330 LITTERAE

minum par esse sola non potest. Quo modo corpori, ut alatur, pa- nem quotidianum, sic animae, ut ad virtutem confirmetur, nervos atque robur impetrare divinitus necesse est. Quare communis i l la conditio lex que vitae, quam in perpetua quadam diximus dimica- tione consistere, obsecrandi Deum habet adiunctam necessitatem. Etenim quod est vere ab Augustino venusteque dictum, trascendit pia precatio intervalla mundi, divinamque devocat e caelo miseri- cordiam. Contra cupiditatum túrbidos motus, contra malorum dae- monum insidias, ne circumventi in fraudem inducamur, adiumenta pe- tere atque auxilia caelestia iubemur oraculo divino, ovate ut non intretis in tentationem (1). Quanto id necessarium magis, si uti- lem dare operam alienae quoque saluti volumus ? Christus Domi- nus, unigenitus Fi l ius Dei, fons omnis gratiae et v irtut is , quod verbis praecipit, ipse prior demonstravit exemplo: erat pernoctans in oratione Dei (2) saerificioque proximus prolixius orabat (3). - Profecto longe minus esset naturae extimescenda fragilitas, nec languore mores desidiaque diffluerent, si divinum istud praeceptum minus iaceret incuria ac prope, fastidio intermissum. Est enim exo- rabilis Deus, gratifican vul t hominibus, aperte pollicitus, sua se munera large copioseque petentibus daturum. Quin etiam invitat ipsemet petere, ac fere lacessit amantissimis verbis : ego dico vo- bis, petite et dabitur vobis, quaerite et invenietis, pulsate et ape- rietur vobis (4). Quod ut confidenter ac familiariter iacere ne ve- reamur, maiestatem numinis sui similitudine atque imagine tem- perat parentis suavissimi, cui nihil potius, quam caritas liberorum. Si ergo vos, cum sitis mali, nostis bona data dare. filiis vestris, quanto magis Pater vester, qui in caelis est, dabit bona peten- tibus se f (5) - Quae qui cogitaverit, non nimium mirabitur si efficientia precum humanarum Ioanni quidem Chrysostomo videatur tanta, ut cum ipsa potentia Dei comparari illam putet posse. Pro- pterea quod sicut Deus universitatem rerum verbo creavit, sic homo impetrat, orando, quae velit . Nihil est rite adhibitis preci- bus impetrabilius, quia insunt in eis quaedam velut moventia, qui- bus placari se Deus atque exorari facile patiatur. Nam inter oran- dum revocamus ab rebus mortalibus animum, atque unius Dei eo-

(1) Matth., x x v i , 41.

(2) L u c V I , 12.

(3) Luc. x x i i . 43.

(4) L U Í . X I , 9.

(o) Matth, V I I , 11.