CAIACEN. 615

mentis somnium : haud ventate niti quod gravibus urgetur curis, quia maiorem diei partem transit cimbalum tinniendo.

Ex officio autem animadversum fuit, neminem latere fi- nium mutationem, de qua est quaestio in casu, quamdam dismembrationis speciem esse relate ad cathedralem, et vi- cissim quamdam unionis speciem relate ad duas alias paroe- cias. Porro sicut dismembrationes ita et uniones odiosae di- cuntur in iure, et ideo ut ratae sint fieri debent non solum ex magna et evidenti Ecclesiae utilitate, sed insuper et de consensu eorum, quorum iura ex suppressione, divisione aut unione forte laederentur. Clem. 1 § Ad haec De stat. mo- nach. Reiffenstuel ad tit. 12 lib. 5 n. 72 cum communi. Atqui in themate huiusmodi consensus, saltem ad effectum unionis partis territorii cathedralis ad paroeciam S. Petri deest.

Nisi quod ex altera parte animadvertere licet huiusmodi solemnitates in unionibus et dismembrationibus non ita ab- solutas esse, ut sine illis nequeat procedi. Sane si evidens necessitas mrgeat, Episcopum non solum capitulo, sed ipsis quoque interesse habentibus invitis, providere et dismem- brare aut unire beneficia legitime posse tradunt Reiffenstuel L c. num. 78 Schmalzgrueber ad tit. 5 lib. 3 num. 187 aliique cum communi. Quin imo in parochiis propter loco- rum distantiam dividendis Ordinarios, vel invito parocho, procedere posse expresse statuit Tridentinum sess. 21 cap. 4 De reform, et confirmavit Benedictus XIII const. In su- premo.

Accedit quod in themate magis quam dismembratio et unio beneficiorum, videtur rationabilior dumtaxat ordinatio spiritualis iurisdictionis haberi. Porro si uniones, divisiones aut dismembrationes beneficiorum odiosae censentur, id po- tissimum dicitur relate ad bona temporalia, et quia in his mutationibus sin minus fundatorum voluntas offenditur. At non ita res est quoad iurisdictionem spiritualem, quae nul- lum alium habet auctorem quam Christum, quae in nullius dominio est, cuius limites ab una Ecclesia assignantur, et