Admonitio In Epistolam Julii Ad Dionysium Alexandrinum.
( Coust. App. p. 57.)

0925A I. Hanc epistolam, pluribus jam monimentis, maximeque 0925B Monophysitarum scriptis notissimam, tempus, quod multa consumere solet, nobis tandem totam et integram reddidit. Jam unum illius fragmentum Leontii adversus fraudes Apollinaristarum liber, et extremam ejusdem partem vetus codex graecus suppeditarant. Praeterea in historia patriarcharum Alexandrin. quam Eusebius Renaudotius Orientalium linguarum ac disciplinarum eruditione clarissimus concinnavit, pag. 360, Johannis Antiocheni patriarchae, qui medio saeculo X, florebat, synodica describitur epistola, in qua epistolae hujus ex numero 3 verba sic laudantur: «Idem quoque in epistola ad Dionysium episcopum Cypri sic ait: Dum confitentur naturas duas, coguntur unum adorare, et alterum non adorare. In eo, qui divinus est, baptizantur, 0925C et in eo, qui homo est, non baptizantur. Porro cum in nomine Christi baptizemur, naturam unam confitemur divinitatem et corpus passibile, ut baptismus noster sit in Deo et morte Domini. «Ibi quidem haec velut ex S. Hippolyto Romano proferuntur: sed eadem Julio Romano libri alii adscribunt. Antea Christianus Lupus in Synodico, seu epistolarum quae ad Ephesinum concilium attinent, compilatione, quam et Stephanus Baluzius recudit, cap. 224, mediam saltem ejus partem latine habebamus. Verum id Antonii Muratorii indefesso labori ac sedulitati debemus, ut ex Ambrosiano codice non ita pridem tota graece prodierit, nova donata interpretatione, ac docta dissertatione illustrata.

II. Eadem epistola et ab Eutychete in mox dicto 0925D Synodico c. 222 et 225, et ab Eutychetis discipulis apud Facundum lib. I, c. 5, et ab Acephalis seu Severianis in Collatione anno 533, Constantinopoli coram Justiniano imp. habita laudatur. Ejus quoque meminit Gennadius lib. de script. ac de illa quid censeat, aperit his verbis: «Julius urbis Romae episcopus scripsit ad Dionysium quemdam de incarnatione Domini epistolam unam, quae illo quidem tempore utilis visa est adversus eos, qui ita duas per incarnationem asserebant in Christo personas, sicut et naturas: nunc autem perniciosa probatur, fomentum est enim Eutychianae et Timotheanae impietatis.» Ubi epistolam hanc commodo interprete indigere notat, quo a Timothei, hoc est discipuli Apollinaris impietate purgetur. Quocirca Ephraemius Antiochenus 0926A apud Photium in fine codicis 229 eam admittens, 0926B unius naturae vocabulo unam hypostasim enuntiari pro certo ponit. Ea nimirum de Julio antiquorum erat opinio, ut cum hanc epistolam, inscriptione illius decepti, Julii esse non dubitarent, verba haeretica, ut loquitur Leontius, «propter personae auctoritatem fide dignam,» ad catholicum sensum accommodare mallent, quam tantum virum haeresis aut insimulare, aut etiam suspicari.

III. Facundus tamen lib. I, c. 5, ut et apud Photium cod. 230. Eulogius Alexandrinus epistolae inscriptionem suspectam habere, Hypatius vero Ephesiorum antistes, Leontius aliique plures falsam affirmare non dubitarunt. Sed a quibus prodierit, inter eos non convenit. Leontius verisimile sibi videri ait, eos qui a Julio per schisma discesserunt, hoc est quorum 0926C schismaticis litteris Julius epist. I rescribit, epistolam hanc, ut odium in eum concitarent, ipsius nomine inscripsisse. Diognitus quidem, qui ex illis unus erat, falsas litteras confinxisse in epistola synodi Sardicensis ad universas ecclesias narratur. Sed si schismatici illi, a Julio abalienati, invidiam ei conflare, haeretica supponendo scripta, moliti sunt; quid erat cur eodem animo erga Felicem papam, Gregorium Thaumaturgum aliosque patres se gererent? Sane hoc potius ab aliis haereticis videtur factum, ut pravae doctrinae magnis illis nominibus auctoritas conciliaretur. Et vero Leontius ipse aliam ea de re conjecturam proponit. Eum enim librum cui titulum indidit, «In eos qui proferunt nobis quaedam Apollinarii, falso inscripta nomine sanctorum patrum,» ab 0926D his auspicatur verbis: «Quidam ex haeresi Apollinarii, vel Eutychis, vel Dioscori, cum vellent suam haeresim confirmare, quasdam orationes Apollinarii Gregorio Thaumaturgo, aut Athanasio, aut Julio inscripserunt, ut simpliciores fallerent: quod quidem perfecerunt.» Quocirca quaerendum quibusnam haereticorum illorum tanta fraus adscribenda sit.

