S. AURELII AUGUSTINI HIPPONENSIS EPISCOPI DE PRAEDESTINATIONE SANCTORUM LIBER AD PROSPERUM ET HILARIUM PRIMUS .

 CAPUT PRIMUM.

 2. Consideratis enim litteris vestris videre mihi videor eos fratres, pro quibus geritis piam curam, ne teneant poeticam sententiam, qua dictum est, «

 CAPUT II.

 4. Sed contra haec cur non potius audimus: Quis prior dedit ei, et retribuetur illi? quoniam ex ipso, et per ipsum, et in ipso sunt omnia (Rom. XI, 35

 5. Et ideo commendans istam gratiam, quae non datur secundum aliqua merita, sed efficit omnia bona merita: Non quia idonei sumus, inquit, cogitare ali

 6. Cavendum est, fratres dilecti a Deo, ne homo se extollat adversus Deum, cum se dicit facere quod promisit Deus. Nonne fides gentium promissa est Ab

 CAPUT III.

 CAPUT IV.

 CAPUT V.

 10. In hac Apostoli evidentissima intentione, qua contra humanam superbiam loquitur, ne quisquam in homine, sed in Domino glorietur, dona Dei naturali

 CAPUT VI.

 CAPUT VII.

 CAPUT VIII.

 14. Cur ergo non omnes docet, ut veniant ad Christum nisi quia omnes quos docet, misericordia docet quos autem non docet, judicio non docet? Quoniam

 15. «Quare,» inquiunt, «non omnes docet?» Si dixerimus quia nolunt discere quos non docet respondebitur nobis, Et ubi est quod ei dicitur, Deus, tu c

 16. Fides igitur, et inchoata, et perfecta, donum Dei est: et hoc donum quibusdam dari, quibusdam non dari, omino non dubitet, qui non vult manifestis

 CAPUT IX.

 18. Cernitisne, me sine praejudicio latentis consilii Dei aliarumque causarum, hoc de praescientia Christi dicere voluisse, quod convincendae Paganoru

 CAPUT X.

 20. An forte opera bona gentium Deus promisit Abrahae in semine ipsius, ut hoc promitteret quod ipse facit non autem promisit fidem gentium, quam sib

 CAPUT XI.

 22. «Sed cum dicitur,» inquiunt, « Si credideris, salvus eris (Rom. X, 9) unum horum exigitur, alterum offertur. Quod exigitur, in hominis quod offe

 CAPUT XII.

 24. Quis enim audiat, quod dicuntur parvuli pro suis futuris meritis in ipsa infantili aetate baptizati exire de hac vita et ideo alii non baptizati

 CAPUT XIII.

 CAPUT XIV.

 27. Quae cum ita sint, non debuit repudiari sententia libri Sapientiae, qui meruit in Ecclesia Christi de gradu lectorum Ecclesiae Christi tam longa a

 28. Sed qui sententiis tractatorum instrui volunt, oportet ut istum librum Sapientiae, ubi legitur, Raptus est, ne malitia mutaret intellectum ejus, o

 29. Ac per hoc, si absit nimis inconsiderata contentio, tota quaestio ista finita est de illo qui raptus est, ne malitia mutaret intellectum ejus. Nec

 CAPUT XV.

 31. Appareat itaque nobis in nostro capite ipse fons gratiae, unde secundum uniuscujusque mensuram se per cuncta ejus membra diffundit. Ea gratia fit

 CAPUT XVI.

 33. Hanc intuebatur etiam, cum diceret: Sine poenitentia sunt dona et vocatio Dei. Nam et ibi quid agebatur paulisper advertite. Cum enim dixisset, No

 CAPUT XVII.

 CAPUT XVIII.

 36. «Praesciebat ergo», ait Pelagianus, «qui futuri essent sancti et immaculati per liberae voluntatis arbitrium: et ideo eos ante mundi constitutione

 37. Nimis longum est de singulis disputare. Cernitis autem procul dubio, cernitis quanta manifestatione apostolici eloquii defendatur haec gratia, con

 CAPUT XIX.

 39. Denique et in hujus testimonii consequentibus, Deo gratias agit Apostolus pro his qui crediderunt, non utique quoniam eis annuntiatum est Evangeli

 CAPUT XX.

 41. Itemque ad eosdem in secunda Epistola idem apostolus: Cum venissem, inquit, in Troadem in Evangelium Christi, et ostium mihi apertum esset in Domi

 42. Frustra itaque etiam illud, quod Regnorum et Paralipomenon Scriptura teste probavimus, cum Deus vult fieri quod non nisi volentibus hominibus opor

 CAPUT XXI.

