S. AURELII AUGUSTINI HIPPONENSIS EPISCOPI DE PRAEDESTINATIONE SANCTORUM LIBER AD PROSPERUM ET HILARIUM PRIMUS .

 CAPUT PRIMUM.

 2. Consideratis enim litteris vestris videre mihi videor eos fratres, pro quibus geritis piam curam, ne teneant poeticam sententiam, qua dictum est, «

 CAPUT II.

 4. Sed contra haec cur non potius audimus: Quis prior dedit ei, et retribuetur illi? quoniam ex ipso, et per ipsum, et in ipso sunt omnia (Rom. XI, 35

 5. Et ideo commendans istam gratiam, quae non datur secundum aliqua merita, sed efficit omnia bona merita: Non quia idonei sumus, inquit, cogitare ali

 6. Cavendum est, fratres dilecti a Deo, ne homo se extollat adversus Deum, cum se dicit facere quod promisit Deus. Nonne fides gentium promissa est Ab

 CAPUT III.

 CAPUT IV.

 CAPUT V.

 10. In hac Apostoli evidentissima intentione, qua contra humanam superbiam loquitur, ne quisquam in homine, sed in Domino glorietur, dona Dei naturali

 CAPUT VI.

 CAPUT VII.

 CAPUT VIII.

 14. Cur ergo non omnes docet, ut veniant ad Christum nisi quia omnes quos docet, misericordia docet quos autem non docet, judicio non docet? Quoniam

 15. «Quare,» inquiunt, «non omnes docet?» Si dixerimus quia nolunt discere quos non docet respondebitur nobis, Et ubi est quod ei dicitur, Deus, tu c

 16. Fides igitur, et inchoata, et perfecta, donum Dei est: et hoc donum quibusdam dari, quibusdam non dari, omino non dubitet, qui non vult manifestis

 CAPUT IX.

 18. Cernitisne, me sine praejudicio latentis consilii Dei aliarumque causarum, hoc de praescientia Christi dicere voluisse, quod convincendae Paganoru

 CAPUT X.

 20. An forte opera bona gentium Deus promisit Abrahae in semine ipsius, ut hoc promitteret quod ipse facit non autem promisit fidem gentium, quam sib

 CAPUT XI.

 22. «Sed cum dicitur,» inquiunt, « Si credideris, salvus eris (Rom. X, 9) unum horum exigitur, alterum offertur. Quod exigitur, in hominis quod offe

 CAPUT XII.

 24. Quis enim audiat, quod dicuntur parvuli pro suis futuris meritis in ipsa infantili aetate baptizati exire de hac vita et ideo alii non baptizati

 CAPUT XIII.

 CAPUT XIV.

 27. Quae cum ita sint, non debuit repudiari sententia libri Sapientiae, qui meruit in Ecclesia Christi de gradu lectorum Ecclesiae Christi tam longa a

 28. Sed qui sententiis tractatorum instrui volunt, oportet ut istum librum Sapientiae, ubi legitur, Raptus est, ne malitia mutaret intellectum ejus, o

 29. Ac per hoc, si absit nimis inconsiderata contentio, tota quaestio ista finita est de illo qui raptus est, ne malitia mutaret intellectum ejus. Nec

 CAPUT XV.

 31. Appareat itaque nobis in nostro capite ipse fons gratiae, unde secundum uniuscujusque mensuram se per cuncta ejus membra diffundit. Ea gratia fit

 CAPUT XVI.

 33. Hanc intuebatur etiam, cum diceret: Sine poenitentia sunt dona et vocatio Dei. Nam et ibi quid agebatur paulisper advertite. Cum enim dixisset, No

 CAPUT XVII.

 CAPUT XVIII.

 36. «Praesciebat ergo», ait Pelagianus, «qui futuri essent sancti et immaculati per liberae voluntatis arbitrium: et ideo eos ante mundi constitutione

 37. Nimis longum est de singulis disputare. Cernitis autem procul dubio, cernitis quanta manifestatione apostolici eloquii defendatur haec gratia, con

 CAPUT XIX.

 39. Denique et in hujus testimonii consequentibus, Deo gratias agit Apostolus pro his qui crediderunt, non utique quoniam eis annuntiatum est Evangeli

 CAPUT XX.

 41. Itemque ad eosdem in secunda Epistola idem apostolus: Cum venissem, inquit, in Troadem in Evangelium Christi, et ostium mihi apertum esset in Domi

 42. Frustra itaque etiam illud, quod Regnorum et Paralipomenon Scriptura teste probavimus, cum Deus vult fieri quod non nisi volentibus hominibus opor

 CAPUT XXI.

Chapter 42.—Old Testament Testimonies.

