S. AURELII AUGUSTINI HIPPONENSIS EPISCOPI DE PRAEDESTINATIONE SANCTORUM LIBER AD PROSPERUM ET HILARIUM PRIMUS .

 CAPUT PRIMUM.

 2. Consideratis enim litteris vestris videre mihi videor eos fratres, pro quibus geritis piam curam, ne teneant poeticam sententiam, qua dictum est, «

 CAPUT II.

 4. Sed contra haec cur non potius audimus: Quis prior dedit ei, et retribuetur illi? quoniam ex ipso, et per ipsum, et in ipso sunt omnia (Rom. XI, 35

 5. Et ideo commendans istam gratiam, quae non datur secundum aliqua merita, sed efficit omnia bona merita: Non quia idonei sumus, inquit, cogitare ali

 6. Cavendum est, fratres dilecti a Deo, ne homo se extollat adversus Deum, cum se dicit facere quod promisit Deus. Nonne fides gentium promissa est Ab

 CAPUT III.

 CAPUT IV.

 CAPUT V.

 10. In hac Apostoli evidentissima intentione, qua contra humanam superbiam loquitur, ne quisquam in homine, sed in Domino glorietur, dona Dei naturali

 CAPUT VI.

 CAPUT VII.

 CAPUT VIII.

 14. Cur ergo non omnes docet, ut veniant ad Christum nisi quia omnes quos docet, misericordia docet quos autem non docet, judicio non docet? Quoniam

 15. «Quare,» inquiunt, «non omnes docet?» Si dixerimus quia nolunt discere quos non docet respondebitur nobis, Et ubi est quod ei dicitur, Deus, tu c

 16. Fides igitur, et inchoata, et perfecta, donum Dei est: et hoc donum quibusdam dari, quibusdam non dari, omino non dubitet, qui non vult manifestis

 CAPUT IX.

 18. Cernitisne, me sine praejudicio latentis consilii Dei aliarumque causarum, hoc de praescientia Christi dicere voluisse, quod convincendae Paganoru

 CAPUT X.

 20. An forte opera bona gentium Deus promisit Abrahae in semine ipsius, ut hoc promitteret quod ipse facit non autem promisit fidem gentium, quam sib

 CAPUT XI.

 22. «Sed cum dicitur,» inquiunt, « Si credideris, salvus eris (Rom. X, 9) unum horum exigitur, alterum offertur. Quod exigitur, in hominis quod offe

 CAPUT XII.

 24. Quis enim audiat, quod dicuntur parvuli pro suis futuris meritis in ipsa infantili aetate baptizati exire de hac vita et ideo alii non baptizati

 CAPUT XIII.

 CAPUT XIV.

 27. Quae cum ita sint, non debuit repudiari sententia libri Sapientiae, qui meruit in Ecclesia Christi de gradu lectorum Ecclesiae Christi tam longa a

 28. Sed qui sententiis tractatorum instrui volunt, oportet ut istum librum Sapientiae, ubi legitur, Raptus est, ne malitia mutaret intellectum ejus, o

 29. Ac per hoc, si absit nimis inconsiderata contentio, tota quaestio ista finita est de illo qui raptus est, ne malitia mutaret intellectum ejus. Nec

 CAPUT XV.

 31. Appareat itaque nobis in nostro capite ipse fons gratiae, unde secundum uniuscujusque mensuram se per cuncta ejus membra diffundit. Ea gratia fit

 CAPUT XVI.

 33. Hanc intuebatur etiam, cum diceret: Sine poenitentia sunt dona et vocatio Dei. Nam et ibi quid agebatur paulisper advertite. Cum enim dixisset, No

 CAPUT XVII.

 CAPUT XVIII.

 36. «Praesciebat ergo», ait Pelagianus, «qui futuri essent sancti et immaculati per liberae voluntatis arbitrium: et ideo eos ante mundi constitutione

 37. Nimis longum est de singulis disputare. Cernitis autem procul dubio, cernitis quanta manifestatione apostolici eloquii defendatur haec gratia, con

 CAPUT XIX.

