τοῦ κυρίου αὐτοῦ, ἤγουν ὁ ἐξ Ἰσραήλ, ἀλλὰ τὸ ἀκάθαρτον ζῷον, τὸ ἀπὸ τῶν ἐθνῶν. 14.83 «<Ὃ> ἀπέθανεν» Χριστός, «τῇ ἁμαρτίᾳ ἀπέθανεν», οὐχ ὅτι ἥμαρ τεν-»οὐδὲ γὰρ ἁμαρτίαν ἐποίησεν οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ»-ἀλλ' [ὅτι] ἀπέθανεν, ἵνα ἡμεῖς οἱ συναποθανόντες αὐτῷ, αὐ τοῦ ἀποθανόντος «τῇ ἁμαρτίᾳ», μη κέτι ζῶμεν «τῇ ἁμαρτίᾳ». ∆ι' ὃ λέ γεται· «εἰ συναπεθάνομεν, καὶ συν ζήσομεν»· ὥσπερ οὖν συναπεθάνο μεν αὐτῷ ἀποθνήσκοντι τότε, οὕ τω περιετμήθημεν αὐτῷ περιετμη θέντι τότε· καὶ μετὰ τὴν περιτομὴν αὐτὴν γέγονεν οἰκονομία ἡ διὰ τοῦ προτέρου καθαρισμοῦ. ∆ιὰ τοῦτο ἡμεῖς οὐκέτι περιτεμνόμεθα, ὅτι ἡ περιτομὴ αὐτοῦ δι' ἡμᾶς γεγένηται· 14.84 «ἐν ᾧ περιετμήθητε», φησὶν ὁ Παῦλος, «περιτομῇ ἀχειροποιήτῳ ἐν τῇ ἀπεκδύσει τοῦ σώματος τῆς σαρ κός, ἐν τῇ περιτομῇ τοῦ Χριστοῦ, συνταφέντες αὐτῷ ἐν τῷ βαπτίσματι, ἐν ᾧ καὶ συνηγέρθητε διὰ τῆς πί στεως». Οὐκοῦν καὶ ὁ θάνατος αὐ τοῦ ὑπὲρ ἡμῶν γέγονεν, καὶ ἡ ἀνά στασις καὶ ἡ περιτομή. Ἀναγκαίως δὲ ἐπεσημήνατο ὁ εὐαγγελιστὴς λέγων· «ἐκλήθη τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦς τὸ κληθὲν ὑπὸ τοῦ ἀγγέλου». Οὐκ ἔδει γὰρ ἀπ' ἀνθρώπων πρῶτον κληθῆναι οὐδὲ ἀπ' <αὐτῶν> δοξασθῆναι, ἀλλ' ἀπὸ κρειττόνων παρὰ τὴν τῶν ἀν θρώπων φύσιν καὶ κληθῆναι τὸ προσκυνητὸν ὄνομα καὶ ἔντιμον καὶ «ὑπὲρ πᾶν ὄνομα». 14.85 Εἰ δὲ ἔκειτο ὑπὲρ «τοῦ καθαρισ μοῦ» Μαρίας μόνης, οὐδὲν ἐζητοῦμεν· νυνὶ δὲ «τοῦ καθαρισμοῦ αὐτῶν» φη σιν. Ἆρ' οὖν καὶ Ἰησοῦς δεῖται καθαρισμοῦ; Ἀλλ' ὅρα τὸ τόλμημα τοῦ λόγου· μνήσθητι τῶν εἰρημένων ἐν τῷ Ἰὼβ μυστικῶς· «οὐδεὶς κα θαρὸς ἀπὸ ῥύπου, οὐδ' ἂν μία ἡμέρα ἡ ζωὴ αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς»· οὐκ εἶπεν· ἀπὸ ἁμαρτίας, ἀλλ'· «ἀπὸ ῥύπου». Ὅτι καὶ οὐ ταὐτά, λέγει Ἡσαίας· «ἐκπλυνεῖ κύριος τὸν ῥύπον τῶν υἱῶν καὶ τῶν θυγατέρων Σιών, καὶ τὸ αἷμα ἐκκαθαριεῖ ἐκ μέσου αὐτῶν»· 14.86 ἐρρύπωται οὖν πᾶσα ψυχὴ ἐν δεδυμένη σῶμα ἀνθρώπινον. Ἄκουε Ζαχαρίου· «Ἰησοῦς ἦν ἐνδε- δυμένος ἱμάτια ῥυπαρά». Τὸ δὲ ῥητὸν χρήσιμον καὶ πρὸς τοὺς λέγοντας, ὅτι ὁ σωτὴρ οὐκ ἔλαβε σάρκα ἀν θρωπίνην, ἀλλ' ἤνεγκεν ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ πνευματικὸν σῶμα, τὸ πνευματικὸν σῶμα ἐρρυπωμένον <νομίζοντας. 