ν ν

.

ς

δοτῆρες ἐάων. ΣΗΜΕΙ͂ΟΝ καὶ τεκμήριον διαφέρει, ο῾´τι τὰ παρερχόμενα σημείοις πιστεύεται, τὰ δὲ μέλλοντα τεκμηρίοις. ∆ΡΥΜῸΣ, ε᾿κ τοῦ δρὺς δρυός· τοῦτο παρὰ τὸ δέρω, τὸ ἐκδέρω· οἱ γὰρ παλαιοὶ πᾶν δένδρον δρῦν ε᾿κα´λουν. ἈΞΊΝΗ, παρὰ τὸ α᾿´γω, τὸ συντρίβω, α᾿´ξω α᾿ξι´νη. ΠΕΛΈΚΕΙ, δοτικῇ, ἡ ευ᾿θεῖα πέλεκυς, γίνεται δὲ παρὰ τὸ ... (παρὰ τὸ) λάας, ο῾` σημαίνει τὸν λίθον, καὶ τὸ ξύω, γίνεται ΛΑΞΕΥΤΉΡΙΟΝ τὸ τοὺς λίθους ξύον. {1[ΨΑΛΜῸΣ Ο∆ʹ.]}1 ἙΒ∆ΟΜΗΚΟΣΤῸΣ, ποίου ει᾿´δους τῶν ὑποπεπτωκότων τῷ ὀνόματι; Τακτικόν· τακτικὸν δέ ἐστι τὸ τάξιν δηλοῦν, οι῾῀ον πρῶτον, δεύτερον, τρίτον. Τί διαφέρει τακτικὸν α᾿ριθμη-τικοῦ; ∆ιαφέρει· καὶ τακτικὸ μέν ε᾿στι τὸ τάξιν δηλοῦν, οι῾῀ον πρῶτον, δεύτερο , τρίτον· α᾿ριθμητικὸν δὲ τὸ ἀριθμὸν σημαῖνον, οι῾῀ον ει῾῀ς, δύο, τρεῖς.Ἑβδομηκοστὸς δὲ γίνεται, ω῾´σπερ πεντήκοντα πεντηκοστὸς, ἑξήκοντα ἑξηκοστὸς, ου῾´τως ἑβδομήκοντα ἑβδομηκοστὸς, τοῦτο παρὰ τὸ ε῾´βδομος, τὸ δὲ παρὰ τὸ ἑπτὰ ἀριθμοῦ, ε῾´πτομος καὶ ε῾´βδομος, παρὰ τὸ ει᾿ς ἑπτὰ τέμνεσθαι.Ἑβδομήκοντα, τὸ ΜΗ Η, διατί; Τὰ διὰ τοῦ ΗΚΟΝΤΑ α᾿ριθμητικὰ θέλει πρὸ τοῦ Κ ε᾿´χειν φωνῆεν, τὸ Η.Ἀπὸ γοῦν τοῦ ἑξάκις γίνεται ἑξάκοντα, καὶ τροπῇ τοῦ Α ει᾿ς Η ἑξήκοντα, ου῾´τω καὶ ἑβδομήκοντα. ΣΤΎΛΟΣ, παρὰ τὸ ι῾´στημι, στήσω, γίνεται στῆλος, καὶ τροπῇ τοῦ Η ει᾿ς Υ, στύλος Τὸ ΣΤΥ ψιλὸν, διὰ τί; Τὰ διὰ τοῦ ΥΛΟΣ ο᾿νο´ματα διὰ τοῦ Υ ψιλοῦ γράφεται, οι῾῀ον στύλος, μύλος, σκύλλος, καὶὍμηρος, [Od .♣µ .231.] Σκύλλην πετραίου (πετραίην.) ΤΑΠΕΙΝΟΙ͂, α᾿πο` τοῦ ταπεινῶ, ταπεινὸς, συζυγίας (γʹ) τῶν περισπωμένων· τὸ δὲ ταπεινὸς παρὰ τὸ δάπεδον, ο῾` σημαίνει 160 τὴν γῆν, δαπεδινὸς, καὶ ἐκβολῇ τοῦ ∆, καὶ κατὰ κρᾶσιν δα- πεινὸς, καὶ τροπῇ τοῦ ∆ ει᾿ς Τ, ταπεινός. ἌΚΡΑΤΟΣ, παρὰ τὸ κέρω κέρσω, κέκρακα, κέκραμμαι, κέκρασαι, κέκραται, κράτος καὶ α᾿´κρατος. ΤΡΥΓΊΑΣ παρὰ τὸ τρὺξ, τρυγὸς, τὸ δὲ τρὺξ παρὰ τὸ τρῶ, τὸ βλάπτω, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ τὸ τρώω. Τὸ τρῶ πόσα σημαίνει; εʹ· τρῶ τὸ φοβοῦμαι, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ τριτογένεια· τρῶ τὸ βλάπτω καὶ καταπονῶ, ὡς τὸ [Od .