S. AURELII AUGUSTINI HIPPONENSIS EPISCOPI, DE PECCATORUM MERITIS ET REMISSIONE, ET DE BAPTISMO PARVULORUM, Ad Marcellinum libri tres .

 CAPUT PRIMUM.

 CAPUT II.

 CAPUT III.

 CAPUT IV.

 CAPUT V.

 CAPUT VI.

 CAPUT VII.

 CAPUT VIII.

 CAPUT IX.

 10. Imitantur quidem Adam, quotquot per inobedientiam transgrediuntur mandatum Dei: sed aliud est quod exemplum est voluntate peccantibus, aliud quod

 CAPUT X.

 12. Attende etiam quae sequuntur. Cum enim dixisset, In quo omnes peccaverunt secutus adjunxit, Usque ad legem enim peccatum in mundo fuit: Si enim d

 CAPUT XI.

 14. Sed non, inquit, sicut delictum, ita et donatio. Si enim ob unius delictum multi mortui sunt, multo magis gratia Dei et donum in gratia unius homi

 CAPUT XII.

 CAPUT XIII.

 17. Si enim ob unius delictum mors regnavit per unum, multo magis qui abundantiam gratiae et justitiae accipiunt, in vita regnabunt per unum Jesum Chr

 18. Itaque sicut per unius delictum in omnes homines ad condemnationem, ita et per unius justificationem in omnes homines ad justificationem vitae. Ho

 CAPUT XIV.

 CAPUT XV.

 20. Lex autem subintravit, ut abundaret delictum. Hoc ad originale homines addiderunt jam propria voluntate, non per Adam: sed hoc quoque solvitur san

 CAPUT XVI.

 CAPUT XVII.

 CAPUT XVIII.

 CAPUT XIX.

 25. Dicet aliquis: Quomodo ergo et ipsi vocantur in poenitentiam? Numquid tantillos potest aliquid poenitere? Huic respondetur: Si propterea poenitent

 CAPUT XX.

 0124 27. An vero quisquam etiam hoc dicere audebit, quod ad parvulos haec sententia non pertineat, possintque sine participatione corporis hujus et sa

 28. Hinc est etiam illud, Pater diligit Filium, et omnia dedit in manu ejus. Qui credit in Filium, habet vitam aeternam: qui autem incredulus est Fili

 CAPUT XXI.

 30. Nam et hi quibus videtur injustum ut parvuli sine gratia Christi de corpore exeuntes, non solum regno Dei, quo et ipsi fatentur nisi per Baptismum

 CAPUT XXII.

 32. Multa enim dici possunt de miris vocationibus hominum, sive quas legimus, sive quas experti sumus, quibus eorum opinio subvertatur, qui credunt an

 33. Cedamus igitur et consentiamus auctoritati sanctae Scripturae, quae nescit falli nec fallere: et sicut nondum natos ad discernenda merita eorum al

 CAPUT XXIII.

 CAPUT XXIV.

 35. Ego, inquit, lux in saeculum veni, ut omnis qui crediderit in me, non maneat in tenebris

 CAPUT XXV.

 36. Quamvis eos nonnulli mox natos illuminari credant, sic intelligentes quod scriptum est, Erat lumen verum, quod illuminat omnem hominem venientem i

 0130 37. Itaque illud quod in Evangelio positum est. Erat lumen verum, quod illuminat omnem hominem venientem in hunc mundum, ideo dictum est, quia nu

 38. Cur autem, cum dixisset, quod illuminat omnem hominem addiderit, venientem in hunc mundum Sortitus sum animam bonam, et veni in corpus incoinqui

 CAPUT XXVI.

 CAPUT XXVII.

 41. Hanc doctrinam suscipientes Apostoli, vide quanta contestatione declarent. Petrus in prima Epistola: Benedictus, inquit, Deus et Pater Domini nost

 42. Ex Epistola etiam Joannis haec mihi occurrerunt, quae huic quaestioni necessaria visa sunt. Quod 0133 si in lumine, ambulaverimus, sicut et ipse e

 43. Jam nunc attende in hanc rem Pauli apostoli testimonia, tanto utique plura, quanto plures Epistolas scripsit, et quanto diligentius curavit commen

 44. Item ad Corinthios: Tradidi enim vobis in primis, inquit, quod et accepi, quia Christus mortuus est pro peccatis nostris secundum Scripturas Chari

 45. Item ad Galatas: Gratia vobis et pax a Deo Patre, et Domino Jesu Christo, qui dedit semetipsum pro peccatis nostris, ut eximeret nos de praesenti

