ὁ δ' ἄναξ Θεοδόσιος τοῦ Λέοντος τὸ θράσος καὶ τὴν θηριογνώμονα καρδίαν ὑποπτήξας παραχωρεῖ τῷ δυσμενεῖ τοῦ θρόνου καὶ τοῦ στέφους, ἑκὼν ἀέκων ὑπεκστὰς ἄτερ ὅπλων καὶ μάχης, καὶ μέλαιναν ἀμπίσχεται στολὴν ἀντὶ πορφύρας, μόνα τὰ χείλη μέλιτι τῷ τῆς ἀρχῆς διάνας, αὐτὴν τὴν ὑπερώαν δὲ μὴ δυνηθεὶς γλυκᾶναι, ἔτεσι μόνοις ἐν δυσὶ γευσάμενος τοῦ κράτους. Ὡς οὖν ἐπὶ τὸν Λέοντα τὸν κάκιστον μετέβη τὰ τῶν Ῥωμαίων πράγματα, βαβαὶ θεοῦ κριμάτων! ἐντεῦθεν ἐπεκύμαινε κατὰ τῆς ἐκκλησίας κλύδων βαρὺς ἐκ λαίλαπος δεινῆς ἀγριοπνόου, καὶ πάλιν νέφος τετρυγὸς ὀλεθροφόρου βίας, καὶ πάλιν νέφος ζοφερὸν ἐγκυμονοῦν ὡς πνεῦμα φόνους ἀνθρώπων καὶ φθοράς, ἀντὶ τῶν ὄμβρων αἷμα. ὁ γάρ τοι τρισκατάρατος οὗτος αὐτάναξ Λέων ὤδινε μέν, ὡς ἔοικεν, ἐκτόπους ἐπινοίας κατὰ Χριστοῦ καὶ τῶν αὐτοῦ τιμίων μορφωμάτων, εἰς φῶς δ' οὐκ ἔχων ἐνεγκεῖν τὸν τῆς κακίας τόκον (τὸ γὰρ ἀπαρρησίαστον ἠνάγκαζεν ἐπέχειν), ὡς ὕστερον ἐδράξατο καιροῦ καὶ παρρησίας, ἐξέρρηξε τὸν τοκετόν· ἡ γὰρ νηδὺς ἐρράγη, καὶ γόνος ἐχιδνότοκος ἐξέθορεν ἐκεῖθεν. Ἐστὶ δ' οὐκ ἄκαιρον εἰπεῖν τίς καὶ πόθεν καὶ ποίας ἐκ ῥίζης ἀνεβλάστησεν ὁ βδελυγμίας Λέων. ἐκ μὲν Ἰσαύρων τὴν σειρὰν εἷλκε τῆς γεναρχίας, χειροβιώτων καὶ λυπρῶν τυχὼν τῶν γεννητόρων καὶ παλαιόντων τοῦ λιμοῦ ταῖς φθαρτικαῖς πυράγραις· τὰς ἀτελεῖς δὲ παρελθὼν καὶ πρώτας ἡλικίας μετῄει παλιγκάπηλον ἐμπορικόν τε βίον. ὡς οὖν ποτὲ παρώδευε τοῖς ἐμπεπορευμένοις ῥαμνοφαγοῦν ὀνάριον κατάφορτον ἐλαύνων, ζειᾶς μηδέποτε πλησθὲν μηδὲ κριθοφαγῆσαν, οὕτω συμβὰν συνέκυρσεν ἐμπόροις Ἰουδαίοις, καὶ κοινωνήσας τῆς ὁδοῦ τοῖς σκολιοῖς ἐκείνοις καὶ συναναπαυσάμενος ὕπνωσεν ἐκ καμάτου. οἱ τοίνυν ὀφιότροποι θεομισεῖς Ἑβραῖοι καθ' ἑαυτοὺς σκεψάμενοι καὶ συννενοηκότες προεῖπον τούτῳ τὴν ἀρχὴν καὶ τὴν ἡγεμονίαν, εἴτ' οὖν ἀπὸ μαθήσεως εἴτ' ἐκ κακοτεχνίας ἢ τεκμηρίων ἔκ τινων τὸ πρᾶγμα συμβαλόντες. καὶ τῆς προρρήσεως αὐτῶν ᾔτουν ἀντιμισθίαν, ὁποίαν ἂν αἰτήσαιεν σχόντος τὴν κρατορίαν. ἤκουσε ταῦθ' ὁ πάντολμος, κατένευσεν αὐτίκα ἐπ' ἀπωλείᾳ τῆς ψυχῆς καὶ τῆς Ῥωμαίων τύχης. τοῖς γοῦν χωράρχαις γνωρισθεὶς καὶ τοῖς κλιματαρχοῦσι, καὶ τὸ τολμηροκάρδιον κατὰ μικρὸν ἐκφήνας, πατρίκιος καθίσταται καὶ μέγας ταγματάρχης καὶ τελευταῖον βασιλεύς. οὐ σὺ στενάζεις, δίκη; ἔμαθον τὴν ἀνάρρησιν οἱ δυσσεβεῖς Ἑβραῖοι οἱ προφοιβάσαντες αὐτῷ τὴν αὐτοκρατορίαν· ἀπτέροις φθάσαντες ποσὶ φανῆναι τῷ τυράννῳ καὶ τὰ τῆς ὑποσχέσεως ζητοῦσι τελεσθῆναι. πλὴν οὐ χρυσὸν οὐκ ἄργυρον αἰτοῦσιν, οὐδὲ λίθους, οὐκ ἄλλο τι τῶν ταπεινῶν καὶ τῶν κοσμικωτέρων, ἀλλὰ καθαίρεσιν σεπτῶν εἰκονογραφημάτων, ἀλλὰ κατάλυσιν στηλῶν θείων ἀξιοσέπτων, αὐτόχρημα καταστροφὴν τῆς δυσσεβοῦς θρησκείας τοὺς πύργους ἀνατρέπουσαν αὐτῆς ἀπὸ κρηπίδων. πείθεται τούτοις ὁ σκαιὸς κακοῦργος τοῖς κακούργοις, ὁ τῆς ἐχίδνης τοκετὸς τοῖς τῆς ἀσπίδος γόνοις, καὶ μετακαλεσάμενος τὸν ἱεροθυτοῦντα (ἦν δὲ προστάτης Γερμανὸς τότε τῆς εὐσεβείας) καὶ κοινωσάμενος αὐτῷ τὰ τῆς κακοτροπίας αὐτὸν μὲν μὴ πειθόμενον αὐτοῦ τῇ δυσσεβείᾳ, μᾶλλον μὲν οὖν ἐλέγχοντα τὴν τόλμαν καὶ τὴν λύσσαν, τῆς ἐκκλησίας ἐξωθεῖ, φεῦ τὸν ποιμένα λύκος, ὁ Κέρβερος ὁ λυσσητὴρ τὸν πρᾶον ἀγελάρχην. εὐθὺς δὲ προσλαβόμενος προβατοφθόρους λύκους σπαράσσει φεῦ τὸ ποίμνιον, καὶ καθαιρεῖ τοὺς τύπους τοὺς τῆς παρθενομήτορος καὶ τῶν Χριστοῦ μαρτύρων, ἀπαγλαΐζει τοὺς ναούς, ἀποκοσμεῖ τεμένη, ὀρφναίαν σκοτεινότητα τούτοις κατασκεδάζει, καὶ καταχέει σκυθρωπὴν ἡμέραν μελαντάτην. ὅσον μὲν οὖν κατὰ Χριστοῦ καὶ τῶν αὐτοῦ μαρτύρων ἰὸν ἀπήμεσε πικρὸν χυμόν τε σιελώδη, ἐξ ὧν ἀναβεβλάστηκε βοτάνη θανασίμη, ὁπόσαις τε τοὺς ἄζυγα μετερχομένους βίον κακώσεσιν ἐξέθλιψεν ἄλλος φανεὶς Βαλτάσαρ, βίβλοι καὶ λόγοι φέρουσιν ἀνθρώπων παλαιτέρων· ἐγὼ δ' ἀπολεξάμενος ἓν ἀπὸ πάντων τούτων τὸν Πέρσην ἐκ

52