Thomas Aquinas, In IV Sententiarum – In Libros Sententiarum

Constat enim quod deus gentiles ex sola misericordia liberavit; Roman. 15, 9: gentes autem super misericordia honorare deum. Sed conversionem gentium apostolus attribuit divinae bonitati; Rom. 11, 22: vide bonitatem et severitatem dei; in eos qui ceciderunt severitatem, in te autem bonitatem.

Ergo bonitas et misericordia ejusdem sunt rationis in deo.

Argumentum 2

Praeterea, principia per effectus cognoscuntur.

Sed idem est effectus misericordiae et bonitatis; scilicet providere minus habentibus. Ergo eadem est ratio utriusque.

Argumentum 3

Praeterea, misericordia est quaedam virtus.

Sed virtus est bonitas virtuosi. Ergo misericordia, inquantum hujusmodi, bonitas quaedam est; et ita videtur eadem ratio utriusque.

Sed Contra 1

Sed contra, quaecumque sunt unius rationis, sunt etiam unius ambitus. Sed bonitas et misericordia non sunt unius ambitus; quia bonitas divina communicatur omnibus creaturis, inquantum a primo bono sunt omnia bona; misericordia autem non invenitur in omnibus creaturis, ut omnes misericordes dicantur. Ergo bonitas et misericordia non sunt ejusdem rationis.

Sed Contra 2

Praeterea, misericordia non esset, nisi esset miseria. Sed bonitas esse potest etiam nulla miseria existente; quia bonum non dependet a malo, sicut nec habitus a privatione. Ergo misericordia et bonitas in deo non sunt unius rationis.