Thomas Aquinas, In IV Sententiarum – In Libros Sententiarum

Ulterius. Videtur quod justi non teneantur ad jejunium ecclesiae, 2 corinth. 3, 17: ubi spiritus domini, ibi libertas. Sed justi spiritu dei sunt imbuti. Ergo liberi sunt ab onere statutorum ecclesiae; et sic non obligantur ad jejunium ab ecclesia institutum.

Argumentum 2

Praeterea, Matth. 9, 15, dominus dicit: non possunt filii, quamdiu cum eis est sponsus, lugere.

Jejunium autem ad luctum pertinet. Sed cum justis sponsus ecclesiae christus spiritualiter est; Eph. 3, 17: habitare christum per fidem in cordibus vestris. Ergo cum spiritualis praesentia corporali praeemineat, videtur quod non teneantur ad jejunium.

Argumentum 3

Praeterea, nullus tenetur satisfacere qui non peccavit. Sed jejunium est quaedam satisfactionis pars. Ergo si sunt aliqui justi qui nunquam peccaverunt, videtur quod tales ad jejunium non tenentur.

Sed Contra 1

Sed contra, apostolus perfecte justus fuit. Sed ipse corpus suum castigavit per jejunia et alia corporalia exercitia, ut dicitur 1 corinth. 9, 27: ne forte reprobus efficiar. Ergo et alii justi debent jejunare.

Sed Contra 2

Praeterea, justitia hominis ordinem ecclesiae non subvertit, sed perficit. Sed quamdiu manet ordo, manet obedientia inferioris ad superiorem praecepta: quia hoc eis est debitum. Ergo per justitiam homo non absolvitur quin teneatur jejunare, et alia praecepta ecclesiae dei debeat servare.