Thomas Aquinas, In IV Sententiarum – In Libros Sententiarum

Ulterius. Videtur quod deus nullum puniat nisi pro peccato. Quia, ut dicit Hieronymus, quidquid patimur, peccata nostra meruerunt. Per passionem autem poenam designat.

Ergo omnis poena pro peccato redditur.

Argumentum 2

Praeterea, sicut praemium habet se ad meritum, ita poena ad peccatum. Sed praemium non redditur nisi merito. Ergo nec poena nisi peccato.

Argumentum 3

Praeterea, poena est quasi medicina quaedam, dum scilicet vel ipse qui punitur, per poenam corrigitur, vel alii, qui ex hoc terrentur. Sed hoc non esset, si poena etiam absque peccato inferretur.

Ergo non infertur poena nisi pro peccato.

Argumentum 4

Praeterea, humana justitia a divina exemplatur.

Sed secundum humanam justitiam reputaretur injustum punire aliquem sine culpa. Ergo multo fortius hoc est inconveniens divinae justitiae.

Sed Contra 1

Sed contra, job gravissime punitus fuit. Sed poena non fuit ei inflicta pro culpa, ut frequenter dicit Gregorius. Ergo non semper deus infert poenam pro culpa.

Sed Contra 2

Praeterea, infortunia quae in hoc mundo accidunt, communia sunt bonis et malis, ut Augustinus dicit in Lib. De CIV. Dei. Sed culpa non est utrisque communis. Ergo aliquando poena infertur sine culpa.