44. In festo corporis Christi.
Ad processionem.

Salve, festa dies, toto venerabilis aevo,
Qua caro Messiae fit cibus ecclesiae.

Ecce dies Instat multum venerabilis, In qua

Humano generi contigit Impar honor.
Non est angelicae naturae tanta potestas

Unquam concessa, quanta datur homini.
Presbyteris tantum conceditur Ista facultas,

Christi conficere corpus ut est hodie.
Praesens mysterium credentibus auget abunde

Et satis accumulat ad fidei meritum.
Currant Christicolae solemnia pervenerantes

Muneris magni mundus adesse modo.
Praesens Ista dies designat tempus Idem, quo

Discipulos pavit carne suo Dominus.
Nec miretur homo, quod summa potentia fecit,

Quae potuit verbo cuncta creare simul.
Nam transmutare minus est quid In hoc vel In Illud,

Quam totum mundum condere de nihilo.
Sancta fides confert his maxima, corde fideli

Omnia qui credunt, ut docet ecclesia.
Nam scriptura refert, patres fecisse stupenda

Contra naturam grati ferente fide.
Nulla fides merita capit hinc, ubi vis rationis

Certificans dubios experimentum dedit
Hoc sacramento nos commemorare fatemur,

Quod mortem tulerit omnis creator homo.
Est quoniam quotiens tractaverit Ista sacerdos,

Christus eum memorem praecipit esse sui.
Sub cruce, sub verbo natura novatur et aram

Panis honorificat atque cruor calicem.
Ecce fides quanta facit per verba locuta,

Ecce fit haec animae, quae modo carnis erat.
Quod surgens coelos ascendit haec tria sane,

Quale sacrificium vult cibus Ille, notant.
Scilicet ut carne moriatur, Inde resurgat,

Ter quinis gradibus templa superna petat.
Sic memores passi, surgentis, ad astra meantis

De donis propriis munera Christo demus.
Non minus hoc placat, quam puer obtulit Abel

Quam quod Abram, quam quod rex sacrifexque Salem.
His tribus nititur variorum forma sacrorum,

Quae ratio, quae lex, quae sacra coena dedit.
Fac quoque nos et eos Deus esse perenniter Illic,

Quo Cherubim, Seraphim nocte dieque clamant.