IV. Antiquorum nemo est, cui Apollinarii impietatem epistola ista non suboleat. Plures vero ipsummet Apollinarium genuinum illius parentem esse docent. Nominatimque Ephesiorum antistes Hypatius in Collatione Constantinop. ait: «Nam et beati Julii famosam illam epistolam manifeste ostendimus fuisse scriptam ad Dionysium:» Sed in hoc comprobando majorem caeteris operam impendere cum Collectaneorum 0927A adversus Severianos auctor anonymus apud Canisium tom. 4, part. I, tum Leontius. Is porro lib. de sectis act. 8, epistolam istam non Julii, sed Apollinarii esse probat, «primum ex eo, quod si quis eam consideret, nihil Juliano dignum habeat nomine; deinde quod mentione corporis facta, nusquam id mente praeditum vel animatum dixerit, tametsi erat in more patribus illius saeculi, ut sicubi corporis ( Christi) mentionem facerent, id ipsum mente praeditum animatumque dicerent; postremo quod Nyssenus Gregorius in opere contra Apollinarem aperte multa recitet, quae hac epistola continentur, eaque ceu prava refutet.» Sed hujus rei argumentum ineluctabile deducitur ex ejusdem libro contra fraudes Apollinaristarum, utpote in cujus initiis Valentinus 0927B primarius Apollinarii discipulus multa profert «domini Apollinarii» testimonia, et inter ea unum «ex epistola ad Dionysium, cujus principium est: Mihi argumentum amicitiae, et alterum ex alia epistola ad eumdem cujus principium est, Admiror cum de quibusdam audio, confiteri quidem Deum in carne, labi autem errore in divisione prave a Paulianistis introducta,» quod est epistolae hujus Julio adscriptae exordium. Unde conficitur, ut Apollinarius ita epistolae ejus sit genuinus parens, ut nec id latere ipse voluerit; adeoque alius falsae inscriptionis artifex sit quaerendus.

V. Jam Leontium audivimus hujusmodi fraudem quibusdam «ex haeresi Apollinarii vel Eutychis vel Dioscori» attribuentem. Evagrius vero lib. III, cap. 0927C 31; eam Eutychetis ac Dioscori discipulis adscribit, de quibus haec habet: «Multos quoque Apollinarii libros Athanasio et Gregorio Thaumaturgo et Julio falso adscripserunt.» Idem quoque nefas Marcianus imp. sub finem epistolae ad Alexandrinos monachos Chalcedon. concil. par. 3, cap. 8, quibusdam Eutychetis discipulis tribuit: «Qui, inquit, libros Apollinarii non dubitaverunt plebi dispergere, vocabula sanctorum patrum eis attitulantes, quatenus ad plenum simplicium mentes sua falsitate deciperent.» At Hypatius Ephesiorum antistes in Collatione Constantinop. non hos, sed Apollinaristas sceleris hujus reos suspicari se testatur. Primo enim, cum Acephali Felicis atque Julii epistolas in haereseos suae gratiam laudassent, eas falsas esse haud dubius pronuntiavit. 0927D Tum iisdem instantibus ac dicentibus: «Quid ergo suspicamini nos quod falsavimus?» respondit: «Vos non suspicamur, sed antiquos haereticos Apollinaristas.» Et vero Leontius lib. cont. fraud. Apollin. post med. «Apollinarii esse epistolas, quae Julii esse feruntur,» hinc suadet, quod «Apollinarii discipuli antiquiores sunt omnibus qui iis usi sunt.» Non temere igitur antiquus compilator epistolarum, quas in lucem emisit Christianus Lupus, ac Steph. Baluzius nov. coll. concil. recudi curavit, cap. 224; huic epistolae hanc praefixit inscriptionem: «Exemplar Julii episcopi urbis Romae, ut asserunt Eutychis scripta, ad Dionysium episcopum, cujus sensu ductus ipse Eutyches decidit in errorem.» Neque 0928A mendacii arguendus est infelix ille haeresiarcha, cum ibid. cap. 222, ab unius naturae professione recedere se non posse ad Leonem papam scripsit, «sciens, inquit, sanctos et beatos patres nostros Julium, Felicem, Athanasium, Gregorium, sanctissimos episcopos, refutantes duarum naturarum vocabulum.» Utinam solus ille fallaci tantorum praesulum larva fuisset deceptus. Verum etiamnum pia mater Ecclesia de interitu gemit innumerorum hominum, qui tametsi Eutychi anathema dicunt, sanctos tamen patres Julium, Felicem, Gregorium et Athanasium duces habere se rati, ab unius naturae professione divelli se non sinunt, et Chalcedonensem synodum Leonisque tomum damnare ac detestari non verentur.

