρώω. Τὸ τρῶ πόσα σημαίνει; εʹ· τρῶ τὸ φοβοῦμαι, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ τριτογένεια· τρῶ τὸ βλάπτω καὶ καταπονῶ, ὡς το[ ∴Od .♣φ .293.] οι᾿῀νο´ς σε τρώει μελιηδής· τρῶ τὸ ἐργάζομαι, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ τὸ τρώγω· τρῶ τὸ τιτρώσκω καὶ βλάπτω, ὁ μέλλων τρώσω, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ τὸ ἐκτρῶσαι, τὸ βλάψαι. {1[ΨΑΛΜῸΣ ΟΕʹ.]}1 ΓΝΩΣΤῸΣ, παρὰ τὸ γνῶμι, ὁ μέλλων γνώσω, ὁ παρακείμενος ε᾿´γνωκα, ὁ παθητικὸς ε᾿´γνωσμαι, τὸ τρίτον ε᾿´γνωσται, γνω στός. Τὸ ΓΝΩ μέγα, διατί; Τῶν ει᾿ς ΜΙ ἡ πρώτη μὲν καὶ δευτέρα συζυγία τῷ Η παραλήγεται, ἡ δὲ γʹ τῷ Ω, ἡ δὲ δʹ διχρόνῳ ε᾿κτεταμένῳ. ἸΟΥ∆ΑΊΑ, ε᾿κ τοῦἸούδας. Τὸ Ι Ι· πᾶσα λέξιςἙλληνική τε καὶ βάρβαρος α᾿πο` τῆς ΙΩ καὶ ΙΟΥ καὶ ΙΑ συλλαβῆς α᾿ρχο μένη διὰ τοῦ Ι γράφεται, α᾿πο` μὲν τοῦ ΙΩ,Ἰω´σηπος,Ἰωακεὶμ, α᾿πο` τῆς ΙΟΥ,Ἰούδας Ἰουστῖνος,Ἰοῦστος· α᾿πο` τῆς Α, ἰάλεμος,Ἰακὼβ,Ἰαρέτης, καὶ ει ´ τι ο῾´μοιον. ΤΌΠΟΣ παρὰ τὸ τύπος, ε῾´καστος γὰρ τόπος ι᾿δι´ῳ τύπῳ κέχρηται, η᾿` παρὰ τὸ πατῶ, πάτος, καὶ καθ' ὑπερβιβασμὸν τάπος, καὶ διαλέκτῳ Αι᾿ολίδι τόπος· η᾿` παρὰ τὸ τάφος, τάπος καὶ τόπος, πᾶς γὰρ τόπος ει᾿ς ταφὴν ε᾿πιτήδειος· σημαίνει δὲ τὸν γραφόμενον τόπον καὶ τὸ ἐπιχείρημα. ἘΝΎΣΤΑΞΑΝ, ῥῆμα, ἀόριστος πρῶτος τρίτου προσώπου τῶν πληθυντικῶν. Τὸ δὲ νυστάζω γίνεται ε᾿κ τοῦ νευστάζω, τὸ δὲ παρὰ τὸ νεύω. Τί διαφέρει τὸ κινεῖν καὶ νευστάζειν; Τῇ μὲν φωνῇ διαφέρει, τῷ δὲ σημαινομένῳ ου᾿δαμῶς.Ἶσον γὰρ τὸ κινεῖν τῷ νευστάζειν, καὶὍμηρος, νευστάζων κόρυθι βριαρῇ, καὶ τὸ "νευστάζων κάρανἸούδας." 161 ἨΚΟΎΤΙΣΑΣ, τὸ θέμα α᾿κουτίζω, σημαίνει δὲ κυρίως τὸ α᾿κούειν ποιῶ α᾿´λλον τινά· γίνεται δὲ παρὰ τὸ ἀκουστὸς, τοῦτο ε᾿κ τοῦ ἀκούω, τοῦτο ε᾿κ τοῦ κῶ τὸ κοιμῶμαι.