 46. Ad Ephesios etiam: Et vos cum essetis mortui delictis et peccatis vestris, in quibus aliquando ambulastis secundum saeculum mundi hujus, secundum

 47. Ad Colossenses etiam ita loquitur: Gratias agentes Patri idoneos facienti nos in partem sortis sanctorum in lumine, qui eripuit nos de potestate t

 48. Et ad Timotheum: Humanus, inquit, sermo et omni acceptione dignus, quia Christus Jesus venit in mundum peccatores salvos facere, quorum primus ego

 49. Ad Titum etiam: Exspectantes, inquit, illam beatam spem et manifestationem gloriae magni Dei, et salvatoris nostri Jesu Christi, qui dedit semetip

 50. Ad Hebraeos quoque Epistola, quanquam nonnullis incerta sit , tamen quoniam legi quosdam huic nostrae de Baptismo parvulorum sententiae contraria

 51. Apocalypsis etiam Joannis has laudes Christo per canticum novum testatur offerri: Dignus es accipere librum, et aperire signacula ejus quoniam oc

 52. Item in Actibus Apostolorum, inceptorem vitae Petrus apostolus dixit esse Dominum Jesum, increpans Judaeos quod occidissent eum, ita loquens: Vos

 53. Hoc tanto aggere testimoniorum, cujus adversus veritatem Dei elatio non prematur? Et multa quidem alia reperiri possunt, sed et finiendi hujus ope

 0139 54. Verumtamen commodius est, etiam ex ipso Vetere Testamento testimonia pauca depromere, quae vel ad supplementum, vel potius ad cumulum valere

 CAPUT XXVIII.

 56. Consideratis autem omnibus divinis testimoniis quae commemoravi, sive singillatim de unoquoque disputans, sive acervatim multa congestans, vel qua

 CAPUT XXIX.

 CAPUT XXX.

 59. Erat autem homo, inquit, ex Pharisaeis Nicodemus nomine, princeps Judaeorum. Hic venit ad Jesum nocte, et dixit ei: Rabbi, scimus quia a Deo venis

 CAPUT XXXI.

 CAPUT XXXII.

 CAPUT XXXIII.

 CAPUT XXXIV.

 64. Quamobrem vides quantum jam distet inter eos, contra quos in hoc opere diu jam multumque disserui, quorum etiam unius legi librum ea continentem,

 CAPUT XXXV.

 66. Vellem tamen, quisquis hoc sapit, diceret, quod peccatum viderit vel putarit infantis recentis ab utero, cui redimendo fatetur jam Baptismum neces

 CAPUT XXXVI.

 CAPUT XXXVII.

 CAPUT XXXVIII.

 CAPUT XXXIX.

 LIBER SECUNDUS.

 CAPUT PRIMUM.

 CAPUT II.

 CAPUT III.

 CAPUT IV.

 CAPUT V.

 6. Repellamus itaque ab auribus et mentibus nostris eos qui dicunt, accepto semel liberae voluntatis arbitrio, nec orare nos debere, ut Deus nos adjuv

 CAPUT VI.

 CAPUT VII.

 9. Ac per hoc in eo quod scriptum est, Qui natus est ex Deo, non peccat, et non potest peccare, quia semen ejus in ipso manet (I Joan. III, 9) et si

 CAPUT VIII.

 CAPUT IX.

 CAPUT X.

 13. Daniel vero post orationem quam fudit Deo, de se ipse dicit: Cum orarem, et confiterer peccata mea, et peccata populi mei Domino Deo meo (Dan. IX,

 14. Job autem post tam magnum de illo justitiae testimonium Dei, quid dicat ipse videamus. In veritate, inquit, scio quia ita est. Quemadmodum enim ju

 15. Fragilitatem quoque ipsam, vel potius damnationem carnalis generationis ostendens ex originalis transgressione peccati, cum de peccatis suis agere

 16. Quid quod ipse Dominus, qui ei perhibuerat testimonium, cum etiam Scriptura, hoc est, Dei Spiritus dixerit, in omnibus quae contigerunt ei, non eu

 CAPUT XI.

 CAPUT XII.

 CAPUT XIII.

 19. Nam de Zacharia et Elisabeth, qui nobis saepe in hujus quaestionis disputationibus objiciuntur, quid dicamus, nisi quod evidenter Scriptura testat

 20. Quid autem de Zacharia et Elisabeth laudabile dictum est, quod non in eo comprehendatur, quod de se Apostolus, cum in Christum nondum credidisset,

 CAPUT XIV.

 CAPUT XV.

 CAPUT XVI.

