▾
Thomas Aquinas, In IV Sententiarum – In Libros Sententiarum
⎗←→⎘
▾
Utrum christus, secundum quod homo, habuit potestatem dimittendi peccata.
Ad primum sic proceditur. Videtur quod christus, secundum quod homo, habuit potestatem dimittendi peccata. Matth. 9, 6, dicitur: ut autem sciatis quia filius hominis habet potestatem in terra dimittendi peccata, dixit paralytico: surge, et ambula.
Sed non oportebat signum ostendere ad probandum quod deus haberet potestatem dimittendi peccatum: quia hoc Judaei confitebantur. Ergo etiam secundum quod homo habuit hanc potestatem.
Praeterea, christus, secundum quod homo, est redemptor, ut in 3, dist. 19, qu. 1, art. 4, quaestiunc. 1, dictum est. Sed non potest aliquis liberari a servitute peccati nisi sibi peccatum dimissum sit. Ergo christus, secundum quod homo, habuit potestatem dimittendi peccata.
Praeterea, super illud joan. 5: sicut pater suscitat mortuos etc., dicit Augustinus: judicat, et suscitat corpora, non pater, sed filius, secundum humanitatis dispensationem, qua minor est patre. Sed suscitatio corporum attestatur suscitationi animarum, quae fit per dimissionem peccati.
Ergo christus, secundum quod homo, potuit peccatum dimittere.
Praeterea, majus est imperium ejus quam invocatio nominis ejus. Sed ad invocationem nominis christi dabatur baptismus et remissio peccatorum in primitiva ecclesia. Ergo et ipse christus suo imperio poterat peccata dimittere.
Praeterea, christus amplioris gloriae prae Moyse habitus est, quia non sicut servus vel minister, sicut Moyses, est in domo dei, sed sicut dominus et heres, ut dicitur Hebr. 3. Sed si non haberet potestatem dimittendi peccatum, secundum quod homo, non esset sicut dominus, sed solum sicut minister, sicut et alii. Ergo habet potestatem dimittendi peccata.
Sed contra, illud quod est solius dei, non convenit christo inquantum est homo. Sed dimittere peccatum est hujusmodi; ut patet Isai. 43: ego sum qui deleo iniquitates tuas propter me. Ergo non convenit christo.
Praeterea, nulli dimittitur peccatum, nisi per spiritum sanctum. Sed christus, secundum quod homo, non poterat dare spiritum sanctum, ut dist. 15, 1 Lib., quaest. 5, art. 1, quaestiunc. 4, dictum est. Ergo non potest remittere peccata secundum quod homo.
Praeterea, Augustinus dicit, quod christus secundum quod est filius dei, est vita quae vivificat animas. Sed quod convenit sibi inquantum est filius dei, non competit ei secundum quod est homo. Ergo vivificare animas remittendo peccata, non competit ei secundum quod homo.
Respondeo dicendum, quod triplex est potestas absolvendi a peccato in baptismo. Una potestas auctoritatis; et haec solius dei est, quia propria virtute peccata dimittit, quasi principalis causa remissionis peccati; unde tali potestate christus, secundum quod homo, peccata remittere non poterat.
Alia potestas est ministerii, quae eis competit qui sacramenta dispensant, in quibus divina virtus secretius operatur salutem. Tertia est media inter has duas, quae dicitur potestas excellentiae; et hanc christus prae aliis habuit. Attenditur autem haec excellentia quantum ad tria. Primo quantum ad hoc quod ex merito passionis ejus baptismus efficaciam habet, non autem ex merito alicujus alterius baptizantis; unde non est melior baptismus a meliore baptizante datus. Secundo quantum ad hoc quod christus sine sacramento sacramentorum effectum conferre poterat quasi dominus et institutor sacramentorum; quod de aliis non est verum.
Tertio quantum ad hoc quod ad invocationem nominis ejus dabatur remissio peccatorum in baptismo in primitiva ecclesia. Sed quia secundae rationes videntur procedere de prima potestate, ideo concedendae sunt illae, et respondendum est ad primas.
Ad primum ergo dicendum, quod filius hominis habebat potestatem auctoritatis dimittendi peccata, non secundum quod homo, sed secundum quod deus; et ideo per miraculum ostensum hic probatur quod ille homo esset deus, cui natura obediebat quasi proprio creatori.
Ad secundum dicendum, quod redemptor dicitur dupliciter. Uno modo propter usum potestatis auctoritativae in absolvendo a peccato, et sic christus secundum quod deus, redemptor est. Alio modo propter effectum humilitatis; et sic competit ei secundum quod homo, inquantum per humilitatem passionis nobis remissionem meruit peccatorum; et hoc pertinet ad potestatem excellentiae, ut dictum est.
Ad tertium dicendum, quod potestas quam christus secundum quod homo habuit suscitandi corpora, non est potestas tantum ministerii, sicut et Petrus mortuos suscitavit; neque est iterum potestas auctoritatis, quia hoc solius dei est: sed est potestas cujusdam excellentiae, quae ei competit ex unione ad deum, ut scilicet imperio, non prece, mortuos suscitaret: et similiter habuit potestatem excellentiae in remittendo peccata.
Ad quartum dicendum, quod hoc quod ad invocationem nominis ejus conferebatur remissio peccatorum in baptismo, pertinet ad potestatem excellentiae.
Ad quintum dicendum, quod non habuit tantum ministerii potestatem, sed altiorem, ut dictum est.