LITTERAE 334

gita tione suspensi, conscientia tenemur infirmitatis humanae: ob eamque rem in bonitate et amplexu parentis nostri acquiescimus, in virtute conditoris perfugium quaerimus. Adire insistimus au- ctorem omnium bonorum, tamquam spectari ab eo velimus aegrum animum, imbecillas vires, inopiam nostram; plenique spe, tutelam atque opem eius imploramus, qui aegrotationum medicinam, infir- mitatis miseriaeque solatia praebere solus potest. Tali habitu ani- mi modeste de se, ut oportet, submisseque iudicandis, mire flecti- tur Deus ad clementiam, quia quemadmodum superbis resistit , ita humilibus dat gratiam (1). - Sancta igitur sit apud omnes con' suetudo precandi: mens, animus, vox precentur: unaque simul ra- tio vivendi consentiat, ut videlicet per legum divinarum custodiam perennis ad Deum ascensus vita nostra videamur.

Quemadmodum virtutes ceterae, ita haec etiam, de qua loqui- mur, gignitur et sustentatur fide divina. Deus enim auctor est, quae sint homini vera, atque unice per se expetenda bona : item- que infinitam Dei bonitatem, et Iesu redemptoris merita eodem au- ctore cognovimus. Sed vicissim pia precandi consuetudine nihil est ad alendam augendamque fidem aptius. Cuius quidem virtutis , in plerisque debilitatae, in multis extinctae, apparet quanta sit hoc tempore necessitas. I l la enim est maxime, unde non modo vitae privatorum petenda correctio est, sed etiam earum rerum iudicium expectandum, quarum confiictio quietas et securas esse civitates non sinit. Si aestuat multitudo immodicae libertatis siti, si erum- punt undique proletariorum minaces fremitus, si inhumana beatio- rum cupiditas numquam se satis consecutam putat, et si quae sunt alia generis eiusdem incommoda, his profecto, quod alias uberius exposuimus, nihil subvenire melius aut certius, quam fides chri- stiana, potest.

Locus admonet, ad vos cogitationem orationemque convertere, quotquot Deus ad sua dispensanda mysteria, collata divinitus po- testate, adiutores adscivit. Si caussae indagantur privatae publi- caeque salutis, dubitandum non est, vitam moresque clericorum posse plurimum in utramque partem. - Meminerint, igitur , se lucem mundi a Iesu Christo appellatos, quod luminis instar uni- versum orbem illustrant is, sacerdotis animam splende scere opor- tet. (2) Lumen doctrinae, neque illud vulgare, in sacerdote requi- ritur, quia muneris eius est implere sapientia ceteros, evellere er-

ti) Petr. v, 5.

(2) S. Io. Chrysoat. De Sac. 1. 3, c. i.