Therefore also it is in vain that objectors have alleged, that what we have proved by Scripture testimony from the books of Kings and Chronicles is not pertinent to the subject of which we are discoursing:137    Hilary’s Letter in Augustin’s Letters, 226, sec. 7. such, for instance, as that when God wills that to be done which ought only to be done by the willing men, their hearts are inclined to will this,—inclined, that is to say, by His power, who, in a marvellous and ineffable manner, worketh in us also to will. What else is this than to say nothing, and yet to contradict? Unless perchance, they have given some reason to you for the view that they have taken, which reason you have preferred to say nothing about in your letters. But what that reason can be I do not know. Whether, possibly, since we have shown that God has so acted on the hearts of men, and has induced the wills of those whom He pleased to this point, that Saul or David should be established as king,—do they not think that these instances are appropriate to this subject, because to reign in this world temporally is not the same thing as to reign eternally with God? And so do they suppose that God inclines the wills of those whom He pleases to the attainment of earthly kingdoms, but does not incline them to the attainment of a heavenly kingdom? But I think that it was in reference to the kingdom of heaven, and not to an earthly kingdom, that it was said, “Incline my heart unto Thy testimonies;”138    Ps. cxix. 36. or, “The steps of a man are ordered by the Lord, and He will will His way;”139    Ps. xxxvii. 23. or, “The will is prepared by the Lord;”140    Prov. viii. [see LXX.]. or, “Let our Lord be with us as with our fathers; let Him not forsake us, nor turn Himself away from us; let Him incline our hearts unto Him, that we may walk in all His ways;”141    1 Kings viii. 57. or, “I will give them a heart to know me, and ears that hear;”142    Baruch ii. 31. or, “I will give them another heart, and a new spirit will I give them.”143    Ezek. xi. 19. Let them also hear this, “I will give my Spirit within you, and I will cause you to walk in my righteousness; and ye shall observe my judgments, and do them.”144    Ezek. xxxvi. 27. Let them hear, “Man’s goings are directed by the Lord, and how can a man understand His ways?”145    Prov. xx. 24. Let them hear, “Every man seemeth right to himself, but the Lord directeth the hearts.”146    Prov. xxi. 2. Let them hear, “As many as were ordained to eternal life believed.”147    Acts xiii. 48. Let them hear these passages, and whatever others of the kind I have not mentioned in which God is declared to prepare and to convert men’s wills, even for the kingdom of heaven and for eternal life. And consider what sort of a thing it is to believe that God worketh men’s wills for the foundation of earthly kingdoms, but that men work their own wills for the attainment of the kingdom of heaven.

42. Frustra itaque etiam illud, quod Regnorum et Paralipomenon Scriptura teste probavimus, cum Deus vult fieri quod non nisi volentibus hominibus oportet fieri, inclinari eorum corda ut hoc velint (I Reg. X, 26, et I Paral. XII, 18), eo scilicet inclinante qui in nobis mirabili modo et ineffabili operatur et velle, ad causam de qua disserimus, non pertinere dixerunt (Supra, in Epist. Hilarii, n. 7). Quid est aliud, nihil dicere, et tamen contradicere? nisi forte cur eis hoc visum sit, rationem vobis aliquam reddiderunt, quam vos in litteris vestris tacere maluistis. Sed quae illa esse possit ignoro. An forte quia ostendimus hoc Deum egisse in cordibus hominum, et ad hoc perduxisse quorum ei placuit voluntates, ut rex constitueretur Saül sive David; ideo haec exempla causae huic convenire non putant, quoniam non hoc est temporaliter regnare in hoc saeculo, quod est in aeternum regnare 0991 cum Deo; ac per hoc existimant ad regna terrena facienda Deum inclinare, ad regnum vero coeleste obtinendum Deum non inclinare quorum voluerit voluntates? Sed puto propter regnum coelorum, non propter regnum terrenum esse dictum, Inclina cor meum in testimonia tua (Psal. CXVIII, 36); vel, A Domino gressus hominis diriguntur, et viam ejus volet (Psal. XXXVI, 23); vel, Paratur voluntas a Domino (Prov. VIII, sec. LXX); vel, Fiat Dominus noster nobiscum, sicut erat cum patribus nostris: non derelinquat nos, nec avertat nos a se; inclinet corda nostra ad se, ut eamus in omnibus viis ejus (III Reg. VIII, 57, 58); vel. Dabo eis cor cognoscendi me, et aures audientes (Baruch II, 31); vel, Dabo eis cor aliud, et spiritum novum dabo eis (Ezech. XI, 19). Audiant etiam illud, Spiritum meum dabo in vobis, et faciam ut in justificationibus meis ambuletis, et judicia mea observetis et faciatis (Id. XXXVI, 27): audiant, A Domino diriguntur gressus viri; mortalis autem quomodo intelligit vias suas (Prov. XX, 24)? audiant, Omnis vir videtur sibimetipsi justus; dirigit autem corda Dominus (Id. XXI, 2): audiant, Crediderunt quotquot erant ordinati in vitam aeternam (Act. XIII, 48). Audiant haec, et alia quaecumque non dixi, quibus ostenditur Deus ad regnum etiam coelorum et ad vitam aeternam parare et convertere hominum voluntates. Cogitate autem quale sit, ut credamus ad constituenda regna terrena hominum voluntates operari Deum, et ad capessendum regnum coelorum homines operari voluntates suas.