 39. Denique et in hujus testimonii consequentibus, Deo gratias agit Apostolus pro his qui crediderunt, non utique quoniam eis annuntiatum est Evangeli

 CAPUT XX.

 41. Itemque ad eosdem in secunda Epistola idem apostolus: Cum venissem, inquit, in Troadem in Evangelium Christi, et ostium mihi apertum esset in Domi

 42. Frustra itaque etiam illud, quod Regnorum et Paralipomenon Scriptura teste probavimus, cum Deus vult fieri quod non nisi volentibus hominibus opor

 CAPUT XXI.

Chapter 27.—The Book of Wisdom Obtains in the Church the Authority of Canonical Scripture.

And since these things are so, the judgment of the book of Wisdom ought not to be repudiated, since for so long a course of years that book has deserved to be read in the Church of Christ from the station of the readers of the Church of Christ, and to be heard by all Christians, from bishops downwards, even to the lowest lay believers, penitents, and catechumens, with the veneration paid to divine authority. For assuredly, if, from those who have been before me in commenting on the divine Scriptures, I should bring forward a defence of this judgment, which we are now called upon to defend more carefully and copiously than usual against the new error of the Pelagians,—that is, that God’s grace is not given according to our merits, and that it is given freely to whom it is given, because it is neither of him that willeth, nor of him that runneth, but of God that showeth mercy; but that by righteous judgment it is not given to whom it is not given, because there is no unrighteousness with God;—if, therefore, I should put forth a defence of this opinion from catholic commentators on the divine oracles who have preceded us, assuredly these brethren for whose sake I am now discoursing would acquiesce, for this you have intimated in your letters. What need is there, then, for us to look into the writings of those who, before this heresy sprang up, had no necessity to be conversant in a question so difficult of solution as this, which beyond a doubt they would have done if they had been compelled to answer such things? Whence it arose that they touched upon what they thought of God’s grace briefly in some passages of their writings, and cursorily; but on those matters which they argued against the enemies of the Church, and in exhortations to every virtue by which to serve the living and true God for the purpose of attaining eternal life and true happiness, they dwelt at length. But the grace of God, what it could do, shows itself artlessly by its frequent mention in prayers; for what God commands to be done would not be asked for from God, unless it could be given by Him that it should be done.

27. Quae cum ita sint, non debuit repudiari sententia libri Sapientiae, qui meruit in Ecclesia Christi de gradu lectorum Ecclesiae Christi tam longa annositate recitari, et ab omnibus Christianis, ab episcopis usque ad extremos laicos fideles, poenitentes, catechumenos, cum veneratione divinae auctoritatis audiri. Certe enim si de divinarum Scripturarum tractatoribus qui fuerunt ante nos, proferrem defensionem hujusce sententiae, quam nunc solito diligentius atque copiosius contra novum Pelagianorum defendere urgemur errorem; hoc est, gratiam Dei non secundum merita nostra dari, et gratis dari cui datur; quia neque volentis, neque currentis, sed miserentis est Dei; justo autem judicio non dari cui non datur, quia non est iniquitas apud Deum (Id. IX, 16, 14): si hujus ergo sententiae defensionem ex divinorum eloquiorum nos praecedentibus catholicis tractatoribus promerem; profecto hi fratres, pro quibus nunc agimus, acquiescerent: hoc enim significastis litteris vestris. Quid igitur opus est ut eorum scrutemur opuscula, qui priusquam ista haeresis oriretur, non habuerunt necessitatem in hac difficili ad solvendum quaestione versari? quod procul dubio facerent, si respondere talibus cogerentur. Unde factum est ut de gratia Dei quid sentirent, breviter quibusdam scriptorum suorum locis et transeunter attingerent: immorarentur vero in eis quae adversus inimicos Ecclesiae disputabant, et in exhortationibus ad quasque virtutes, quibus Deo vivo et vero pro adipiscenda vita aeterna et vera felicitate servitur. Frequentationibus autem orationum simpliciter apparebat Dei gratia quid valeret: non enim poscerentur de Deo quae praecipit fieri, nisi ab illo donaretur ut fierent.