Thomas Aquinas, In IV Sententiarum – In Libros Sententiarum

Quia, ut dicit Hugo de sancto victore, pura est oratio, quando ex abundantia devotionis mens ita accenditur ut cum se postulatura ad deum converterit, etiam suae petitionis obliviscatur. Sed qui obliviscitur suae petitionis, non videtur attendere orationi. Ergo cum oratio maxime debeat esse pura, videtur quod impediatur oratio per attentionem.

Argumentum 2

Praeterea, sicut intentio orationem dirigit, ita etiam alios exteriores actus. Sed in aliis exterioribus actibus plurimum noceret, si actualis intentio semper adesset; quia optimus citharaedus pessimus redderetur, ut Avicenna dicit. Ergo nocet attentio, si continue adsit orationi.

Argumentum 3

Praeterea, non potest mens humana ad plura simul intenta esse. Sed aliquando oportet orantem esse attentum ad finem quem intendit, vel ad cogitandum de deo, cui orationem fundit: quod omittere orationi nocet. Ergo nocivum est oranti, si semper ad orationem quam facit, attentionem habeat.

Sed Contra 1

Sed contra, Augustinus dicit in regula: Psalmis et hymnis cum oratis deum, hoc versetur in corde quod profertur in ore.

Sed Contra 2

Praeterea, joan. 4, 24: spiritus est deus: et eos qui adorant eum, oportet in spiritu et veritate adorare. Ergo attentio quae facit spiritu orare, orationi non nocet.