Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale500

respondent vicissim ethicae et sociales, atque ethicae et politicae, rationes.37

Hoc ius tamen, proh dolor, in quibusdam orbis regionibus, nondum legibus

agnoscitur et in nonnullis aliis de facto minime observatur.38

11. Evangelii praeco participat Christi caritatem, qui « dilexit nos et tra-

didit seipsum pro nobis » (cfr Eph 5, 2), cumque legatus Eius exstet supplicat

in Christi nomine: « Obsecramus pro Christo, reconciliamini Deo! » (cfr 2 Cor 5,

20). Caritas huiusmodi est expressio gratitudinis illius, quae a corde hominis

effunditur quando amori panditur a Christo Iesu donato, videlicet Amori illi

qui per Universum pervolvitur.39

Ratione hac declarantur ardor, fiducia et libertas loquendi (Graeco ser-

mone: parrhesia), in Apostolorum praedicatione evidentes (cfr Act 4, 31; 9, 27-

28; 26, 26; etc.), ut Agrippa rex expertus est Paulum cum audivisset: « In

modico suades me Christianum fieri! » (Act 26, 28).

Evangelizatio non solum publica praedicatione Evangelii, nec tantummo-

do publicis operibus fit, sed etiam testimonio vitae personalis, quae efficax

medium evangelizationis semper est. Reapse, « praeter illam Evangelii nun-

tiationem, quam generalem publicamque opportune dixerimus, semper pro-

banda est suumque tenet momentum alia tradendi Evangelii forma, ab altera

ad alteram pertingens personam. [...] Fieri sane non debet, ut necessitate

Bonum Nuntium afferendi ad multitudines hominum oblitteretur memoria

huiusce formae, qua personalis hominis conscientia contingitur, quippe cum

moveatur mirifico admodum verbo, quod ab altero accipit ».40

Quomodocumque est, ad mentem revocare oportet quod in tradendo

Evangelio verbum prolatum et vitae testimonium pari ratione concrescunt; 41

praeprimis enim, ut veritatis lux fulgeat coram omnibus hominibus, opus est

sanctitatis testimonium; quod si verbum mendacio morum coarguatur, non

facile suscipitur. « Sed neque illud umquam sufficiet, quoniam etiam pulcher-

37 Cfr Concilium Oecumenicum Vaticanum II, Declaratio de libertate religiosa Dignitatis

humanae, n. 6. 38 Etenim, ubi leges agnoverint ius religiosae libertatis, ibi solet quoque agnosci cuiusque

ius aliis communicandi suas persuasiones, integre aliorum conscientia observata, ad fovendum

quoque ingressum in suam religionis communitatem, cui quis sit adscriptus, ut est pariter

sancitam innumeris iuridicis constitutionibus coaevis, necnon iurisprudentia hac in re iam toto

orbe diffusa. 39 Cfr Dantes Alagherius, Divina Comoedia, Paradisus, XXXIII, 87. 40 Paulus VI, Adhortatio apostolica Evangelii nuntiandi, 8 Decembris 1975, n. 46: AAS 69

(1976), 36. 41 Cfr Concilium Oecumenicum Vaticanum II, Constitutio dogmatica de Ecclesia Lumen

gentium, n. 35.