γνοῦσα τοῦ βασιλέως εἰς πόλιν Ἱερουσαλὴμ ὡς τάχος ἀφικνεῖται, κἀκεῖσε τὸ λειπόμενον ἀνύσασα τοῦ βίου τῆς φύσεως τῆς γεηρᾶς ἐκτίννυσι τὸ χρέος. Οὗτος ὁ Θεοδόσιος τἆλλα μὲν ἦν ἀστεῖος, χαρίεις, μεγαλόδωρος, βίβλοις ἀεὶ σχολάζων, ἀλλὰ τοῖς προτερήμασιν εἶχε συναναβαῖνον καί τι κακὸν ζιζάνιον οἷα τοῦ βίου κῆρα. ἂν γάρ τις οἷον δήποτε τούτῳ προσῆξε χάρτην, ἐν ἐρυθρώοις γράμμασιν αὐτὸν ἐσημειοῦτο, μὴ συσκοπήσας μὴ μαθὼν οἷα τὰ γεγραμμένα. οὕτως οὐδὲν ἀκέραιον ἐν ἀνθρωπίνῃ φύσει, οὐδὲν τῆς λώβης ἀμιγὲς τῆς τῶν ἀποπτωμάτων. ἡ τοίνυν χαριτόστεπτος καὶ θεία Πουλχερία πολλὴν ἐδείκνυ τὴν σπουδὴν περὶ τὸν βασιλέα, ἀπαλλαγῆναι θέλουσα τοῦτον τῆς ἁμαρτάδος· ὡς δὲ πολλὰς καὶ συνεχεῖς πλέξασα παραινέσεις καὶ λόγοις συνετίσασα τοῖς σωφρονιστηρίοις πλέον ἐπέραινεν οὐδέν, τεχνᾶταί τι τοιοῦτον, θηρεύει τε τὸν ἀδελφὸν ἀστείαις ἐπινοίαις. πλάττεται χάρτην ὡς αὐτοῦ δῆθεν τοῦ βασιλέως οἰκέτιν χαριζόμενον αὐτῇ τὴν βασιλίδα. δίδωσι τοῦτον τἀδελφῷ, δεῖται τοῦ βασιλέως ἐνσημανθῆναι τὴν γραφὴν γράμμασι βασιλείοις. ὁ μὲν ἐπένευσεν αὐτῇ ταῦτα λιταζομένῃ, καὶ καλαμὶς ἐν ταῖς χερσὶν εὐθὺς τοῦ βασιλέως, καὶ πορφυρόβαπτος γραφὶς τὸν χάρτην ἐπιστοῦτο· ἡ δὲ τὸ γράμμα σημανθὲν ὡς ἕρμαιον λαβοῦσα, ὡς δούλην ἀργυρώνητον εἷλκε τὴν βασιλίδα. τοῦ δὲ περιυβρίζεσθαι φήσαντος ἐπὶ τούτῳ, ἐκείνη τὸ βασίλειον προύφερε γραμματεῖον, κἀκεῖθεν ἔλεγεν αὑτὴν εἰς τοῦτο δικαιοῦσθαι. συνῆκεν οὖν ὁ βασιλεύς, ᾐδέσθη, κατῃσχύνθη, ἀπέσχετό τε τοῦ λοιποῦ ταύτης τῆς ἀφροσύνης. καὶ τοῦτο μὲν εἰς ἀγαθὸν κατέληξε τὸ τέλος, ὡς ἄρα γε τρισεύδαιμον καὶ μέρος εὐποτμίας εὔνοις ἀνθρώποις συνοικεῖν καὶ καθαρῶς φιλοῦσι καὶ μὴ καταρυπαίνουσι τὰ τῆς φιλαλληλίας. Ἔτι σκηπτροκρατοῦντο δὲ τούτου τοῦ βασιλέως, ἀφυπνισθέντες ὤφθησαν ἐξ ὕπνου μακρολέκτρου ἑπτὰ καρτερικώτατοι μάρτυρες νεανίαι. τὴν λύσσαν γὰρ ἐκφεύγοντες τοῦ δυσσεβοῦς ∆εκίου, εἰς σπήλαιον αὐτόροφον ὁμοῦ συνεισελθόντες τοῖς ὅροις παρακείμενον πόλεως Ἐφεσίων, βαθὺν καὶ μακροκοίμητον ἦσαν ὑπνοῦντες ὕπνον. ἀφυπνισθέντες τότε δὲ καὶ τοῖς πιστοῖς γνωσθέντες καὶ τιμηθέντες παρ' αὐτῶν καὶ παρὰ βασιλέως τὸν νήγρετον κατέδαρθον καὶ τελευταῖον ὕπνον. Σεισμῶν ἀλλεπαλλήλων δὲ γῆν κινούντων ῥιζόθεν καὶ συσσειόντων τὰς ψυχὰς ἀνθρώπων καὶ δονούντων, καὶ πλήθους τοῦ φιλευσεβοῦς θεὸν ἱλεουμένου, αἴφνης παιδίον ἁρπαγὲν μέχρις αἰθέρος ἄνω τὸν ὕμνον τὸν τρισάγιον ἤκουσεν ὑπ' ἀγγέλων. ἔμπαλιν δὲ κατενεχθέν, βαβαὶ φρικτῆς ἰσχύος! ἐν μέσοις ἐξεβόησε πῶς χρὴ τὸν ὕμνον πλέκειν· ἦσαν καὶ γὰρ οὐ πρὸ πολλοῦ πρὸς τοῦτον ἐσφαλμένοι. Οὗτος ὁ Θεοδόσιος παρὰ τοῦ Χρυσαφίου ἀπατηθεὶς καὶ πικρανθεὶς κατὰ τῆς Πουλχερίας πολλαῖς πολλάκις πειρασμῶν κατέκνισεν ἀκάνθαις τὴν πάσαις κατακόσμητον τῶν ἀρετῶν ἰδέαις. εὐνοῦχος δ' ἦν Χρυσάφιος, ἀλάστωρ, κακοήθης, ἐξάγιστος καὶ φόνιος καὶ βδελυρὸς τοὺς τρόπους· οὗ τὴν κακίαν ὁ κρατῶν ὡς ὕστερον ἐπέγνω, δημεύσας τὸν κατάρατον καὶ πένητα ποιήσας ὑπερορίᾳ χαλεπῇ παρέπεμψεν ἐνδίκως. ἤδη δὲ χρέος τὸ κοινὸν τοῦ Θεοδοσίου δόντος καὶ τὴν τοῦ σώματος πηλὸν εἰς γῆν ἀποθεμένου, κρατήσαντος ἐν ἔτεσι τριάκοντα τρισί τε, εἰς Πουλχερίαν τὴν καλὴν τὸ κράτος μεταβαίνει, ἥ τις σοφῶς καὶ συνετῶς ἄγαν βουλευσαμένη ὡς βασιλέως χρῄζουσι τὰ πράγματα Ῥωμαίων, μετακαλεῖται τὸν χρηστὸν Μαρκιανὸν αὐτίκα, ἄνδρα σεμνοῖς ἐμπρέποντα καὶ φιλοθέοις τρόποις, καὶ καταδήσασα φρικτοῖς καὶ βαρυτάτοις ὅρκοις ἀδιαλώβητον αὐτῆς τηρῆσαι τὴν ἁγνείαν, καὶ συγκατατιθέμενον εὑροῦσα καὶ τὸν ἄνδρα, τὸ στέφος περιτίθησιν αὐτῷ τῆς βασιλείας, τὸν δὲ Χρυσάφιον πικρῷ θανάτῳ καθυπάγει. Πάντως δ' οὐκ ἄκαιρόν ἐστιν, οὐδὲ τῆς τέχνης πόρρω, εἰπεῖν περὶ Μαρκιανοῦ πόθεν καὶ τίς ὑπῆρχε. πένης μὲν ἦν καὶ ταπεινός, ἀλλὰ χρηστὸς τοὺς τρόπους· οὐκ ὢν δὲ γένους εὐκλεοῦς, οὐδὲ τῶν ἐπισήμων, ταῖς τάξεσι συνείλεκτο ταῖς τῶν στρατευομένων. ἄρτι δὲ νέφους

34