14.87 Ἐπεὶ> γὰρ λέγειν δυνήσον ται <ταῦτα καὶ> τοῦτο παραδέ ξονται, ὅρα αὐτοὺς λέγειν, ὅτι ἐν ταῖς ἐπαγγελίαις, ὅταν πληρωθῇ τό· «σπείρεται σῶμα ψυχικόν, ἐγείρεται σῶμα πνευματικόν», ἐγειρόμεθα ἐρρυπωμένοι, ὅπερ μὴ δεῖ λέγειν. Ἐδεήθη οὖν ὁ σωτήρ, ὡς «ἐνδε δυμένος ἱμάτια ῥυπαρὰ» τὸ σῶμα τὸ ἀνθρώπινον καὶ γήϊνον, τοῦ προσ ενεχθῆναι καὶ περὶ αὐτοῦ καθαρισμόν. Τὰ παιδία βαπτίζεται «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτημάτων». Ποίων; Πότε γὰρ 14.88 ἥμαρτον; Ἀλλὰ μήποτε, ἐπεὶ «οὐ δεὶς καθαρὸς ἀπὸ ῥύπου», τὸν ῥύπον δὲ ἀποτίθεταί τις διὰ τοῦ μυστηρίου τοῦ βαπτίσματος, διὰ τοῦτο καὶ τὰ παιδία βαπτίζεται. Μυστικῶς δὲ «ἡ μέραι» πληρούμεναι· οὐ γὰρ ἅμα τῇ γενέσει ὁ καθαρισμός, ἀλλ' ὥσπερ γέγραπται ἐν τῷ νόμῳ· «ὅτι ἐὰν τεχθῇ ἄρσεν, ἑπτὰ ἡμέρας καθιεῖται ἐν αἵματι ἀκαθάρτῳ, εἶτα τριάκοντα τρεῖς ἐπὶ αἵματι καθαρῷ» καὶ αὐτὴ καὶ τὸ παιδίον, οὕτως, ἐπεὶ «ὁ νόμος σκιὰν ἔχει τῶν μελλόντων ἀγαθῶν», ἔστιν ἰδεῖν καθαρισμὸν γινόμενον ὕστερόν πο τε· τάχα δὲ ἐὰν ἀναστῶμεν ἐκ νε κρῶν, <δεόμεθα τοῦ> μυστηρίου <τοῦ> καθαίροντος ἡμᾶς ... θαυμάζω, εἴ τις ἀνίσταται παντὸς ῥύπου καθαρεύων· ἐν <τῇ> παλιγγενεσίᾳ 14.89 οὖν ταύτῃ τοιοῦτόν τι ἔσται μυ στήριον καθαρισμοῦ, ὅπερ ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς ἐπὶ τῆς γενέσεως αὐτοῦ. Τὰ οὖν ἀρσενικὰ ἅγια ὄντα <ἅτε> μήτραν ἀνοίγοντα ἔδει ἀναφέρεσθαι κυρίῳ παρὰ τῷ θυσιαστηρίῳ, μόνος 14.90 δὲ Χριστὸς διήνοιξεν μήτραν ἐκ παρ θένου τεχθείς· οὐδὲν γὰρ ἄλλο πρὸ τοῦ Χριστοῦ τῆς μήτρας ἐκείνης τῆς ἱερᾶς ἥψατο· πάντων δὲ τὰ πρω τότοκα, εἰ καὶ πρωτότοκά ἐστιν, ἀλλ' οὐ διανοίγουσιν αὐτὰ πρῶτα τὴν μήτραν, ἀλλ' ὁ σύμβιος. 15.92 Ὡς ἐν δεσμωτηρίῳ ὢν τοῦ σώ ματος καὶ ὁρῶν, ὅτι οὐδεὶς αὐτὸν λύει ἀπ' αὐτοῦ, ὥστε μετ' ἐλπίδος ἀπολυθῆναι τοῦ κόσμου, ἢ ἐκεῖνος, ὃν αὐτὸς κατέσχεν «εἰς τὰς ἀγκάλας» αὐτοῦ, φησίν· «νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦ λόν σου κατὰ τὸ ῥῆμά σου». 15.93 Καὶ ἴδε τὴν προσθήκην, τὸ «ἐν εἰρήνῃ»· οὐχ ἁπλῶς φησιν· ἀπολυ 15.94 θῆναι