239. De sancto Georgio.

1. Exsulta, Sion,
civitas sancta,
auro pulchra,
gemmis adornata,

2 a. Stellis insignita,

claro lumine splendida ;

2 b. Thronus alti regis,

summi solium principis,

3 a. In quo cum Christo beatae
festivantur animae,

3 b. Et angelorum iucunda
gratulantur agmina ;

4 a. Mater electa
Christi, Maria,
dilecto
regnat coniuncta filio;

4 b. Apostolorum
chori laetantur,
martyrum,
confessorum et virginum.

5 a. Quos inter gloriosus
Christi miles emicat
sanctus Georgius,

5 b. Qui longa passione
dimicando martyrum
meruit dux esse.

6 a. Tyranno confluunt,
ecce, reges,
duces et populi
multiplices ;
agnorum,
taurorum,
milia mactat
et victimas praeparat.

6 b. Rex prior immolat
Appolini,
iubet, sacrificent,
omnes, atque
trahuntur,
arentur
fideles Christi
per machinas territi.

7 a. Videns Georgius
perire multas
christianorum animas,

7 b. Exutus chlamyde
clamat: quid facis,
o serpens perditissime?

8 a. Immola Deo,
factori tuo;
nec iam daemonibus
immolabo.

8 b. Idola tua

surda et muta
manu sunt hominum
fabricata.

9 a. Haec audiens inimicus,
nimio furore turbatus:

9 b. Quis es, inquit, homo, pande,
deos audes qui blasphemare?

10 a. Nominor Georgius,
Christi sum famulus,
quem tu, maledicte,
adorares
tyranne potius,

10 b. Qui caelos et omnia
mira potentia
solus adorandus
instauravit
sua de gratia.

11a. Sanctus ad poenam
sponte ducitur
extremam,
quia properat
ad palmam.

11b. Oratione

fusa plectitur,
in caelum
eius anima
defertur.

12 a. O quanta sollemnitate
hac die suscepta est
huius sancti anima,
in paradisi gaudia.

12 b. O felix athleta Christi,
Georgi, te quaesumus,
ut nos tuis precibus
rex regum salvet Dominus.