 24. Sed ecce, inquiunt, Apostolus dicit, «Bonum certamen certavi, fidem servavi, cursum consummavi superest mihi corona justitiae, quod non diceret,

 25. Sint licet homines tanta excellentes justitia, ut ad eos de columna nobis loquatur Deus, qualis Moyses et Aaron in sacerdotibus ejus, et Samuel in

 CAPUT XVII.

 0168 27. Nullius proinde culpae humanae in Deum referas causam. Vitiorum namque omnium humanorum causa superbia est. Ad hanc convincendam atque aufere

 CAPUT XVIII.

 29. Namque illud Apostoli quod commemoravi, sic defendere quidam voluerunt, ut dicerent, «ideo quidquid etiam bonae voluntatis habet homo, Deo tribuen

 0169 30. Quapropter nisi obtineamus, non solum voluntatis arbitrium, quod huc atque illuc liberum flectitur, atque in eis naturalibus bonis est, quibu

 31. Quocirca quoniam quod a Deo nos avertimus, nostrum est, et haec est voluntas mala quod vero ad Deum nos convertimus, nisi ipso excitante atque ad

 0170 32. Quare autem illos velit convertere, illos pro aversione punire: quanquam et in beneficio tribuendo nemo juste reprehendat misericordem, et in

 CAPUT XIX.

 33. Cum autem ab illo illius adjutorium deprecamur ad faciendam perficiendamque justitiam, quid aliud deprecamur, quam ut aperiat quod latebat, et sua

 CAPUT XX.

 CAPUT XXI.

 CAPUT XXII.

 CAPUT XXIII.

 CAPUT XXIV.

 CAPUT XXV.

 40. Sed ne quis dicat, propterea recte potuisse Abrahae filios decimari, quamvis jam fuissent in lumbis patris sui decimati, quia decimatio talis res

 41. At enim Apostolus ait, Filii vestri immundi essent, nunc autem sancti sunt (I Cor. VII, 14): et ideo, fidelium filii jam baptizari minime debuerun

 42. Nostrae autem, imo ipsius Apostoli sententiae, qui dixit, Ex uno omnes ad condemnationem et, Ex uno omnes ad justificationem vitae Alioquin filii

 CAPUT XXVI.

 CAPUT XXVII.

 44. Objectio Pelagianorum. Neque illud fallat, quod nec parenti post conversionem obsunt propria peccata: «Quanto enim magis,» inquiunt, «filio ejus o

 CAPUT XXVIII.

 46. Nec mireris, quod dixi, manente concupiscentialiter 0179 lege peccati reatum ejus solvi per gratiam Sacramenti. Sicut enim facta et dicta et cogit

 CAPUT XXIX.

 48. Idem ipse itaque Salvator est parvulorum atque majorum, de quo dixerunt Angeli, Natus est vobis hodie salvator (Luc. II, 11): et de quo dictum est

 CAPUT XXX.

 CAPUT XXXI.

 51. Hinc et ipse Dominus mori voluit, ut, quemadmodum de illo scriptum est, per mortem evacuaret eum qui potestatem habebat mortis, id est, diabolum,

 CAPUT XXXII.

 CAPUT XXXIII.

 CAPUT XXXIV.

 55. Caro enim quae primo facta est, non erat caro peccati, in qua noluit homo inter delicias paradisi servare justitiam. Unde statuit Deus, ut post ej

 56. Tale aliquid nobis insinuatum est de patriarcha 0184 David in libro Regnorum, ad quem propheta cum missus esset, eique propter peccatum quod admis

 CAPUT XXXV.

 CAPUT XXXVI.

 59. De anima vero, utrum et ipsa eodem modo propagata, reatu qui ei dimittatur obstricta sit (neque enim possumus dicere, solam carnem parvuli, non et

 LIBER TERTIUS, SEU AD EUMDEM MARCELLINUM EPISTOLA,

 CAPUT PRIMUM.

 CAPUT II.

 3. Postremo ad id quod intellectu perspicacissimo assequi non valemus, auctoritate divina consentire cogamur. Bene quod ipsi nos admonent, justitiam C

 0188 4. Jam caeteris, quae Pelagius insinuat eos dicere, qui contra originale peccatum disputant, in illis duobus prolixi mei operis libris satis, qua

 CAPUT III.

 6. Videsne, obsecro, quemadmodum hoc totum Pelagius, non ex sua, sed ex aliorum persona indiderit scriptis suis, usque adeo sciens hanc nescio quam es

 CAPUT IV.

 8. Ac per hoc si ambigui aliquid habent verba apostolica quibus dicit, Per unum hominem peccatum intravit in mundum, et per peccatum mors, et ita in o

 9. Quanquam toto ipso loco, ubi per unius peccatum multorum condemnationem, et per unius justitiam multorum justificationem Apostolus loquitur, nihil

 CAPUT V.