0928B VI. Quis vero fuerit Dionysius, ad quem Apollinaris hanc epistolam scripsit, nunc inquirendum restat. Antiqui auctoris collectaneorum contra Monophysitas, cujus exemplar graecum in Parisiensi collegio Rr. Pp. soc. Jes. asservatur, cap. 9, haec in epistolae hujus inscriptionem habetur observatio: Γράφει γὰρ οὕτως Ἀπολινάριος· «Τῷ δεσπότῃ μου τῷ ποθεινοτάτῳ συλλειτουργῷ Διονυσίῳ Ἀπολινάριος. » οὖτοι δὲ οἱ πλαστουργήσαντες πεποιήκασιν, «Ἰούλιος ἐπίσκοπος ἐν Κριστῷ χαίρειν.» Quae verba sic apud Canisium tom. IV, part. I, pag. 236, latine redduntur: «Sic enim scribit Apollinarius: Domino meo desideratissimo et comministro Dionysio Apollinarius: sic autem falsarii fecerunt inscriptionem, Julius episcopus Romae in Domino salutem.» 0928C Tum idem scriptor Dionysium presbyterum, non episcopum fuisse affirmat. Cui opinioni eatenus favere videntur Apollinarii discipulii Timotheus et Valentinus, quatenus hunc Dionysium nusquam episcopum, sed tantum Apollinarii familiarem nuncupant. Neque etiam a Gennadio Massiliensi, Hypatio Ephesino, aut Eulogio Alexandrino episcopus appellatur. Verum in inscriptione, quam primigeniam ac sinceram censet memoratus collectaneorum auctor, illius sententiae istud maxime adversatur, quod Dionysius συλλειτουργὸς appellatur; nihil enim usitatius quam ut episcopi collegas suos συλλειτουργοὺς vocent. Nominatim vero Marcellus Ancyranus episcopus expositionem fidei suae Ἰουλίῳ συλλειτουργῷ inscripsit, et Sardicensis synodi patres eumdem Julium συλλειτουργὸν vocant. 0928D Sed et in praedicta inscriptione antecedens vox δεσπότῃ vix dubitare sinit, quin subsequens συλλειτουργῷ coepiscopum, non compresbyterum sonet. Quocirca Synodici compilator Dionysium episcopum vocat. Alii etiam locum notant ubi fuerit episcopus, sed in hoc designando secum non consentiunt. Nam eumdem Leontius lib. de sectis act. 8, «Corinthiorum,» Johannes Antiochenus patriarcha loco jam supra n. 1, laudato «Cypri,» Ambrosiani codicis inscriptio «Alexandriae» episcopum appellant. Et vero ea in re graviter hallucinatus est Leontius, si Dionysii Corinthiorum episcopi nomine illum intellexit celebrem antistitem, cujus exstat ad Soterem papam epistola. Nec sincerior est inscriptio graeca, quae «Dionysium 0929A Alexandrinum» prae se fert. Nam Julii aut Apollinarii temporibus nullus Alexandrinae ecclesiae Dionysius praeerat. Notissimus quidem, Dionysio Romano pontifice, Dionysius Alexandrinus fuit: sed hunc anno 281, 0930A vivere desiisse tradit Hieronymi Chronicon, Julius autem anno dumtaxat 336, Romanam ecclesiam regere coepit. Nihil est igitur unde hujus Dionysii sedem definiamus.