Ἀκούω, α᾿κούσω, η᾿´κουκα, η᾿´κουσμαι, η᾿´κουσται, ε᾿ξ αυ᾿τοῦ ἀκουστός· ε᾿κ δὲ τούτου ῥῆμα α᾿κουστίζω α᾿κουστίσω α᾿κουστιῶ, καὶ ἀπο βολῇ, α᾿κουτίζω, α᾿κουτιῶ. ΠΡΑΕΙ͂Σ αι᾿τιατικῆς τῶν πληθυντικῶν, ἡ ευ᾿θεῖα ὁ πραΰς· γίνεται δὲ παρὰ τὸ ῥᾷον, ο῾` σημαίνει τὸ ευ᾿´κολον, ῥαῢς καὶ πραΰς. ἘΝΘΎΜΙΟΝ, ο᾿´νομα ου᾿δε´τερον, γίνεται δὲ παρὰ τὸ θυμὸς, ο῾` σημαίνει τὸν ε᾿πιλογισμόν· τὸ ἀρσενικὸν ε᾿νθύμιος καὶ ε᾿νθύμιον. {1[ΨΑΛΜῸΣ Οϛʹ.]}1 ἈΠΗΝΉΝΑΝΤΟ, ἀόριστος πρῶτος παθητικὸς (μέσος) τὸ θέμα α᾿παναίνω, γίνεται ε᾿κ τῆς α᾿πο` προθέσεως καὶ τοῦ α᾿ναίνω, ὁ μέλλων α᾿νανῶ, ὁ πρῶτος ἀόριστος η᾿´νῃνα, ὁ μέσος η᾿νῃνάμην, καὶ μετὰ τῆς α᾿πο` προθέσεως α᾿πηνῃνάμην. Ἠ∆ΟΛΈΣΧΗΣΑ, πρῶτος ἀόριστος· τὸ θέμα, α᾿δολεσχῶ· γί νεται δὲ ἐκ τοῦ α᾿´δην, τὸ δαψιλῶς καὶ πολὺ, καὶ τοῦ λέσχη, ο῾` σημαίνει τὴν πολυλογίαν. Τὸ δὲ ἀδολεσχῶ σημαίνει δʹ· τὸ φιλοσοφῶ, ὡς τὸ "α᾿δολεσχήσω ε᾿ν τοῖς δικαιώμασί σου·" τὸ φλυαρεῖν, ὡς τὸ "τί ἀδολεσχεῖς, α᾿´νθρωπε;" Τὸ πολυ λογεῖν, ὡς τὸ "η᾿δολέσχησα, καὶ ὠλιγοψύχησε τὸ πνεῦμά μου·" καὶ τὸ παίζω, ὡς τὸ "ε᾿ξη῀λθενἸακὼβ α᾿δολεσχῆσαι ει᾿ς τὸ πεδίον." ΦΥΛΑΚῊ παρὰ τὸ φυλάσσω, τοῦτο παρὰ τὸ φυλή· κατὰ φυλὰς γὰρ ε᾿φυ´λασσον α᾿μειβόμενοι. {1[ΨΑΛΜῸΣ ΟΖʹ.]}1 ΠΡΟΣΈΧΕΤΕ, τὸ θέμα προσέχω· συντάσσεται νῦν μετὰ αι᾿τιατικῆς, ε᾿´στι δὲ ο῾´τε καὶ μετὰ δοτικῆς. ΠΡΌΒΛΗΜΑ, παρὰ τὸ βλῆμι, η᾿` παρὰ τὸ βλῶ, βλήσω, βέβληκα, βέβλημαι, βλῆμα καὶ πρόβλημα. Τί διαφέρει πρόβλημα προτάσεως; ∆ιαφέρει· πρόβλημα μὲν λέγεται ἡ ἑκατέρωθεν α᾿μφισβητουμένη ζήτησις. Τί διαφέρει παρα 162 βολὴ παραδείγματος;Ἡ μὲν παραβολὴ ἀπὸ ἀψύχων η᾿` ζώων α᾿λο´γων λέγεται, τὸ δὲ παράδειγμα α᾿πο` ἐμψύχων η᾿` γεγονότων πραγμάτων. ΣΚΟΛΙᾺ, παρὰ τὸ σκολιὸς, τοῦτο παρὰ τὸ σκ[ευ]άζω τὸ χωλαίνω, ὁ μὴ ευ᾿θεῖαν ὁδὸν πορευόμενος· η᾿` παρὰ τὸ σκαιός· η᾿` παρὰ