Chapter 38 [XIX.]—What is the View of the Pelagians, and What of the Semi-Pelagians, Concerning Predestination.

But these brethren of ours, about whom and on whose behalf we are now discoursing, say, perhaps, that the Pelagians are refuted by this apostolical testimony in which it is said that we are chosen in Christ and predestinated before the foundation of the world, in order that we should be holy and immaculate in His sight in love. For they think that “having received God’s commands we are of ourselves by the choice of our free will made holy and immaculate in His sight in love; and since God foresaw that this would be the case,” they say, “He therefore chose and predestinated us in Christ before the foundation of the world.” Although the apostle says that it was not because He foreknew that we should be such, but in order that we might be such by the same election of His grace, by which He showed us favour in His beloved Son. When, therefore, He predestinated us, He foreknew His own work by which He makes us holy and immaculate. Whence the Pelagian error is rightly refuted by this testimony. “But we say,” say they, “that God did not foreknow anything as ours except that faith by which we begin to believe, and that He chose and predestinated us before the foundation of the world, in order that we might be holy and immaculate by His grace and by His work.” But let them also hear in this testimony the words where he says, “We have obtained a lot, being predestinated according to His purpose who worketh all things.” 121    Eph. i. 11. He, therefore, worketh the beginning of our belief who worketh all things; because faith itself does not precede that calling of which it is said: “For the gifts and calling of God are without repentance;”122    Rom. xi. 29. and of which it is said: “Not of works, but of Him that calleth”123    Rom. ix. 12. (although He might have said, “of Him that believeth”); and the election which the Lord signified when He said: “Ye have not chosen me, but I have chosen you.”124    John xv. 16. For He chose us, not because we believed, but that we might believe, lest we should be said first to have chosen Him, and so His word be false (which be it far from us to think possible), “Ye have not chosen me, but I have chosen you.” Neither are we called because we believed, but that we may believe; and by that calling which is without repentance it is effected and carried through that we should believe. But all the many things which we have said concerning this matter need not to be repeated.

CAPUT XIX.

38. Sed hi nostri, de quibus et pro quibus nunc agimus, forsitan dicunt, Pelagianos hoc apostolico testimonio refutari, ubi dicit ideo nos electos in Christo et praedestinatos ante mundi constitutionem, ut essemus sancti et immaculati in conspectu ejus in charitate. Ipsi enim putant, «acceptis praeceptis jam per nos ipsos fieri liberae voluntatis arbitrio sanctos et immaculatos, in conspectu ejus in charitate: quod futurum Deus quoniam praescivit,» inquiunt, «ideo nos ante mundi constitutionem elegit et praedestinavit in Christo.» Cum dicat Apostolus, Non quia futuros tales nos esse praescivit, sed ut essemus tales per ipsam electionem gratiae suae, qua gratificavit nos in dilecto Filio suo. Cum ergo nos praedestinavit, opus suum praescivit, quo nos sanctos et immaculatos facit. Unde recte hoc testimonio Pelagianus error arguitur. «Nos autem dicimus,» inquiunt, «nostram Deum non praescisse nisi fidem, qua credere incipimus, et ideo nos elegisse ante mundi constitutionem, ac praedestinasse, ut etiam sancti et immaculati gratia atque opere ejus essemus.» Sed audiant et ipsi in hoc testimonio, ubi dicit, Sortem consecuti sumus, praedestinati secundum propositum, qui universa operatur. Ipse ergo ut credere incipiamus operatur, qui universa operatur. Vocationem quippe illam de qua dictum est, Sine poenitentia enim sunt dona et vocatio Dei (Rom. XI, 29); et de qua dictum est, Non ex operibus, sed ex vocante (Id. IX, 12); cum posset dicere, Sed ex credente: et electionem quam significavit Dominus, dicens, Non vos me elegistis, sed ego vos elegi (Joan. XV, 16); nec fides ipsa praecedit. Non enim quia credidimus, sed ut credamus elegit nos: ne priores eum elegisse dicamur, falsumque sit, quod absit, Non vos me elegistis, sed ego vos elegi. Nec quia credidimus, sed ut credamus vocamur: atque illa vocatione, quae sine poenitentia est, id prorsus agitur et peragitur, ut credamus. Nec omnia replicanda sunt 0989 de hac re tam multa quae diximus.