290. De sancto Micliaele.

1. Dulce, contio sacra,
vox nostra
sonet Alleluia,

2 a. Regem laudans
regum vasta
per orbis spatia,

2 b. Qui media
mire, ima
regit et supera,

3 a. Caelum, terram, maria
et cuncta, quae
sunt in eis condita,

3 b. Exercetque propria
semper in his
pia moderamina.

4 a. Intendat, en, cantica
residens
in arce siderea,

4 b. Quae nos ad praeconia
canimus
primatis insignia.

5 a. Nunc ergo, sancte
Michael, vocis organa
iam considera
consona

nostra, sanctissime,
quae tibi reddimus debita.

5 b. Omnis haec te nunc
expostulat subdita,
quo largissima
Domini
misericordia
per tua nos salvet merita,

6 a. Tollens pie gravia
nobis pariter atque
levia precamina,

6 b. Ut, quae sunt grata sibi,
nos divina faciat
operari gratia.

7 a. Nec ultra
horribilia
temptamenta
praevaleant
ad caenosa
pertrahere
hostis vesani
contagia,

7 b. Sed clara

servent merita
nos per saecla
angelica
inter ista
multimoda
istius aevi
discrimina.

8 a. Ut mereamur fulgida,
archangele,
te duce scandere aethera,

8 b. Perpetue concrepantes
dulcisona
iubilando melodemata,

9 a. Qui potens in aeterna
laetaris gloria

9 b. Caelicolarum inter
principans agmina.