♣φ .293 ].οι᾿῀νο´ς σε τρώει μελιηδής· τρῶ τὸ ἐργάζομαι, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ τὸ τρώγω· τρῶ τὸ τιτρώσκω καὶ βλάπτω, ὁ μέλλων τρώσω, ε᾿ξ ου῾῀ καὶ τὸ ἐκτρῶσαι, τὸ βλάψαι. {1[ΨΑΛΜῸΣ ΟΕʹ.]}1 ΓΝΩΣΤῸΣ, παρὰ τὸ γνῶμι, ὁ μέλλων γνώσω, ὁ παρακείμενος ε᾿´γνωκα, ὁ παθητικὸς ε᾿´γνωσμαι, τὸ τρίτον ε᾿´γνωσται, γνω-στός. Τὸ ΓΝΩ μέγα, διατί; Τῶν ει᾿ς ΜΙ ἡ πρώτη μὲν καὶ δευτέρα συζυγία τῷ Η παραλήγεται, ἡ δὲ γʹ τῷ Ω, ἡ δὲ δʹ διχρόνῳ ε᾿κτεταμένῳ. ἸΟΥ∆ΑΊΑ, ε᾿κ τοῦἸούδας. Τὸ Ι Ι· πᾶσα λέξιςἙλληνική τε καὶ βάρβαρος α᾿πο` τῆς ΙΩ καὶ ΙΟΥ καὶ ΙΑ συλλαβῆς α᾿ρχο-μένη διὰ τοῦ Ι γράφεται, α᾿πο` μὲν τοῦ ΙΩ,Ἰω´σηπος,Ἰωακεὶμ, α᾿πο` τῆς ΙΟΥ,Ἰούδας,Ἰουστῖνος,Ἰοῦστος· α᾿πο` τῆς ΙΑ, ἰάλεμος,Ἰακὼβ,Ἰαρέτης, καὶ ει᾿´ τι ο῾´μοιον. ΤΌΠΟΣ παρὰ τὸ τύπος, ε῾´καστος γὰρ τόπος ι᾿δι´ῳ τύπῳ κέχρηται, η᾿` παρὰ τὸ πατῶ, πάτο , καὶ καθ' ὑπερβιβασμὸν τάπος, καὶ διαλέκτῳ Αι᾿ολίδι τόπος· η᾿` παρὰ τὸ τάφος, τάπος καὶ τόπος, πᾶς γὰρ τόπος ει᾿ς ταφὴν ε᾿πιτήδειος· σημαίνει δὲ τὸν γραφόμενον τόπον καὶ τὸ ἐπιχείρημα. ἘΝΎΣΤΑΞΑΝ, ῥῆμα, ἀόριστος πρῶτος τρίτου προσώπου τῶν πληθυντικῶν. Τὸ δὲ νυστάζω γίνεται ε᾿κ τοῦ νευστάζω, τὸ δὲ παρὰ τὸ νεύω. Τί διαφέρει τὸ κινεῖν καὶ νευστάζειν; Τῇ μὲν φωνῇ διαφέρει, τῷ δὲ σημαινομένῳ ου᾿δαμῶς.Ἶσον γὰρ τὸ κινεῖν τῷ νευστάζειν, καὶὍμηρος, νευστάζων κόρυθι βριαρῇ, καὶ τὸ "νευστάζων κάρανἸούδας." 161 ἨΚΟΎΤΙΣΑΣ, τὸ θέμα α᾿κουτίζω, σημαίνει δὲ κυρίως τὸ ἀκούειν ποιῶ α᾿´λλον τινά· γίνεται δὲ παρὰ τὸ ἀκουστὸς, τοῦτο ε᾿κ τοῦ ἀκούω, τοῦτο ε᾿κ τοῦ κῶ τὸ κοιμῶμαι.Ἀκούω, α᾿κούσω, η᾿´κουκα, η᾿´κουσμαι, η᾿´κουσται, ε᾿ξ αυ᾿τοῦ ἀκουστός· ε᾿κ δὲ τούτου ῥῆμα α᾿κουστίζω α᾿κουστίσω α᾿κουστιῶ, καὶ ἀπο-βολῇ, α᾿κουτίζω, α᾿κουτιῶ. ΠΡΑΕΙ͂Σ αι᾿τιατικῆς τῶν πληθυντικῶν, ἡ ευ᾿θεῖα ὁ πραΰς· γίνεται δὲ παρὰ τὸ ῥᾷον, ο῾` σημαίνει τὸ ευ᾿´κολον, ῥαῢς καὶ πραΰς. ἘΝΘΎΜΙΟΝ, ο᾿´νομα ου᾿δε´τερον, γίνεται δὲ παρὰ τὸ θυμὸς, ο῾` σημαίνει τὸν ε᾿πιλογισμόν· τὸ ἀρσενικὸν ε᾿νθύμιος καὶ ἐνθύμιον. {1[ΨΑΛΜῸΣ