 11. Vides quanta fiducia ex antiqua et indubitata fidei regula vir tantus ista loquatur? Qui haec documenta certissima ideo protulit, ut illud quod er

 CAPUT VI.

 CAPUT VII.

 14. Haec non ideo commemoravi, quod disputatorum quorumlibet sententiis tanquam canonica auctoritate nitamur sed ut appareat, ab initio usque ad prae

 CAPUT VIII.

 16. Sed si Baptismus, inquiunt, mundat antiquum illud delictum, qui de duobus baptizatis nati fuerint, debent hoc carere peccato. Non enim potuerunt a

 CAPUT IX.

 CAPUT X.

 CAPUT XI.

 20. Quanquam etiam ibi ad Corinthios locum ipsum de resurrectione diu tractatum sic in fine concluserit, ut nos dubitare non sineret, mortem quoque co

 CAPUT XII.

 CAPUT XIII.

 23. Illud autem quod dicunt, sine ullo peccato aliquos 0200 homines jam ratione utentes, in hoc saeculo vixisse vel vivere: optandum est ut fiat, cona

Chapter 20.—The Sting of Death, What?

But even in the passage to the Corinthians, where he had been treating fully of the resurrection, the apostle concludes his statement in such a way as not to permit us to doubt that the death of the body is the result of sin. For after he had said, “This corruptible must put on incorruption, and this mortal must put on immortality: so when this corruptible shall have put on incorruption, and this mortal immortality, then,” he added, “shall be brought to pass the saying which is written, Death is swallowed up in victory. O death, where is thy victory? O death, where is thy sting?” and at last he subjoined these words: “The sting of death is sin; and the strength of sin is the law.”486    1 Cor. xv. 53–56. Now, because (as the apostle’s words most plainly declare) death shall then be swallowed up in victory when this corruptible and mortal shall have put on incorruption and immortality,—that is, when “God shall quicken even our mortal bodies by His Spirit that dwelleth in us,”—it manifestly follows that the sting of the body of this death, which is the contrary of the resurrection of the body, is sin. The sting, however, is that by which death was made, and not that which death made, since it is by sin that we die, and not by death that we sin. It is therefore called “the sting of death” on the principle which originated the phrase “the tree of life,”—not because the life of man produced it, but because by it the life of man was made. In like manner “the tree of knowledge” was that whereby man’s knowledge was made, not that which man made by his knowledge. So also “the sting of death” is that by which death was produced, not that which death made. We similarly use the expression “the cup of death,” since by it some one has died, or might die,—not meaning, of course, a cup made by a dying or dead man.487    [This is only one of many examples of the care with which Augustin, writing for the popular eye, illustrates his exegetical points. “Of death” he thus shows is genitive of the object, not of the subject; giving to the phrase the meaning of “the sting which slays man.”—W.] The sting of death is therefore sin, because by the puncture of sin the human race has been slain. Why ask further: the death of what,—whether of the soul, or of the body? Whether the first which we are all of us now dying, or the second which the wicked hereafter shall die? There is no occasion for plying the question so curiously; there is no room for subterfuge. The words in which the apostle expresses the case answer the questions: “When this mortal,” says he, “shall have put on immortality, then shall be brought to pass the saying which is written, Death is swallowed up in victory. O death, where is thy victory? O death, where is thy sting? The sting of death is sin, and the strength of sin is the law.” He was treating of the resurrection of the body, wherein death shall be swallowed up in victory, when this mortal shall have put on immortality. Then over death itself shall be raised the shout of triumph, when at the resurrection of the body it shall be swallowed up in victory; then shall be said to it, “O death, where is thy victory? O death, where is thy sting?” To the death of the body, therefore, is this said. For victorious immortality shall swallow it up, when this mortal shall put on immortality. I repeat it, to the death of the body shall it be said, “Where is thy victory?”—that victory in which thou didst conquer all, so that even the Son of God engaged in conflict with thee, and by not shrinking but grappling with thee overcame. In these that die thou hast conquered; but thou art thyself conquered in these that rise again. Thy victory was but temporal, in which thou didst swallow up the bodies of them that die. Our victory will abide eternal, in which thou art swallowed up in the bodies of them that rise again. “Where is thy sting?”—that is, the sin wherewithal we are punctured and poisoned, so that thou didst fix thyself in our very bodies, and for so long a time didst hold them in possession. “The sting of death is sin, and the strength of sin is the law.” We all sinned in one, so that we all die in one; we received the law, not by amendment according to its precepts to put an end to sin, but by transgression to increase it. For “the law entered that sin might abound;”488    Rom. v. 20. and “the Scripture hath concluded all under sin;”489    Gal. iii. 22. but “thanks be to God, who hath given us the victory through our Lord Jesus Christ,”490    1 Cor. xv. 57. in order that “where sin abounded, grace might much more abound;”491    Rom. v. 20. and “that the promise by faith of Jesus Christ might be given to them that believe;”492    Gal. iii. 22. and that we might overcome death by a deathless resurrection, and sin, “the sting” thereof, by a free justification.

20. Quanquam etiam ibi ad Corinthios locum ipsum de resurrectione diu tractatum sic in fine concluserit, ut nos dubitare non sineret, mortem quoque corporis merito accidisse peccati. Cum enim dixisset, Oportet corruptibile hoc induere incorruptionem, et mortale hoc induere immortalitatem. Cum autem corruptibile hoc indutum fuerit incorruptionem, et mortale hoc immmortalitatem; tunc fiet, inquit, sermo qui scriptus est, Absorpta est mors in victoriam. Ubi est, mors, victoria tua ? ubi est, mors, aculeus tuus? deinde subjecit, Aculeus autem mortis est peccatum; virtus vero peccati, lex (I Cor. XV, 21, 22, 53-56). Quia ergo, sicut Apostoli apertissima verba declarant, eo absorbebitur mors in victoriam, quo corruptibile et mortale hoc induet incorruptionem et immortalitatem; id est, quo vivificabit Deus et mortalia corpora nostra, propter inhabitantem Spiritum ejus in nobis: manifestum est et hujus mortis corporis, quae resurrectioni corporis contraria est, aculeum fuisse peccatum: aculeum autem quo mors facta est, non quem mors fecit: peccato enim morimur, non morte peccamus. Sic itaque dictum est, aculeus mortis, quomodo lignum vitae, non quod hominis vita faceret, sed quo vita hominis fieret: et quomodo lignum scientiae, per quod scientia fieret hominis, non quod per suam scientiam fecerit homo. Sic ergo et aculeus mortis, quo mors facta est, non quem mors fecit. Sic enim dicimus et poculum mortis, quo aliquis mortuus sit, vel mori possit, non quod moriens mortuusve confecerit. Aculeus itaque mortis peccatum est, peccati punctu mortificatum est genus humanum. Quid adhuc quaerimus cujus mortis, utrum animae, an corporis? utrum primae qua nunc omnes morimur, an secundae qua tunc impii morientur? Nulla causa est exagitandi quaestionem, nullus tergiversandi 0198 locus; Apostoli verba quibus id agebat, interrogata respondent: Cum mortale hoc, inquit, induerit immortalitatem, tunc fiet sermo qui scriptus est, Absorpta est mors in victoriam. Ubi est, mors, victoria tua? ubi est, mors, aculeus tuus? Aculeus autem mortis est peccatum; virtus vero peccati, lex. De resurrectione corporis agebat, qua absorbebitur mors in victoriam, cum mortale hoc induerit immortalitatem. Tunc ipsi morti insultabitur, quae in victoriam resurrectione corporis absorbebitur. Tunc ei dicetur, Ubi est, mors, victoria tua? ubi est, mors, aculeus tuus? Morti ergo corporis hoc dicetur. Hanc enim absorbebit victoriosa immortalitas, cum mortale hoc immortalitatem induetur. Morti, inquam, corporis hoc dicetur: Ubi est victoria tua, qua omnes sic viceras , ut etiam Dei Filius tecum confligeret, teque non vitando, sed suscipiendo superaret? Vicisti in morientibus, victa es in resurgentibus. Victoria tua qua absorbueras corpora morientium, temporalis fuit: victoria nostra, qua in corporibus absorpta es resurgentium, aeterna constabit. Ubi est aculeus tuus? hoc est, peccatum, quo puncti et venenati sumus, ut te etiam in nostris corporibus figeres , et ea tam longo tempore possideres? Aculeus autem mortis est peccatum; virtus vero peccati, lex. Peccavimus in uno omnes; ut moreremur in uno omnes: accepimus legem, non ut emendatione finiremus peccatum, sed ut transgressione augeremus. Lex enim subintravit ut abundaret peccatum, et conclusit Scriptura omnia sub peccato. Sed Deo gratias, qui dedit nobis victoriam per Dominum nostrum Jesum Christum (I Cor. XV, 57), ut ubi abundavit peccatum, superabundaret gratia (Rom. V, 20) atque ut promissio ex fide Jesu Christi daretur credentibus (Galat. III, 22), et vinceremus mortem per immortalem resurrectionem, et aculeum ejus peccatum per gratuitam justificationem.